۱دَ تَی آسمو بَلدِه هر چِیز یگ زمان وجُود دَره و بَلدِه هر مَوضوع یگ وخت:
۲یگ وخت بَلدِه تَوَلُد شُدو و یگ وخت بَلدِه مُردو؛
یگ وخت بَلدِه کِشت کدو و یگ وخت بَلدِه کندونِ چِیزی که کِشت شُده؛
۳یگ وخت بَلدِه کُشتو و یگ وخت بَلدِه شفا دَدو؛
یگ وخت بَلدِه بیرو کدو و یگ وخت بَلدِه آباد کدو؛
۴یگ وخت بَلدِه چخرا کدو و یگ وخت بَلدِه خَنده کدو؛
یگ وخت بَلدِه ماتَم کدو و یگ وخت بَلدِه رَقص-و-بازی؛
۵یگ وخت بَلدِه پورته کدونِ سنگا و یگ وخت بَلدِه جَم کدونِ سنگا؛
یگ وخت بَلدِه بغل کدو و یگ وخت بَلدِه بغل نَکدو؛
۶یگ وخت بَلدِه حاصِل کدو و یگ وخت بَلدِه از دِست دَدو؛
یگ وخت بَلدِه نِگاه کدو و یگ وخت بَلدِه پورته کدو؛
۷یگ وخت بَلدِه پاره کدو و یگ وخت بَلدِه دوختو؛
یگ وخت بَلدِه چُپ شِشتو و یگ وخت بَلدِه توره گُفتو؛
۸یگ وخت بَلدِه مُحَبَت و یگ وخت بَلدِه نَفرَت؛
یگ وخت بَلدِه جنگ و یگ وخت بَلدِه صُلح.
۹کارگر از زَحمتی که مِیکشه چی فایده دَ دِست میره؟ ۱۰کاری ره که خُدا نصِیبِ بَنی آدم کده تا زَحمت بِکشه، ما دِیدیم. ۱۱اُو هر چِیز ره دَ وخت شی نُوربَند جور کده؛ امچُنان پَی بُردونِ اَبَدیَت ره دَ دِل های ازوا جای دَده، باوجُودِ ازی اُونا نَمِیتنه تمامِ کارای ره که خُدا انجام دَده، از شُروع تا آخِر پَی بُبره. ۱۲ما مِیدَنُم که بَلدِه ازوا چِیزِ خُوبتَر ازی نِیَسته که خوش بَشه و دَ دَورونِ زِندگی خُو خُوبی کُنه؛ ۱۳و ام اِی که پگِ ازوا بُخوره و وُچی کنه و از حاصِلِ تمامِ زَحمت خُو راضی بَشه، چُون اِی نِعمتِ خُدا اَسته. ۱۴ما مِیدَنُم، تمامِ چِیزای ره که خُدا انجام مِیدیه تا اَبَد باقی مُومنه، کس نَمِیتَنه دَزُو چِیزی اِضافه کنه یا ازُو چِیزی کم کنه. خُدا اُونا ره انجام مِیدیه تا بَنی آدم ازُو ترس دَشته بَشه. ۱۵چِیزی که اَسته، از گاه وجُود دَشته و چِیزی که اَمدَنی یَه، از پیش مَوجُود بُوده؛ و چِیزی که تیر شُده، خُدا اُو ره بسم میره.
۱۶علاوه ازی، ما دَ زیرِ آفتَو دِیدُم، دَ امزُو جای که باید اِنصاف شُنه بےاِنصافی مُوشه و دَ امزُو جای که باید عدالت شُنه شرارَت مُوشه. ۱۷اوخته دَ دِل خُو گُفتُم: ”خُدا ام آدمِ عادِل ره قضاوَت مُونه و ام آدمِ شرِیر ره، چُون اُو بَلدِه هر مَوضوع و هر کار یگ وخت ره تعیِین کده.“
۱۸ما دَ بارِه بَنی آدم دَ دِل خُو گُفتُم: خُدا اُونا ره آزمایش مُونه تا خودِ ازوا بِدَنه که اُونا رقمِ حَیوانا اَسته. ۱۹چراکه سرنَوِشت بَنی آدم و سرنَوِشتِ حَیوانا یگ رقم اَسته؛ امُو رقم که بَنی آدم مُومُره، امُو رقم حَیوانا ام مُومُره. نَفَس کشِیدو ام بَلدِه پگِ ازوا یگ رقم اَسته و اِنسانا از حَیوانا کده باله نِییه؛ پس تمامِ چِیزا بےفایده اَسته. ۲۰پگ دَ یگجای موره؛ پگ از خاک اَسته و پس دَ خاک موره. ۲۱کِی مِیدَنه که روحِ اِنسان سُون باله موره و روحِ حَیوان دَ تَی زمی موره؟ ۲۲پس ما دِیدُم که بَلدِه اِنسان چِیزی خُوبتَر ازی نِیَسته که از کار خُو لِذَت بُبره، چراکه نصِیب شی امُو اَسته. کِی مِیتَنه اِنسان ره دُوباره بیره تا چِیزی ره که بعد ازُو رُخ مِیدیه بِنگره؟