۱و اَگرِیپاس دَ پولُس گُفت: ”تُو اِجازه دَری که بَلدِه دِفاعِ خُو گپ بِزَنی.“ پس پولُس دِست خُو ره باله کده اینی رقم از خود خُو دِفاع کد: ۲” اَی اَگرِیپاس پادشاه، بَلدِه مه جای خوشبَختی اَسته که اِمروز دَ حُضُور شُمو دَ بارِه تمامِ اِدعا های که یهُودیا دَ سر مه کده از خود خُو دِفاع کنُم. ۳خصُوصاً بخاطری که شُمو دَ بارِه رسم-و-رَواجِ یهُودیا و اِختِلافاتِ نظر که دَ بَینِ ازوا اَسته معلُوماتِ کَلو دَرِید. پس خاهِش مُونُم که لُطف کده دَ عرضِ بَنده قد صَبر-و-حَوصِله گوش بِدِید. ۴پگِ یهُودیا دَ بارِه راه-و-رفتارِ زِندگی مه از دَورونِ جوانی مه خُوب خبر دَره، از شُروعِ که ما دَ مینکلِ قَوم خُو دَ اورُشَلیم زِندگی مُوکدُم. ۵اُونا از گاه مَره مِینَخشه؛ اگه اُونا بِخایه مِیتنه شاهِدی بِدیه که ما دَ عِنوانِ یگ فرِیسی دَ مُطابِق سختگِیرتَرِین فِرقِه دِین مو زِندگی مُوکدُم. ۶و آلی از خاطرِ اُمِیدی که خُدا وعدِه شی ره دَ بابه‌کَلونای مو دَده بُود، محاکِمه مُوشُم. ۷اِی امُو وعدِه اَسته که دوازده طایفِه مو اُمِید دَره که پُوره شُدون شی ره بِنگره و امزی خاطر شاو و روز از تَی دِل عِبادت مُونه. اَرے جنابِ پادشاه، از خاطرِ امزی اُمِید یهُودیا دَ سر مه تُهمَت کده. ۸ اَی قَوما، چرا شُمو فِکر مُونِید که اِی نامُمکِن اَسته که خُدا مُرده ها ره زِنده کُنه؟ ۹ما ام فِکر مُوکدُم که دَ هر وسِیلِه مُمکِن قد هرکسی که نامِ عیسای ناصِری ره بِگِیره، مُخالِفَت کنُم. ۱۰ امی کار ره ما دَ شارِ اورُشَلیم کدُم: قد اِختیاراتی که پیشوایونِ عالی مقام دَز مه دَده بُود، ما بِسیاری از پَیرَوای عیسیٰ ره دَ بَندی‌خانه مِیندَختُم و غَیتِیکه اُونا دَ مَرگ محکُوم مُوشُد، ما دَ خِلافِ ازوا رای مِیدَدُم. ۱۱غَدر وختا دَ عِبادت خانه ها رفته اُونا ره جَزا مِیدَدُم و کوشِش مُوکدُم که اُونا ره دَ کُفر گُفتو مجبُور کنُم. قار-و-غَضَب مه دَ بَلِه ازوا دَ اندازِه کَلو شُد که حتیٰ تا شارای خارِج رفته اُونا ره آزار-و-اَذیَت مُوکدُم. ۱۲دَ یکی امزی سَفرا دَ حالِیکه قد حُکم و اِختیارات از طرفِ پیشوایونِ عالی مقام سُون دَمِشق مورَفتُم، ۱۳دَ دَمِ چاشت دَ بَینِ راه، اَی پادشاه، یگ نُور ره از آسمو دِیدُم که روشوتَر از نُورِ آفتَو بُود و دَ گِردِ ازمه و کسای که قد مه بُود، بَلَقده کد. ۱۴امی که پگ مو دَ زمی اُفتَدی، ما یگ آواز ره شِنِیدُم که دَ زِبونِ عِبرانی دَز مه گُفت: ’اَی شائول، اَی شائول، چرا مَره آزار-و-اَذیَت مُوکُنی؟ دَ سرِ شِخله چیو قد لَغه زَدو بَلدِه تُو مُشکِل خَلق مُونه.‘ ۱۵ما پُرسِیدُم: ’صاحِب، تُو کِی اَستی؟‘ مَولا گُفت: ’ما عیسیٰ اَستُم، امُو که تُو آزار-و-اَذیَت مُونی. ۱۶آلی باله شُو و دَ سرِ پای خُو ایسته شُو. ما دَز تُو ظاهِر شُدُم تاکه تُو ره دَ خِدمت خُو تعیِین کنُم و تُو دَ بارِه هر چِیزی که از مه دِیدی و هر چِیزی که ما دَ آینده بَلدِه تُو نِشو مِیدیُم، شاهِدی بِدی. ۱۷ما تُو ره از دِستِ قَومِ یهُود و ام از دِستِ مِلَّتهای غَیرِ یهُود که تُو ره دَ پیشِ ازوا رَیی مُونُم، نِجات مِیدُم. ۱۸ ما تُو ره رَیی مُونُم تا چِیمای ازوا ره واز کُنی و اُونا ره از ترِیکی دَ روشنَیی و از چنگِ شَیطو سُونِ خُدا راهنُمای کنی تا گُناهای ازوا بخشِیده شُنه و اُونا دَ مینکلِ کسای که دَ وسِیلِه ایمان دَز مه مُقَدَّس شُده، میراث دَشته بَشه.‘ ۱۹امزی خاطر اَی اَگرِیپاس پادشاه، ما نِسبَت دَ رویای آسمانی نافرمانی نَکدُم، ۲۰بَلکِه اوّل دَ یهُودیای دَمِشق، اورُشَلیم و سر تا سرِ منطقِه یهُودیه و بعد ازُو دَ مردُمِ غَیرِ یهُود اِعلان کدُم که ’توبه کُنِید و سُونِ خُدا بیِید و عملی ره انجام بِدِید که توبِه شُمو ره ثابِت کنه.‘ ۲۱دَمزی دَلِیل یهُودیا مَره دَ خانِه خُدا گِرِفتار کد و میخاست که مَره بُکُشه. ۲۲مگم تا اِمروز خُدا مَره یاری کده و آلی دَ اِینجی ایسته یُم و دَ ریزه و کٹه شاهِدی مِیدیُم؛ بَغَیر از چِیزای که اَنبیا و مُوسیٰ پیشگویی کده که واقِع مُوشه، دِیگه هیچ چِیز ره دَ زِبون خُو نَمیرُم: ۲۳اُونا پیشگویی کد که مسیح باید دَرد-و-رَنج بِکشه و بحَیثِ اوّلِین کسی که از مُرده ها دُوباره زِنده شُده نُور ره دَ قَومِ یهُود و دَ مِلَّت های غَیرِ یهُود اِعلان کُنه.“
۲۴دَ حالِیکه پولُس امی چِیزا ره گُفته از خود دِفاع مُوکد، فِستوس دَ آوازِ بِلند گُفت: ”او پولُس، تُو دیونه اِی! عِلمِ کَلو تُو ره دیونه کده.“ ۲۵پولُس دَ جواب شی گُفت: ”جنابِ عالِیقدر فِستوس، ما دیونه نِییُم، بَلکِه حقِیقت و تورای عاقِلانه ره مُوگُم. ۲۶اَگرِیپاس پادشاه که ما آزادانه دَ پیش شی توره مُوگُم، ازی چِیزا خبر دَره. ما یَقِین دَرُم که هیچ کُدَمِ ازی چِیزا از نظرِ ازُو تاشه نِییه، چراکه اِی واقِعه ها دَ جای گوشه رُخ نَدَده. ۲۷اَی اَگرِیپاس پادشاه، آیا شُمو دَ پَیغمبرا عقِیده دَرِید؟ اَرے، ما مِیدَنُم که شُمو دَزوا عقِیده دَرِید.“ ۲۸اَگرِیپاس دَ پولُس گُفت: ”خَی تُو دَ امِیقَس وختِ کم مَره وادار مُونی که مسیحی جور شُنُم!“ ۲۹پولُس گُفت: ”از خُدا میخایُم که دیر یا زُود، نَه تنها شُمو اعلیٰ حضرت، بَلکِه پگِ کسای که اِمروز تورای مَره مِیشنَوه رقمِ ازمه اَلّی شُنه، مگم نَه رقمِ ازمه اَلّی دَ زنجِیرا.“ ۳۰اوخته پادشاه، فِستوس والی، بِرنِیکی و دِیگه نفرای که دَ اُونجی شِشته بُود، باله شُد ۳۱و ازُونجی بُرو اَمَد و اُونا قد یگدِیگِه خُو نَقل کده مُوگُفت: ”اِی آدم کاری نَکده که سزاوارِ مَرگ یا بَندی‌خانه بَشه.“ ۳۲و اَگرِیپاس دَ فِستوس گُفت: ”اگه از قَیصر دادخاهی نَمُوکد، اِی آدم میتَنِست که ایله شُنه.“