زبُور

بَخشِ ۱۲۵

خُداوند حافِظِ قَوم خُو اَسته

سرُودِ باله رفتو.

۱کسای که دَ خُداوند تَوَکُل دَره

رقمِ کوهِ صَهیون اَسته که تکان نَمُوخوره،

بَلکِه تا اَبَد برقرار مُومنه.

۲رقمی که کوه ھا دَ گِرداگِردِ اورُشَلیم اَسته،

امُو رقم خُداوند دَ گِرداگِردِ قَوم خُو حُضُور دَره،

از آلی تا اَبَداُلاباد.

۳یقِیناً، قُدرت مردُمای عادِل حاکِم نَمُوشه؛

نَشُنه که آدمای عادِل دِست خُو ره بَلدِه شرارَت دِراز کنه.

۴اَی خُداوند، دَ حقِ آدمای نیک خُوبی کُو،

دَ حقِ کسای که دِل راست اَسته.

۵لیکِن کسای که دَ راه‌های کَج خُو مایل اَسته،

خُداوند اُونا ره قد بَدکارا قتی ھَی مُونه.

صُلح-و-سلامَتی نصِیبِ اِسرائیل باد!