۱اَی خُداوند، ما دَزتُو پناه میرُم،
هرگِز نَیل که شرمِنده شُنُم؛
بخاطرِ عدالت خُو مَره خلاصی بِدی.
۲گوش خُو ره سُون ازمه بِگِیر
و مَره دَ زُودی خلاصی بِدی.
بَلدِه مه قادِه محکم بَش
و قلعِه مُستَحکم، تا مَره نِجات بِدی.
۳واقعاً که تُو قادِه مه و قلعِه مه اَستی،
پس بخاطرِ نام خُو مَره هِدایَت و رهبری کُو.
۴مَره از دامی که بَلدِه مه ایشته شُده، خلاص کُو،
چراکه تُو پناهگاهِ مه اَستی.
۵ما روحِ خُو ره دَ دِستِ ازتُو مِیسپارُم؛
اَی خُداوند، خُدای حق، تُو مَره بازخرِید کدی.
۶ما از کسای که دَ بُت های بےاَرزِش وابَسته یَه، بَد مُوبرُم؛
ولے ما دَ خُداوند تَوَکُل دَرُم.
۷ما بخاطرِ رَحمت تُو خوشی و خوشحالی مُونُم،
چراکه تُو سختی-و-مُصِیبت مَره دِیدے،
و دَ فِکرِ پریشانی های جان مه اَستی؛
۸تُو مَره دَ دِست دُشمو تسلِیم نَکدے،
بَلکِه پایای مَره دَ جای پِراخ قرار دَدی.
۹اَی خُداوند، دَ بَلِه مه رَحم کُو،
چراکه ما بیچاره اَستُم؛
چِیمای مه از غَم-و-غُصّه خِیره شُده،
و جان و جِسم مه پژمُرده.
۱۰زِندگی مه دَ غَم تیر شُد
و سال های عُمر مه دَ آه-و-ناله؛
بخاطرِ گُناهِ مه قُوَت مه از دِست رفته
و استُغونای مه پوسِیده شُده.
۱۱ما دَ پیشِ تمامِ دُشمنای خُو رِیشخَند شُدیم،
دَ پیشِ همسایه‌گون خُو از حد کَلو.
ما بَلدِه آشنا های خُو مایِه وَحشَت شُدیم؛
هر کسی که مَره دَ بُرو مِینگره، از مه دُور دُوتا مُونه.
۱۲ما رقمِ مُرده اَلّی از یادِ مردُم رفتیم
و مِثلِ کوزِه مَیده جور شُدیم.
۱۳ما شُک شُکِ غَدر کسا ره مِیشنَوُم
و ترس-و-وَحشَت دَ هر طرف اَسته؛
چُون اُونا یگجای دَ ضِد مه نَقشه مِیکشه
و دَ قَصدِ گِرِفتونِ جان مه تَوطیه مُوکُنه.
۱۴ولے ما دَزتُو تَوَکُل مُونُم، اَی خُداوند
و مُوگیُم: ”تُو خُدای مه اَستی.“
۱۵سرنَوِشتِ زِندگی مه دَ دِستِ ازتُو یَه،
مَره از چنگِ دُشمنای مه
و کسای که مَره آزار-و-اَذیَت مُونه، خلاص کُو.
۱۶بیل که رُوی تُو دَ بَلِه خِدمتگار تُو روشَنی کُنه؛
بخاطرِ رَحمت خُو مَره نِجات بِدی.
۱۷اَی خُداوند، نَیل که شرمِنده شُنُم،
چراکه ما تُو ره بَلدِه کومَک کُوی مُونُم؛
بیل که شرِیرو شرمِنده شُنه
و دَ عالمِ مُردا رفته چُپ شُنه.
۱۸بیل که لب های دروغگوی بَند شُنه،
که مغرُورانه دَ ضِدِ آدمای عادِل
قد کِبر و تَوهِین توره مُوگیه.
۱۹آه، چِیقَس پِرَیمو اَسته خُوبی های تُو
که تُو بَلدِه کسای نِگاه کدے که از تُو ترس دَره،
و تُو اُونا ره دَ پیشِ چِیمِ بَنی آدم
نصِیبِ کسای مُونی که دَزتُو پناه مِیگِیره.
۲۰تُو اُونا ره دَ پناهِ حُضُور خُو
از تَوطیه های اِنسان تاشه مُونی؛
و اُونا ره از کشمَکشِ زِبونای مردُم
دَ خَیمِه خُو پَناه مِیدی.
۲۱حمد-و-ثنا دَ خُداوند،
که رَحمت خُو ره بطَورِ حَیرَت‌آوَر دَز مه نِشو دَد
دَ غَیتی که ما مِثلِ یگ شارِ محاصِره-شُده بُودُم.
۲۲ما دَ وختِ وَرخطایی خُو گُفتُم:
”ما از نظر تُو اُفتَدیم!“
لیکِن تُو آوازِ عُذر-و-زاری مَره شِنِیدی
وختِیکه ما دَ پیش تُو ناله-و-فریاد کدُم.
۲۳اَی تمامِ مومنِینِ خُداوند،
اُو ره دوست بِدَنِید.
خُداوند از آدمای وفادار حِفاظَت مُونه،
لیکِن مردُمای کِبری-و-مغرُور ره کَلو جَزا مِیدیه.
۲۴اَی پگِ کسای که چِیم دَ راهِ خُداوند اَستِید،
قَوی بَشِید و دِل شُمو باجُراَت بَشه.