۱بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”بورُو دَ پیشِ فِرعَون. ما دِلِ ازُو و خِدمتگارای شی ره سخت کدُم تاکه اِی نشانی های مُعجزه آمیز ره دَ بَینِ ازوا ظاهِر کنُم ۲و تاکه دَ بچکِیچا و نوسه‌گون خُو نَقل کده بِتَنی که چی رقم مِصریا ره رَسوا کدُم و مُعجزه های خُو ره دَ مینکلِ ازوا ظاهِر کدُم. دَ اِی صُورت شُمو مِیدَنِید که ما خُداوند اَستُم.“ ۳پس مُوسیٰ و هارُون دَ پیشِ فِرعَون رفت و دَزُو گُفت: ”خُداوند، خُدای عِبرانیا امی رقم مُوگه، ’تا کَی از سر خَم کدو دَ پیشِ ازمه اِنکار مُونی؟ قَوم مَره ایله کُو تا اُونا بوره و مَره عِبادت کنه. ۴چُون اگه اُونا ره ایله نَکنی، بِدَن که صَباح مَلَخ ها ره دَ مُلک تُو رَیی مُونُم. ۵مَلَخ ها رُوی زمی ره پوش مُونه تا اندازِه که زمی ره دِیده نَمِیتَنِید. اُونا باقی مَندِه گیاه ها ره که از زاله خراب نَشُده و پگِ دِرختای ره که دَ زمی سَوز کده، مُوخوره. ۶خانه‌های خود تُو و از تمامِ خِدمتگارای تُو و مردُمِ مِصر پُر از مَلَخ مُوشه، دَ اندازِه که آته‌گون تُو و بابه‌کَلونای تُو از روزِ جای-دَ-جای شُدون خُو دَ اِی سرزمی تا آلی ره نَدِیده.‘“ بعد ازُو مُوسیٰ رُوی خُو ره دَور دَده از پیشِ فِرعَون بُرو رفت. ۷و نفرای فِرعَون دَزُو گُفت: ”تا به کَی اِی آدم مو ره دُچارِ مُصِیبت مُونه؟ بیل که مَردای بَنی اِسرائیل بوره و خُداوند، خُدای خُو ره عِبادت کنه. آیا نَمِیدَنی که مِصر بیرو شُده؟“ ۸اوخته اُونا مُوسیٰ و هارُون ره دَ حُضُورِ فِرعَون پس اَوُرد و اُو دَزوا گُفت: ”بورِید و خُداوند، خُدای خُو ره عِبادت کُنِید، لیکِن دَز مه بُگِید که کُدَم کسا موره؟“ ۹مُوسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”مو قد جوانا و پِیرا، قد باچه ها و دُخترون خُو موری و گَله ها و رمه های خُو ره ام قد خُو قَتی مُوبری، چراکه پگ مو باید دَزی جشنِ مُقَدَّس که بَلدِه خُداوند اَسته، شِرکَت کنی.“ ۱۰فِرعَون دَزوا گُفت: ”خُداوند شُمو ره خَیر بِدیه قد ازی گپ شُمو! کَی شُمو ره میلُم که قد بچکِیچای خُو بورِید! واضِح اَسته که یَگو نَقشِه بَد دَ پیش خُو دَرید! ۱۱نَه! اِی رقم نَمُوشه! فقط مَردا از بَینِ شُمو بوره و خُداوند ره عِبادت کنه، چُون از اوّل ام خاهِش شُمو امی بُود.“ پس اُونا ره از حُضُورِ فِرعَون هَی کد.
۱۲بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”دِست خُو ره دَ سرزمِینِ مِصر دِراز کُو تاکه لشکرِ مَلَخ ها دَ بَلِه زمی بییه و تمامِ گیاه های رُوی زمی ره یعنی هر چِیزی ره که پس از زاله باقی مَنده، بُخوره.“ ۱۳اوخته مُوسیٰ تَیاق خُو ره دَ سرزمِینِ مِصر دِراز کد و خُداوند یگ روز و یگ شاو از طرفِ شَرق باد ره پُف کد. وختِیکه صَباح شُد، امُو باد لشکرِ کٹِه مَلَخ ره قد خُو قَتی اَوُرد. ۱۴مَلَخ ها دَ بَلِه تمامِ سرزمِینِ مِصر اَمَد و پگِ منطقه ها ره گِرِفت. اِیطور مَلَخ کَلو بُود، که هرگِز دَ سرزمِینِ مِصر دِیده نَشُدُد و بعد ازُو ام دِیده نَمُوشه. ۱۵اُونا تمامِ زمی ره پوشَند تا اندازِه که پگ جایا ترِیک شُد. مَلَخ ها تمامِ گیاه ها و میوه های ره که از زاله باقی مَندُد خورد. خُلاصه، دَ تمامِ مِصر هیچ سَوزی دِیده نَمُوشُد، نَه دَ گیاه و نَه دَ دِرخت. ۱۶پس فِرعَون فَوری مُوسیٰ و هارُون ره طلب کده گُفت: ”ما دَ ضِدِ خُداوند، خُدای شُمو و دَ ضِدِ خودون شُمو خطا کدیم. ۱۷اِیمدَفعه ام خطای مَره بُبخشِید و دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای خُو عُذر کُنِید تاکه اِی بَلای کُشِنده ره از مه دُور کنه.“ ۱۸پس مُوسیٰ از دِیرِ فِرعَون بُرو رفت و دَ پیشِ خُداوند دُعا کد. ۱۹اوخته خُداوند از طرفِ غَرب بادِ تیز ره پُف کد و امی باد پگ مَلَخ ها ره دَ دریای سُرخ بُرد، دَ اندازِه که دَ تمام مِصر یگ مَلَخ ام باقی نَمَند. ۲۰مگم خُداوند باز فِرعَون ره سنگدِل کد و اُو بَنی اِسرائیل ره ایله نَکد.
۲۱بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”دِست خُو ره سُون آسمو بِلند کُو تاکه ترِیکی سرزمِینِ مِصر ره بِگِیره، یگ ترِیکی که مردُم بِتَنه اُو ره احساس کُنه.“ ۲۲و مُوسیٰ دِست خُو ره سُون آسمو باله کد و ترِیکی وَحشتناک تمامِ سرزمِینِ مِصر ره دَ مُدَتِ سِه روز گِرِفت. ۲۳مردُم یگدِیگِه خُو ره نَمِیدِید و بَلدِه سِه روز هیچ کس از جای خُو شور نَخورد، مگم آغِیلای بَنی اِسرائیل روشو بُود. ۲۴اُو غَیت فِرعَون دَفعِه دِیگه مُوسیٰ ره طلب کد و گُفت: ”بورِید و خُداوند ره عِبادت کُنِید. بچکِیچای خُو ره ام قد خُو بُبَرِید، مگم رمه ها و گلّه های شُمو باید دَ مِصر بُمَنه.“ ۲۵لیکِن مُوسیٰ گُفت: ”آیا کُشتَنی و قُربانی‌های سوختَنی ره تُو دَز مو مِیدی تا اُونا ره قد خُو بُبَری و بَلدِه خُداوند، خُدای خُو قُربانی کنی؟ نَه! ۲۶پس مو رمه های خُو ره ام قد خُو مُوبری، حتیٰ یگ پای حَیوان ره ام دَ جای شی ایله نَمُونی، چُون یَگون شی ره مو دَ خُداوند، خُدای خُو تقدِیم مُونی. لیکِن تا دَ اُونجی نَرَسی، معلُوم نِییه که چی رقم باید خُداوند ره عِبادت کنی.“ ۲۷مگم خُداوند دِلِ فِرعَون ره سخت کد و اُو باز ام اُونا ره ایله نَکد. ۲۸بعد ازُو فِرعَون دَ مُوسیٰ گُفت: ”از پیش مه دُور شُو و هُوش خُو ره بِگِیر که دِیگه دَ دِیرِ ازمه نَیی، چُون اگه دَفعِه دِیگه قد ازمه رُوی دَ رُوی شُنی، حتماً کُشته مُوشی!“ ۲۹مُوسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”راس گُفتی؛ دِیگه هرگِز رُوی تُو ره نَمِینگرُم.“