نامۀ اول پولُس رسول به قرنتیان
فصل چهاردهم
استفاده از زبان قابل فهم در پرستش گروهی
۱محبت را پیروی کنید و مشتاق دریافت تحفه های روح مقدس، به خصوص تحفۀ رساندن پیام خدا باشید.
۲زیرا کسی که به زبانهای نا آشنا سخن می گوید، با خدا سخن می گوید نه با مردم، چون آنچه را که او می گوید دیگران نمی فهمند، زیرا او با قدرت روح مقدس اسرار خدا را به زبان می آورد.
۳اما آن کس که پیام خدا را می رساند، برای تقویت، تشویق و تسلی دیگران سخن می گوید.
۴کسی که به یک زبان نا آشنا سخن می گوید، تنها خود را تقویت می کند، ولی کسی که پیام خدا را می رساند، باعث تقویت کلیسا می شود.
۵من آرزو دارم که همۀ شما به زبانهای نا آشنا سخن بگویید، ولی بیشتر آرزو می کنم که همۀ شما پیام خدا را برسانید، زیرا رساندن پیام خدا از سخن گفتن به زبانهای نا آشنا فایدۀ بیشتر دارد، مگر آن که این سخنان ترجمه گردد تا اعضای کلیسا تقویت شوند.
۶پس ای برادران و خواهران! اگر من حالا نزد شما بیایم و به زبانهای نا آشنا سخن گویم، به شما چه فایده خواهم داشت؟ مگر این که برای شما مکاشفه ای یا معرفتی یا پیامی یا تعلیمی بیاورم.
۷حتی آلات موسیقی بی جان مانند نَی و چنگ اگر صدا های مشخص ندهند، چطور می توان تشخیص داد چه آهنگی نواخته می شود؟
۸اگر شیپور صدایی نامفهوم بکشد، چه کسی آمادۀ جنگ می شود؟
۹همچنین اگر شما به زبانهای غیر قابل فهم سخن بگویید، چگونه دیگران بفهمند که چه می گویید؟ پس سخنان شما باد هوا خواهد بود.
۱۰در دنیا، زبانهای مختلف بسیار است اما هیچ یک از آنها بی معنی نیست.
۱۱پس اگر من زبانی را که به آن سخن می گویند، نفهمم، نسبت به گویندۀ آن بیگانه خواهم بود و او نیز نسبت به من بیگانه است.
۱۲در مورد شما نیز چنین است، چون اشتیاق دارید که صاحب تحفه های روح مقدس باشید، کوشش کنید تحفه هایی را بیابید که کلیسا را بیشتر تقویت کند.
۱۳پس اگر کسی به زبانهای نا آشنا سخن می گوید، باید دعا کند که قادر به ترجمۀ سخنان خود باشد.
۱۴زیرا اگر من به زبانهای نا آشنا دعا کنم، روح من مشغول دعاست، ولی عقل من در آن نقشی ندارد.
۱۵پس چه باید بکنم؟ من با روح خود دعا می کنم، همان گونه با عقل و فهم خود دعا می کنم، من با روح خود سرود می خوانم، همان گونه با عقل و فهم خود سرود می خوانم.
۱۶در غیر آن، اگر شما خدا را با روح خود شکرگزاری می کنید، آن کسی که سخن تان را نمی فهمد، چگونه به آن آمین بگوید؟ چون نمی داند چه می گویید.
۱۷حتی اگر دعای شکرگزاری شما بسیار خوب هم باشد، اما به دیگران فایده یی ندارد.
۱۸خدا را شکر که من بیش از همۀ شما به زبانهای نا آشنا سخن می گویم،
۱۹به هر صورت، من در محفل عبادت کلیسا، گفتن پنج کلمۀ با معنی را برای تعلیم دیگران از گفتن هزاران کلمه به زبانهای نا آشنا بهتر می دانم.
۲۰ای ایمانداران عزیز! در فکر کردن مانند کودکان نباشید، بلکه در بدی کردن مانند یک طفل باشید. برعکس در فکر کردن مانند انسانهای بالغ گردید.
۲۱ در نوشته های پیامبران آمده است:
«خداوند می فرماید که من به زبانهای بیگانه
و از لبهای بیگانه گان با این قوم سخن خواهم گفت،
با وجود این، آنها به من گوش نخواهند داد.»
۲۲بنابر این تحفۀ سخن گفتن به زبانهای نا آشنا نشانه ای است برای بی ایمانان، نه برای ایمانداران، حال آن که رساندن پیام خدا برای ایمانداران است، نه برای بی ایمانان.
۲۳پس اگر تمام اعضای کلیسا در یکجا جمع شوند و به زبانهای نا آشنا سخن بگویند و در همان وقت اشخاص بی ایمان یا ناآگاه به جمع شما وارد شوند، آیا آنها نخواهند گفت که شما دیوانه هستید؟
۲۴اما اگر همۀ شما پیام خدا را برسانید و شخص ناآگاه و یا بی ایمانی به مجلس شما بیاید، آنچه را او می شنود، او را به گناهانش آگاه می سازد و به وسیلۀ سخنانی که می شنود، داوری می شود،
۲۵رازهای دلش آشکار شده، رو به خاک افتاده و خدا را پرستش خواهد کرد و اعتراف خواهد کرد که خدا واقعاً با شماست.
نظم و ترتیب در محفل عبادت کلیسا
۲۶ای برادران و خواهران! مقصد من این است که وقتی دَور هم جمع می شوید، اگر کسی سرودی، یا درسی، یا مکاشفه یی، یا سخنی به زبانهای نا آشنا و یا ترجمۀ زبانها را دارد، باید آنها را برای تقویت همه انجام دهد.
۲۷اگر کسانی به زبانهای نا آشنا سخن می گویند، دو یا سه نفر بیشتر نباشند و یکی بعد از دیگری سخن بگوید و کسی هم ترجمه کند.
۲۸اگر ترجمه کننده ای در آنجا حاضر نباشد، او باید در مجلس ایمانداران خاموش بماند و صحبت او بین خودش و خدا باشد.
۲۹فقط دو یا سه نفر باید پیام خدا را برسانند و دیگران گفتار آنها را تشخیص بدهند.
۳۰اما اگر مکاشفه یی به یکی از حاضران دست دهد، آن کسی که مشغول سخن گفتن است، باید خاموش شود.
۳۱به این ترتیب همه می توانید به نوبت پیام خدا را برسانید تا همه تعلیم یابند و تشویق شوند.
۳۲همین طور تحفۀ رساندن پیام خدا باید تحت اختیار گویندۀ آن باشد،
۳۳زیرا خدا، خدای بی نظمی نیست بلکه خدای نظم و آرامش است. چنان که در تمام کلیساهای ایمانداران این شیوه رواج دارد.
۳۴زنان باید در محفل عبادت خاموش باشند، زیرا جایز نیست که سخن گویند بلکه مطابق آنچه در تورات نوشته شده است، زنان باید مُطیع باشند.
۳۵اگر دربارۀ چیزی می خواهند بدانند، در خانه از شوهران خود بپرسند، زیرا برای زن شایسته نیست که در محفل عبادت سخن گوید.
۳۶آیا کلام خدا از شما شروع شده است؟ و یا پیام او تنها به شما رسیده است؟
۳۷اگر کسی خود را پیام رسان بداند یا دارای عطایای روحانی دیگر باشد، باید تصدیق کند که آنچه می نویسم حکم خداوند است.
۳۸اما اگر کسی این حکم را نپذیرد، خودش نیز پذیرفته نخواهد شد.
۳۹پس ای عزیزان! با اشتیاق کامل تحفۀ رساندن پیام خدا را داشته باشید و سخن گفتن به زبانهای نا آشنا را منع نکنید.
۴۰اما همۀ کارها باید با نظم و ترتیب انجام شود.
