۱کسی که دَ پناهگاهِ قادِرِ مُتعال جای-د-جای مُوشه،
اُو دَ زیرِ سایِه قادِرِ مُطلَق زِندگی مُونه.
۲دَ خُداوند مُوگیُم، ”تُو پناهگاه و قلعِه مُستَحکم مه اَستی،
و خُدای مه که دَزتُو تَوَکُل دَرُم.“
۳یقِیناً، اُو تُو ره از دامِ شِکارچی خلاص مُونه
و از مَرَضِ کُشِنده نِجات مِیدیه.
۴اُو تُو ره قد پَر ھای خُو مُوپوشَنه
و تُو دَ زیرِ بال های شی پَناه مِیگِیری؛
وفاداری ازُو بَلدِه تُو سِپر و مُحافِظ اَسته.
۵تُو از بِیمِ شاو ترس نَمُوخوری
و نَه ام از تِیری که دَ غَیتِ روز مُوپره؛
۶تُو از مَرَضِ وُبا که دَ ترِیکی دَ حَرکت اَسته وَحشَت نَمُونی
و نَه ام از بَلای که دَ چاشتِ روز نابُود مُونه.
۷اِمکان دَره هزار نفر دَ پالُوی تُو چَپه شُنه
و دَه هزار دَ دِستِ راست تُو،
لیکِن دَزتُو نزدِیک نَمُوشه.
۸تُو تنها قد چِیمای خُو توخ مُونی
و جَزای شرِیرو ره مِینگری.
۹ازی که تُو خُداوند ره پناهگاهِ خُو جور کدے
و قادِرِ مُتعال ره جای بُود-و-باش خُو،
۱۰هیچ بَدی دَ سر تُو نَمییه
و هیچ بَلا دَ خَیمِه تُو نزدِیک نَمُوشه،
۱۱چراکه دَ ملایکه های خُو دَ بارِه ازتُو حُکم مُونه
تا دَ پگِ راه ھای تُو از تُو حِفاظت کُنه.
۱۲اُونا تُو ره دَ بَلِه دِستای خُو مِیگِیره،
نَشُنه که پای تُو دَ کُدَم سنگ ڈَکه کُنه.
۱۳دَ بَلِه شیر و مار پای میلی؛
شیرِ غُران و کَبچه-مار ره تَی پای خُو لَغه مُونی.
۱۴ خُداوند مُوگیه:
”ازی که اُو مَره دوست مِیدَنه،
ما اُو ره خلاصی مِیدیُم؛
و ازی که نام مَره مِینَخشه،
ازُو حِفاظَت مُونُم.
۱۵اُو مَره کُوی مُونه و ما دُعای شی ره قبُول مُونُم؛
دَ غَیتِ مُشکِلات ما قد ازُو اَستُم؛
ما اُو ره نِجات مِیدیُم و صاحِبِ عِزَت-و-اِحتِرام مُونُم.
۱۶اُو ره قد عُمرِ دِراز سیر مُونُم
و نِجات خُو ره بَلدِه ازُو نِشو مِیدیُم.“