۱خُداوند، خُدای قادِرِ مُطلَق توره مُوگیه
و مردُمِ زمی ره
از جای بُر شُدونِ آفتَو تا جای شِشتون شی کُوی مُونه.
۲از صَهیون که دَ نُوربَندی کامِل اَسته،
خُدا روشَنی مِیدیه.
۳خُدای مو مییه و چُپ نَمِیشِینه؛
آتِش، پیشِ رُوی ازُو هر چِیز ره قُورت مُونه
و بادِ شَدِید دَ گِرداگِرد شی دَور خورده موره.
۴اُو آسمو ره از باله کُوی مُونه و زمی ره ام،
تا قَوم خُو ره قضاوَت کُنه.
۵ اُو مُوگیه: ”مومنِین مَره دَ پیش مه جَم کُنِید
کسای ره که دَ وسِیلِه قُربانی قد ازمه عهد بسته کد.“
۶آسمونا عدالتِ ازُو ره اِعلان مُونه،
چُون قضاوَت کُنِنده خُدا اَسته. سِلاه.
۷ اُو بسم مُوگیه: ”اَی قَوم مه، گوش بِگِیرِید و ما توره مُوگیُم؛
اَی اِسرائیل، ما دَ ضِد تُو شاهِدی مِیدیُم.
ما خُدا اَستُم، خُدای تُو.
۸بخاطرِ قُربانی های تُو ما تُو ره سرزنِش نَمُونُم؛
قُربانی های سوختَنی تُو هر روز دَ حُضُور مه مییه.
۹ما از خانِه تُو کُدَم نَرگاو ره نَمِیگِیرُم
و نَه ام از رَمِه تُو کُدَم ٹَکه ره،
۱۰چُون پگِ حَیوانای جنگل
و چارپایای که دَ هزاران کوه وجُود دَره، از مه یَه.
۱۱تمامِ مُرغَکوی کوه ها ره مینَخشُم
و پگِ زِنده جانای بیابو از مه یَه.
۱۲اگه گُشنه ام مُوشُدُم، تُو ره نَمُوگُفتُم،
چُون دُنیا و تمامِ چِیزای که دَ مَنِه شی اَسته، دَز مه تعلُق دَره.
۱۳آیا ما گوشتِ گاوو ره مُوخورُم
یا خُونِ ٹَکه ها ره وُچی مُونُم؟
۱۴قُربانی های شُکرگُزاری خُو ره دَ خُدا تقدِیم کُو
و نذر های خُو ره دَ قادِرِ مُتعال بِدی.
۱۵اوخته دَ روزِ مُشکِلات-و-سختی مَره کُوی کُو
تاکه تُو ره خلاصی بِدیُم و تُو مَره اِحتِرام کُنی.“
۱۶لیکِن دَ آدمای شرِیر خُدا اینی رقم مُوگیه:
”تُو چی حق دَری که دستُورای مَره بیان کُنی
و عهد مَره دَ زِبون خُو بیری؟
۱۷چُون تُو از اِصلاح شُدو بَد مُوبری
و تورای مَره پسِ گوش مُونی.
۱۸وختِیکه دُز ره مِینگری قد ازُو دوستی مُونی
و قد زِناکارا شِشت-و-بَرخاست مُوکُنی.
۱۹تُو دان خُو ره بَلدِه شرارَت واز مُونی
و زِبون تُو مَنشِه حِیله-و-مَکر اَسته.
۲۰تُو دَ هر جای شِشته دَ ضِدِ بِرار خُو توره مُوگی
و دَ بارِه باچِه آبِه خُو غَیبَت مُونی.
۲۱امی کارا ره تُو کدی و ما چُپ شِشتُم؛
تُو فِکر کدی که ما ام رقمِ ازتُو اَلّی اَستُم،
لیکِن آلی تُو ره سرزنِش مُونُم
و خطاهای تُو ره دانه دانه دَ پیشِ رُوی تُو میلُم.
۲۲اَی کسای که مَره پُرمُشت کدید، اِی ره بِدَنِید؛
نَشُنه که شُمو ره پاره پاره کنُم
و کس ام نَبَشه که شُمو ره خلاص کُنه.
۲۳کسی که قُربانی شُکرگُزاری تقدِیم مُوکُنه،
اُو مَره اِحتِرام مُونه؛
و کسی که راه-و-طرِیق خُو ره راست نِگاه کُنه،
ما نِجات خُو ره بَلدِه ازُو نِشو مِیدیُم.“