۱بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”از اِینجی کوچ کده بورُو و اِی قَوم ره که از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُردی، طرفِ امزُو سرزمی هِدایَت کُو که دَ اِبراهِیم، اِسحاق و یعقُوب قَسم خورده گُفتُم که ’اُو ره دَ اَولادِه شُمو مُوبخشُم.‘ ۲ما یگ ملایکه ره پیشلون تُو رَیی مُونُم تاکه کِنعانیا، اَموریا، حِتیا، فرِیزیا، حِویا و یبُوسیا ره ازُونجی بُر کُنه. ۳شُمو دَمزُو سرزمی که از شی شِیر و عسَل جاری اَسته بورِید. لیکِن ما قد شُمو نَمورُم، چُون شُمو یگ قَومِ سرکَش اَستِید و اِمکان دَره که شُمو ره دَ بَینِ راه نابُود کنُم.“ ۴وختِیکه مردُم اِی تورای بَد ره شِنِید، اُونا ماتم گِرِفت و هیچ کس گوش-و-گانِه خُو ره دَ جان خُو نَکد، ۵چُون خُداوند پیشتَر دَ مُوسیٰ گُفتُد: ”دَ بَنی اِسرائیل بُگی که ’شُمو یگ قَومِ سرکَش اَستِید؛ اگه یگ لحظه ام دَ بَینِ شُمو بییُم، امُو وخت شُمو ره نابُود مُونُم.‘ آلی گوش-و-گانِه خُو ره از جان خُو بُر کُنِید تا بُفامُم که قد شُمو چی کار کنُم.“ ۶پس بَنی اِسرائیل وختِیکه از کوهِ حوریب رَیی شُد، گوش-و-گانِه خُو ره از جان خُو بُر کد. ۷دَمزُو غَیت مُوسیٰ یگ خَیمه ره مِیگِرِفت و اُو ره دَ بُرو دُورتَر از خَیمه‌گاه مِیزَد. اُو امُو خَیمه ره خَیمِه مُلاقات نام ایشتُد و هر کسی که میخاست قد خُداوند راز-و-نیاز کُنه دَ بُرونِ خَیمه‌گاه دَ جایی که خَیمِه مُلاقات بُود، مورفت. ۸وختِیکه مُوسیٰ طرفِ خَیمِه مُلاقات بُرو مورفت، تمامِ مردُم باله شُده دَ دانِ خَیمِه خُو ایسته مُوشُد و از پُشتِ مُوسیٰ توخ مُوکد تا وختِیکه مُوسیٰ داخِلِ خَیمه مُوشُد. ۹و امی که مُوسیٰ دَ خَیمه داخِل مُوشُد، ستُونِ آوُر تاه اَمَده دَ دانِ خَیمه ایسته مُوشُد و خُداوند قد مُوسیٰ توره مُوگُفت. ۱۰وختی مردُم ستُونِ آوُر ره دَ دانِ خَیمِه مُلاقات ایسته مِیدِید، پگ شی باله مُوشُد و هر کس دَ دانِ خَیمِه خُو سَجده مُوکد. ۱۱اوخته خُداوند قد مُوسیٰ رُوی دَ رُوی توره مُوگُفت، مِثلِ که یگ آدم قد دوست خُو گپ مِیزَنه. بعد ازُو مُوسیٰ پس دَ خَیمه‌گاه میمَد ولے دِستیارِ جوان شی یوشِع باچِه نُون، از مَنِه خَیمه بُر نَمُوشُد.
۱۲مُوسیٰ دَ خُداوند گُفت: ”اینه، تُو دَز مه مُوگی که ’اِی قَوم ره بُبر.‘ مگم مَره نَگُفتی که کِی ره قد ازمه رَیی مُوکُنی. علاوِه ازی، تُو دَز مه گُفتی که مَره دَ نام مینَخشی و نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته. ۱۳پس آلی اگه نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته، راه-و-طرِیق خُو ره دَز مه یاد بِدی تاکه تُو ره بِنَخشُم. دَمزی رقم نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه قرار مِیگِیره. اِی ام دَ یاد تُو بَشه که اِی مردُم قَومِ خود تُو یَه.“ ۱۴اوخته خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”حُضُور مه قد تُو اَسته و ما خاطر تُو ره جَم مُونُم.“ ۱۵و مُوسیٰ بسم دَ خُداوند عرض کد: ”اگه حُضُور تُو قد مو نَبَشه، مو ره از اِینجی هیچ نَبَر. ۱۶پس چِطور فامِیده شُنه که نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه خود مه و اِی قَوم تُو اَسته؟ آیا امزی فامِیده نَمُوشه که تُو قد ازمو بوری و ما و قَوم تُو، از پگِ قَومای که دَ رُوی زمی اَسته، فرق دَشته بَشی؟“
۱۷و خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”امی کار ره ام بَلدِه ازتُو مُونُم، چراکه ما از تُو راضی اَستُم و تُو ره خُوب مِینَخشُم.“ ۱۸اوخته مُوسیٰ گُفت: ”اَی خُداوند، مَره بیل که بُزُرگی-و-جلال تُو ره بِنگرُم.“ ۱۹پس خُداوند گُفت: ”ما تمامِ خُوبی خُو ره از پیشِ رُوی تُو تیر مُونُم و نام خُو یعنی «خُداوند» ره دَز تُو اِعلان مُونُم. ما دَ بَلِه کسی رَحم مُونُم که دَزُو رحِیم اَستُم و دَ کسی دِلسوزی مُونُم که دَزُو دِلسوز اَستُم.“ ۲۰اُو اِدامه دَده گُفت: ”مگم تُو نَمِیتنی رُوی مَره بِنگری، چُون هیچ اِنسانِ نَمِیتنه که مَره بِنگره و زِنده بُمَنه.“ ۲۱بعد ازُو خُداوند گُفت: ”اینه، دَ نزدِیکِ ازمه یگ جای اَسته؛ دَ بَلِه امزُو سنگِ کٹه ایسته شُو. ۲۲وختِیکه بُزُرگی-و-جلال مه از پالُوی تُو تیر مُوشه، تُو ره دَ سُلاخِ سنگِ کٹه میلُم و قد اَلغِه خُو پُوٹ مُونُم تا وختِیکه ازُونجی تیر شُنُم. ۲۳مگم دِست خُو ره باله مُونُم تاکه پُشت مَره بِنگری؛ لیکِن رُوی مه دِیده نَمُوشه.“