۱خُدایا، مَره نِجات بِدی،
چراکه آوها تا گردون مه رسِیده.
۲ما دَ مَڈِ غَوُج گور رفتیم،
پایای مه یاری ایسته شُدو ره نَدره.
ما دَ آوهای چُقُور دَر اَمَدیم
و سیلِ آو دَ بَلِه مه اَمَده.
۳ما از ناله-و-فریاد کدو مَنده شُدیم؛
کٹُوک مه خُشک شُده
و چِیمای مه دَ اِنتِظارِ خُدای مه خِیره شُده.
۴تعدادِ کسای که بےدلِیل از مه بَد مُوبره،
از مُوی سر مه کده کَلوتَر اَسته.
امُو رقم کَلو کسا قَصدِ نابُود کدون مَره دَره،
دُشمنای مه که دَ بَلِه مه تُهمَتِ ناحق مُونه.
چِیزی ره که ما دُزی نَکدُم،
مجبُور اَستُم که پس بِدیُم.
۵اَی خُدا، تُو لَوڈگی مَره مِیدَنی
و گُناھای مه از تُو تاشه نِییه.
۶اَی خُدا، خُداوندِ لشکر ها،
کسای که اُمِید شی دَزتُو یَه، نَیل که بخاطرِ ازمه شرمِنده شُنه؛
اَی خُدای اِسرائیل،
کسای که دَ طلبِ ازتُو یَه، نَیل که بخاطرِ ازمه رَسوا شُنه.
۷چُون بخاطرِ ازتُو یَه که ما تَوهِین-و-تحقِیر ره تَحَمُل کدیم
و شَرم چِهرِه مَره پوشَنده.
۸ما دَ نظرِ بِرارون خُو یگ بیگَنه شُدیم
و دَ نظرِ باچه های آبِه خُو یگ ناشِناس.
۹چُون غَیرَتی که دَ بارِه خانِه تُو دَرُم دَ وجُود مه شُعله‌وَر اَسته
و تَوهِینِ کسای که تُو ره تَوهِین مُونه، دَ بَلِه ازمه قرار گِرِفته.
۱۰وختِیکه ما آودِیده ریختَنده جان خُو ره قد روزه گِرِفتو خار کدُم،
مردُم دَزمه تَوهِین کد.
۱۱غَیتِیکه پلاس ره بَلدِه خُو کالا جور کدُم،
دَ پیشِ ازوا یگ ضَرب-اُلمَثَل جور شُدُم.
۱۲کسای که دَ دانِ درگه مِیشِینه دَ بارِه ازمه توره مُوگیه
و ما بَلدِه آدمای شرابی بَیت جور شُدیم.
۱۳لیکِن اَی خُداوند، ما دَ وختِ مُناسِب
دَ پیش تُو دُعا مُونُم؛
اَی خُدا، دَ مُطابِقِ رَحمتِ پِرَیمون خُو
و دَ مُطابِقِ اِطمِینانی که دَ نِجات تُو اَسته، دُعای مَره قبُول کُو.
۱۴مَره از مَنِه مَڈ نِجات بِدی،
نَیل که غَرق شُنُم.
مَره از چنگِ کسای که از مه بَد مُوبره
و از آوهای غَوُج خلاصی بِدی.
۱۵نَیل که سیلِ آوها مَره بُپوشَنه
یا آوِ چُقُور مَره قُورت کُنه،
یا چُقُوری زمی دان خُو ره دَ بَلِه مه بسته کُنه.
۱۶اَی خُداوند، دُعای مَره قبُول کُو، چراکه مُحَبَت تُو نیکو یَه؛
مُطابِقِ رَحمتِ پِرَیمون خُو سُون ازمه نظر کُو.
۱۷رُوی خُو ره از خِدمتگار خُو تاشه نَکُو،
چراکه ما دَ سختی-و-مُشکِلات اَستُم؛
دُعای مَره دَ زُودی قبُول کُو.
۱۸نزدِیک مه اَمَده مَره نِجات بِدی،
بخاطرِ دُشمنای مه مَره آزاد کُو.
۱۹تُو از تَوهِین-و-تحقِیر مه خبر دَری،
از شرمِندَگی و رَسوایی مه ام؛
تمامِ دُشمنای مه دَ پیشِ نظر تُو اَسته.
۲۰تَوهِین-و-تحقِیر، دِل مَره مَیده کده
و ما نَومِید شُدیم.
ما اِنتِظارِ دِلسوزی دَشتُم، لیکِن هیچ نَشُد
و مُنتظِرِ کسای بُودُم که مَره تَسَلی بِدیه، ولے هیچ پَیدا نَکدُم.
۲۱دَ جای خوراک، بَلدِه مه زَھر دَد
و غَیتِیکه تُشنه بُودُم، اُونا دَز مه سِرکه وُچی‌دَلجی کد.
۲۲بیل که دِسترخونِ ازوا، دَ پیشِ رُوی ازوا یگ دام بَشه
و غَیتِیکه دَ آرامِش اَسته، یگ تَلَک بَشه.
۲۳بیل که چِیمای ازوا خِیره شُنه تا دِیده نَتَنه
و کمر های ازوا همیشه لَرزو بَشه.
۲۴قار-و-خَشم خُو ره دَ بَلِه ازوا بِریزَن
و بیل که آتِشِ غَضَب تُو اُونا ره گِرِفتار خُو کُنه.
۲۵بیل که جای های بُود-و-باشِ ازوا خَرابه جور شُنه
و دَ خَیمه های ازوا هیچ کس زِندگی نَکُنه.
۲۶چُون کسی ره که تُو زَدے، اُونا اُو ره آزار-و-اَذیَت مُونه
و دَ بارِه دَردِ کسی که تُو زخمی کدے، اُونا توره مُوگیه.
۲۷گُناهِ ازوا ره دَ بَلِه گُناهِ ازوا سر دَ سر کُو؛
نَیل که اُونا دَ وسِیلِه ازتُو عادِل حِساب شُنه.
۲۸بیل که نامِ ازوا از کِتابِ زِندگی گُل شُنه؛
نَیل که از جُملِه آدمای عادِل حِساب شُنه.
۲۹لیکِن ما مُصِیبت زَده و دَردمَند اَستُم؛
خُدایا، بیل که نِجات تُو از مه حِفاظَت کُنه.
۳۰ما نامِ خُدا ره قد سرُود سِتایش مُونُم،
و قد شُکرگُزاری بُزُرگی ازُو ره بَیان مُونُم.
۳۱اِی کار، خُدا ره کَلوتَر خوش مُونه
نِسبَت دَ گاو و غونَجی که شاخ و سُم دَره.
۳۲بیل که آدمای مظلُوم اِی ره بِنگره و خوشحال شُنه؛
اَی کسای که دَ طلبِ خُدا اَستِید، بیلِید که دِل های شُمو تازه شُنه.
۳۳چُون خُداوند دُعای آدمای مُحتاج ره قبُول مُونه
و قَومِ اسِیر شُدِه خُو ره خار-و-حقِیر حِساب نَمُونه.
۳۴آسمو و زمی اُو ره سِتایش کُنه،
دریا ها و هرچِیزی که دَ مَنِه ازوا اَسته ام.
۳۵چُون خُدا صَهیون ره نِجات مِیدیه
و شارای یهُودا ره دُوباره آباد مُونه؛
و قَومِ خُدا دَزُو جای-دَ-جای شُده اُو ره تَصَرُف مُونه.
۳۶نسلِ خِدمتگارای شی اُو ره دَ عِنوانِ میراث دَ دِست میره
و کسای که نامِ ازُو ره دوست دَره، دَزُو جای-دَ-جای مُوشه.