۱اَی خُداوند، خُدای نِجات مه،
شاو و روز دَ پیش تُو ناله-و-فریاد مُونُم!
۲بیل که دُعای مه دَ حُضُور تُو بِرَسه؛
دَ آه-و-نالِه مه گوش بِدی!
۳چراکه جان مه پُر از بَلا-و-بَدبَختی شُده
و زِندگی مه دَ عالمِ مُردا نزدِیک شُده موره.
۴ما از جُملِه کسای حِساب شُدیم که دَ خاک موره؛
ما مِثلِ کسی اَستُم که دَزُو قُوَت نَمَنده.
۵ما دَ مینکلِ مُرده ھا ایله شُدیم،
رقمِ کُشته شُده های که دَ گور خاو کده؛
رقمِ کسای که دِیگه دَ یاد خُو نَمیری
و از کومَکِ دِست تُو قطع شُده.
۶تُو مَره دَ گورِ غَوُج ایشتے،
دَ جای ترِیک و چُقُور.
۷قار تُو دَ بَلِه مه گِرَنگی مُونه
و مَره دَ پگِ جلپه های غَضَب خُو گِرِفتار کدے. سِلاه.
۸آشنا های مَره از مه دُور کدی
و اُونا ره از مه بیزار کدی.
ما بَند مندیم و دُوتا کده نَمِیتنُم.
۹چِیمای مه از غَم-و-غُصّه خِیره شُده.
خُداوندا، هر روز تُو ره کُوی مُونُم
و دِستای خُو ره سُون ازتُو دِراز مُوکنُم.
۱۰آیا کارای عجِیب خُو ره بَلدِه مُرده ها نِشو مِیدی
آیا مُرده ها باله مُوشه که تُو ره حمد-و-ثنا بُگیه؟ سِلاه.
۱۱آیا از رَحمت تُو دَ گور توره گُفته مُوشه،
آیا از وفاداری تُو دَ عالمِ نابُودی یاد مُوشه؟
۱۲آیا کارای عجِیب تُو دَ عالمِ ترِیکی دِیده مُوشه،
آیا کارای عادِلانِه تُو دَ سرزمِینِ فراموشی یاد مُوشه؟
۱۳لیکِن ما، اَی خُداوند، بَلدِه کومَک دَ پیش تُو فریاد مُونُم
و دَ غَیتِ صُبح دُعای مه دَ پیشگاهِ تُو تقدِیم مُوشه.
۱۴اَی خُداوند، چرا مَره رَد مُونی
و رُوی خُو ره از مه تاشه مُونی؟
۱۵ما از جوانی خُو رَنج دِیدیم و نزدِیک دَ مَرگ اَستُم؛
بِیمِ ازتُو دَ بَلِه مه اَسته و ما نَومِید شُدیم.
۱۶قار تُو از سر مه باله پَرِیده
و وَحشَت تُو مَره نابُود کده.
۱۷اُونا تمامِ روز رقمِ آو مَره محاصِره مُونه
و از هر طرف دَز مه نزدِیک شُده موره.
۱۸یارا و دوستای مَره از مه دُور کدے؛
یگانه آشنای مه ترِیکی اَسته.