۱ما بسم توخ کدُم و تمامِ ظُلم های ره که دَ تَی آفتَو مُوشه، دِیدُم. توخ کُو آو دِیده های مردُمِ مظلُوم ره، هیچ کس نِییه که اُونا ره تَسَلی بِدیه. قُدرت دَ دِستِ کسای اَسته که دَ بَلِه ازوا ظُلم مُونه و هیچ کس نِییه که اُونا ره تَسَلی بِدیه. ۲اوخته ما گُفتُم، مُرده های که گاه مُرده، خوشبَخت‌تَر از زِنده های اَسته که تا هنوز زِنده یَه. ۳لیکِن ازی دُو کده خُوبتَر کسای اَسته که هنوز هیچ دَ دُنیا نَمَده و اعمالِ شرِیرانه ره که دَ تَی آفتَو انجام دَده مُوشه نَدِیده. ۴اوخته دِیدُم که تمامِ زَحمت و تمامِ کامیابی از حسادتِ یگ اِنسان قد همسایِه شی سرچشمه مِیگِیره. اِی ام بےفایده اَسته و خیز کدو از پسِ باد.
۵آدمِ لَوڈه دِست بَلِه دِست مِیشِینه
و گوشتِ جان خُو ره مُوخوره.
۶یگ دِستِ پُر که قد آرامِش قتی بَشه
بِهتَر از دُو دِستِ پُر اَسته که قد زَحمت قتی بَشه،
و بِهتر از خیز کدو از پسِ باد.
۷بسم یگ بےفایدگی دِیگه ره دَ تَی آفتَو دِیدُم: ۸یگ کس اَسته که جایگِیره نَدره، اُو نَه باچه دَره و نَه بِرار؛ کار-و-زَحمتِ ازُو خلاصی نَدره و چِیم شی از مال-و-دَولت سیر نَمُوشه. اُو از خود خُو پُرسان نَمُونه: ”ما بَلدِه کِی زَحمت مِیکشُم و خود ره از خوشی محرُوم مُونُم؟“ اِی ام بےفایده اَسته و تجرُبِه سخت.
۹از یگ کده دُو خُوبتَر اَسته، چُون اُونا از زَحمت خُو حاصِلِ خُوب دَ دِست میره. ۱۰چُون اگه یکی ازوا بُفته، دِیگِه شی رفِیق خُو ره باله مُونه. مگم وای دَ حالِ کسی که بُفته و دِیگه کس نَبَشه که اُو ره باله کُنه. ۱۱امچُنان اگه دُو نفر قَتی خاو کُنه اُونا گرم مُوشه، لیکِن اگه یگ نفر بَشه چِطور مِیتَنه گرم شُنه؟ ۱۲امی رقم، اگه یَگو کس دَ بَلِه یکی ازوا زور شُنه، هر دُوی شی دَ برابرِ ازُو ایسته مُوشه. ریسپونِ سِه-لا زُود مُنٹی نَمُوشه.
۱۳یگ جوانِ غرِیب که دانا بَشه، بِهتر از پادشاهِ پِیر و لَوڈه اَسته که دِیگه مشوَره ره قبُول نَمُونه. ۱۴چُون اِمکان دَره که اُو از بَندی-خانه بُرو اَمَده دَ پادشاهی بِرَسه، باوجُودِ که دَ امزُو مَملَکَت غرِیب دَ دُنیا اَمَده. ۱۵ما دِیدُم که تمامِ زِنده های که دَ تَی آفتَو راه موره، طرفدارِ امزُو جوان مُوشه که جانِشِینِ پادشاه شُده؛ ۱۶ تعدادِ پگِ امزُو مردُم که امُو جوان دَ بَلِه ازوا حاکِم شُده، بےحِساب اَسته، لیکِن کسای که بعد ازوا مییه، ازُو راضی نِیَسته. واقعاً که اِی ام بےفایده اَسته و خیز کدو از پسِ باد.