کتاب مزامیر

مزمور یکصد و سوم

ستایش رحمت خدا

(مزموری از داود)

​۱ای جان من خداوند را ستایش کن، ای تمام وجود من نام مقدس او را متبارک بخوان. ​۲ای جان من خداوند را ستایش کن و مهربانی های او را از یاد نبر. ​۳او تمام گناهانت را می بخشد و همۀ مرض های ترا شفا می دهد. ​۴ترا از مرگ می رهاند و تاج رحمت و شفقت خود را بر سر تو می نهد. ​۵جان ترا از نعمت های خود سیر می کند تا جوانی تو مثل عقاب تازه شود.

​۶خداوند عدالت را به جا می آورد و انصاف را برای همۀ مظلومان. ​۷طریق های خود را به موسی تعلیم داد و اعمال خود را به بنی اسرائیل. ​۸خداوند بخشنده و مهربان است، دیر غضب و بسیار رحیم. ​۹تا به ابد محاکمه نمی کند و خشم را همیشه نگاه نخواهد داشت. ​۱۰با ما موافق گناهان ما عمل ننموده و ما را مطابق خطاهائی ما جزا نداده است، ​۱۱زیرا آنقدر که آسمان از زمین بلندتر است، به همان قدر رحمت او بر ترسندگانش عظیم است. ​۱۲به اندازه ای که مشرق از مغرب دور است، گناهان ما را از ما دور می کند. ​۱۳چنانکه پدر بر فرزندان خود رحیم است، خداوند هم بر ترسندگان خود شفقت می نماید. ​۱۴خداوند از سرشت ما آگاه است و می داند که خاک هستیم.

​۱۵روزهای عمر انسان مثل گیاه است و مانند گل صحر می شگفد. ​۱۶وقتی باد بر آن می وزد، نابود می شود و مکانش دیگر آن را نمی شناسد. ​۱۷لیکن رحمت خداوند بر ترسندگانش از ازل تا به ابد است و عدالت او بر فرزندانِ فرزندان شان ​۱۸و بر آنانی که عهد او را حفظ می کنند و فرایض او را یاد می دارند تا آن ها را بجا آورند. ​۱۹خداوند تخت خود را در آسمان ها برقرار نموده و بر همه سلطنت می کند.

​۲۰خداوند را متبارک خوانید، ای فرشتگان او که در قوّت زورآورید و آواز کلام او را می شنوید و به جا می آورید. ​۲۱ای تمام لشکرهای او، خداوند را ستایش کنید و ای خادمان او که ارادۀ او را به جا می آورید! ​۲۲ای همۀ کارهای خداوند، او را در همه جاهای سلطنت او متبارک خوانید! ای جان من خداوند را ستایش کن.