کتاب مزامیر

مزمور نود و دوم

ستایش و سپاسگزاری

(مزمور و سرودی برای روز سَبَت)

​۱خداوند را سپاس گفتن نیکوست و نام تو را ای خداوند متعال، ستایش کردن. ​۲سحرگاهان رحمت تو را بیان کردن نیکوست و شامگاهان وفاداری تو را. ​۳با نوای چنگ ده تار و رباب سرود ستایش تو را می خوانیم، ​۴زیرا که ای خداوند، مرا به کارهای خودت شادمان ساخته ای، به سبب اعمال دستهای تو خوشی می کنم. ​۵ای خداوند، کارهای تو چه شگفت انگیز است و فکرهای تو بی نهایت عمیق. ​۶شخص بی فهم این را نمی داند و جاهل از درک آن عاجز است. ​۷اگرچه شریران مثل علف می رویند و همۀ بدکاران سعادتمند می شوند، اما سرانجام برای همیشه از بین می روند. ​۸لیکن تو ای خداوند، در جایگاه آسمانی خود تا به ابد باقی هستی. ​۹دشمنان تو ای خداوند، بلی، دشمنان تو هلاک می گردند و تمام بدکاران پراگنده می شوند.

​۱۰تو شاخ قوّت مرا مثل شاخ گاو وحشی برافراشته ای و به روغن تازه مسح شده ام. ​۱۱با چشمان خود شکست دشمنانم را می بینم و به گوش خود فریاد بدخواهانم را که با من مقاومت می کنند می شنوم.

​۱۲شخص عادل مثل درخت خرما با ثمر خواهد شد و مانند سرو لبنان نمو خواهد کرد. ​۱۳آنانی که در خانۀ خداوند غرس شده اند، در پیشگاه خدای ما خواهند شگفت. ​۱۴ایشان در زمان پیری نیز ثمر آورده و تازه و سبز خواهند بود. ​۱۵به این ترتیب اعلام می کنند که خداوند راست است. او صخرۀ من است و در وی هیچ بی انصافی نیست.