۱اَی خُدا دَ مُطابِقِ لُطف-و-مِهربانی خُو دَزمه رَحم کُو!
دَ مُطابِقِ رَحمتِ بےپایان خُو گُناه ھای مَره پاک کُو.
۲مَره از خطای مه کامِلاً شُشتوشوی بِدی
و مَره از گُناهِ مه پاک کُو!
۳چُون ما از خطاهای خُو باخبر اَستُم
و گُناهِ مه ھر غَیت دَ پیشِ نظر مه اَسته.
۴ما دَ ضِدِ ازتُو، تنها دَ ضِدِ ازتُو گُناه کدیم
و چِیزی ره که دَ نظرِ ازتُو بَد اَسته، انجام دَدیم.
پس تُو دَ حُکم خُو بَرحق اَستی
و دَ قضاوَت خُو بےعَیب.
۵واقعاً که ما گُناهکار تَوَلُد شُدیم،
و گُناهکار بُودیم از غَیتِیکه آبِه مه مَره دَ کَورِه خُو پَیدا کد.
۶اینه، تُو راستی دِل ره میخاهی
و دَ باطِن مه مَره حِکمت یاد مِیدی.
۷ پس مَره قد علفِ زوفا صاف کُو تا پاک شُنُم،
مَره شُشتوشوی بِدی و ما از بَرف کده سفیدتَر مُوشُم.
۸بیل که آوازِ خوشی و خوشحالی ره بِشنَوُم؛
استُغونای ره که مَیده کدے، بیل که کَلو خوشحالی کُنه.
۹گُناه ھای مَره دَ پیشِ رُوی خُو نَگِیر
و پگِ خطاھای مَره پاک کُو.
۱۰اَی خُدا، دِلِ پاک دَ وجُود مه خَلق کُو
و قد روحِ مُستَحکم باطِن مَره تازه کُو.
۱۱مَره از حُضُور خُو دُور پورته نَکُو
و روح اُلقُدس خُو ره از مه نَگِیر.
۱۲خوشی نِجات خُو ره دَز مه پس بِدی؛
مَره اُستوار نِگاه کُو و روحی بِدی که اِطاعَت کنُم.
۱۳اوخته ما راه-و-طرِیق تُو ره بَلدِه خطاکارا تعلِیم مِیدُم
و گُناهکارا پس سُونِ ازتُو دَور مُوخوره.
۱۴اَی خُدا، مَره از جُرمِ خُونِ ریختَنده شُده خلاصی بِدی،
اَی خُدای نِجات مه؛
تا زِبون مه دَ بارِه عدالت تُو دَ آوازِ بِلند سرُود بِخانه.
۱۵یا مَولا، لَبای مَره واز کُو
تا دان مه سِتایشِ ازتُو ره بَیان کُنه.
۱۶تُو دَ قُربانی دِلچسپی نَدَری، اگه مِیدَشتی، میوُردُم؛
تُو دَ وسِیلِه قُربانی سوختَنی خوش نَمُوشی.
۱۷قُربانی قابِلِ پِسَندِ خُدا، روحِ شِکسته یَه؛
اَی خُدا، تُو دِلِ مَیده و توبه-کار ره خار-و-حقِیر حِساب نَمُونی.
۱۸بخاطرِ خوشی خُو دَ حقِ صَهیون اِحسان کُو؛
دیوال ھای اورُشَلیم ره آباد کُو.
۱۹اوخته تُو از قُربانی های مُناسِب خوش مُوشی؛
از قُربانی های که کامِلاً سوختَنده مُوشه،
اَرے، از نَرگاو های که دَ بَلِه قُربانگاهِ تُو تقدِیم مُوشه.