۱بعد ازُو دِیدُم که چار ملایکه دَ چار گوشِه زمی ایسته یَه، دَمِ رُوی چار بادِ زمی ره مِیگِیره تا باد دَ بَلِه زمی و دَ بَلِه دریا و دَ بَلِه هیچ دِرخت پُف نَکُنه. ۲اوخته یگ ملایکِه دِیگه ره دِیدُم که از جای آفتَو بُر شُدو باله مییه و مُهرِ خُدای زِنده ره قد خُو دَره. اُو دَ امزُو چار ملایکِه که دَزوا قُدرت دَده شُدُد تا دَ زمی و دریا ضَرَر بِرسَنه، قد آوازِ بِلند گُفت: ۳”تا زمانی که مو دَ پیشانِه خِدمتگارای خُدای خُو مُهر نَزَدے، دَ زمی و دَ دریا و دَ دِرختا ضَرَر نَرسَنِید.“ ۴اوخته تعدادِ کسای ره که مُهر شُدُد شِنِیدُم: از تمامِ طایفه های بَنی اِسرائیل یگ صد و چِل و چار هزار نفر مُهر شُد:
۹بعد ازی دِیدُم که اونه، یگ گروهِ کٹه که هیچ کس اُونا ره حِساب کده نَمِیتنِست، از هر مِلَّت و طایفه و قَوم و زِبو دَ پیشِ رُوی تَخت و دَ حُضُورِ باره ایسته شُدُد؛ دَ جانِ ازوا کالای سفید و دَ دِستای ازوا شاخچه های دِرختِ خُرما بُود ۱۰و اُونا دَ آواز بِلند چِیغ زَده مُوگُفت:
”نِجات دَ خُدای مو تعلُق دَره
که دَ بَلِه تَخت مِیشِینه و دَ بارِه.“
۱۱تمامِ ملایکه ها دَ گِرداگِردِ تَخت و دَ گِرداگِردِ بُزُرگا و چار مَوجُودِ زِنده ایسته بُود و اُونا دَ پیشِ تَخت رُوی دَ خاک اُفتَد و خُدا ره سَجده کده ۱۲گُفت:
”آمین!
سِتایش و جلال،
حِکمت و شُکرگُزاری،
حُرمَت و قُوَت و قُدرت
از خُدای مو باد، تا اَبَداُلاباد. آمین.“
۱۳اوخته یکی امزُو بُزُرگا از مه پُرسان کده گُفت: ”امی سفید پوشا کِی اَسته و از کُجا اَمَده؟“ ۱۴ما دَز شی گُفتُم: ”صاحِب، خود تُو مِیدَنی!“ اوخته اُو دَز مه گُفت: ”اَمیا کسای اَسته که از عذابِ سخت خلاص شُده و کالای خُو ره شُشته و دَ خُونِ باره سفید کده. ۱۵امزی خاطر اُونا دَ پیشِ رُوی تَختِ خُدا اَسته و شاو و روز اُو ره دَ خانِه شی عِبادت مُونه و امُو که دَ بَلِه تَخت شِشته، اُونا ره دَ تَی خَیمِه خُو جای دَده. ۱۶اُونا دِیگه هرگِز گُشنه و تُشنه نَمُوشه و آفتَو اُونا ره نَمِیزَنه و نَه ام کُدَم گرمی سخت دَ بَلِه ازوا مییه. ۱۷چُون بارِه که دَ مینکلِ تَخت ایسته یَه، چوپونِ ازوا مُوشه و اُونا ره سُون چِشمه های آبِ حَیات هِدایَت مُونه و خُدا تمامِ آودِیده ها ره از چِیمای ازوا پاک مُونه.“