۱ په هُداوندا نۆکێن سئوتے بجنێت.
او سجّهێن زمین! هُداوندا بنازێن.
۲ هُداوندا بنازێنێت، آییئے ناما ستا کنێت.
هر رۆچ هما نجاتئے جارا بجنێت که چه آییئے نێمگا اِنت.
۳ کئومانی نیاما آییئے شان و شئوکتئے جارا بجنێت،
سجّهێن کئومانی نیاما آییئے اَجَبێن کارانی.
۴ که هُداوند مزَن اِنت و ستایانی لاهک،
چه سجّهێن ”هُدایان“باکَمالتر اِنت.
۵ کئومانی سجّهێن ”هُدا“ناهودگێن بُت اَنت،
بله هُداوندا آسمان جۆڑ کرتنت.
۶ اِزّت و شان هماییئے چپّ و چاگردا اِنت و
کدرت و زێبایی آییئے پاکێن بارگاها.
۷ او کئومانی کَبیلهان! هُداوندا بنازێنێت،
هُداوندئے شان و کُدرتا بنازێنێت.
۸ هُداوندئے نامئے مزنیا بنازێنێت،
کُربانیگ بیارێت و آییئے بارگاها بیاێت.
۹ چه هُداوندئے پاکیئے زێباییا، آییئے دێما کۆنڈان بکپێت.
او سجّهێن زمین! آییئے درگاها بلَرز.
۱۰ سجّهێن کئومانی نیاما بگوَشێت: ”هُداوند بادشاه اِنت.“
جهان په مُهکمی جۆڑ کنگ بوتگ و نسُریت،
آ، کئومانی دادرسیا په انساپَ کنت.
۱۱ آسمان شادهی بکنات و زمین گَل بات،
دریا و هرچے که دریایا مان، په بُرزتواری آییا بنازێناتنت.
۱۲ ڈگار و هرچے که ڈگارا هست گَل باتنت،
جنگلئے سجّهێن درچک په شادمانی آییا بنازێناتنت.
۱۳ هُداوندا بنازێناتنت، چیا که آ کئیت،
هئو، په زمینئے دادرسیا کئیت.
جهانئے دادرسیا په اَدل و اِنساپَ کنت و
کئومانی دادرسیا وتی راستی و تچکیئے هسابا.