۱بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”دُو لَوحِ سنگی مِثلِ لَوح های اوّلنه بَلدِه خُو تراش کُو و ما دَ بَلِه ازوا کلِمه های ره نوِشته مُونُم که دَ بَلِه لَوح های اوّلنه نوِشته بُود و تُو اُونا ره مَیده کدی. ۲صَباح‌گاه خود ره تَیار کده دَ بَلِه کوهِ سِینا باله بیه و دَ شِیخی کوه دَ حُضُورِ ازمه حاضِر شُو. ۳هیچ کس قد ازتُو باله نَیه و هیچ کس ام دَ تمامِ کوه دِیده نَشُنه و گلّه و رمه ام دَزی کوه نَچَره.“ ۴پس مُوسیٰ دُو لَوحِ سنگی رقمِ لَوح ھای اوّلنه تراش کد و صَباح‌گاه باله شُده دَ بَلِه کوهِ سِینا رفت، امُو رقم که خُداوند دَزُو اَمر کده بُود. اُو امُو دُو لَوحِ سنگی ره دَ دِست خُو گِرِفته قد خُو بُرد. ۵و خُداوند دَ آوُر نازِل شُده قد ازُو دَ اُونجی ایسته شُد و نام خُو ره «خُداوند» گُفت. ۶خُداوند از پیشِ رُوی مُوسیٰ تیر شُده اِعلان کد: ”خُداوند! خُداوند، خُدای رَحِیم و پُرفَیض اَسته، دیر خَشم-و-قار، مگم پُر از مُحَبَت و وفادار. ۷نِگاه کُنِندِه رَحمت بَلدِه هزارها و بخشِش کُنِندِه گُناه‌ها، شرارَت ها و خطاها، لیکِن مُجرِم ره هرگِز بےجزا نَمیله و بخاطرِ گُناهِ آته‌گو از اَولادا و از بچکِیچای اَولادا، تا پُشتِ سِوّم و چارُم اِنتِقام مِیگِیره.“ ۸اوخته مُوسیٰ فَوری رُوی دَ خاک اُفتَد و سَجده کده ۹گُفت: ”خُداوندا، اگه واقعاً نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته، ما عُذر مُونُم که تُو ام قد ازمو بوری، چُون اِی قَوم یگ قَومِ سرکَش اَسته. یا مَولا، باز ام دَ پیش تُو عُذر-و-زاری مُونُم که گُناه‌ها و خطاهای ازمو ره بُبَخش و مو ره بحَیثِ مال خُو قبُول کُو.“
۱۰و خُداوند گُفت: ”اینه، ما یگ عهد بسته مُونُم. ما دَ پیشِ رُوی پگِ قَوم تُو کارای عجِیب ره انجام مِیدُم که تا آلی ره دَ هیچ جای و دَ بَینِ هیچ مِلَّتِ دُنیا دِیده نَشُده بَشه. و تمامِ قَومِ که تُو دَ بَینِ ازوا اَستی مِینگره که خُداوند چی کارای ترسناک ره دَ پیش شُمو انجام مِیدیه. ۱۱از احکامی که اِمروز ما دَز تُو اَمر مُونُم، اِطاعَت کُو. اینه، ما اَموریا، کِنعانیا، حِتّیا، فرِزیا، حِوّیا و یبُوسیا ره از پیشِ رُوی تُو بُر مُونُم. ۱۲اِحتیاط کُو، دَ امزُو سرزمی که موری قد مردُمِ امزُو سرزمی عهد بسته نَکُو؛ نَشُنه که اُونا دَ بَینِ قَوم تُو دام جور شُنه. ۱۳بَلکِه شُمو قُربانگاه های ازوا ره چَپه کده ستُون های پرَستِشی ازوا ره مَیده کُنِید و بُت های اَشیره ره خراب کُنِید. ۱۴بَغَیرِ ازمه خُدای دِیگه ره پرستِش نَکُو، چراکه ما خُداوند اَستُم و نامِ ازمه «خُدای غَیُور» اَسته. ۱۵ فِکر خُو ره بِگِیر که قد مردُمِ امزُو سرزمی عهد بسته نَکُنی، چراکه اُونا از رُوی شهوَت دَ خُدایون خُو عِبادت مُونه و دَ بُت‌های خُو قُربانی مُونه و ازتُو دعوَت مُونه که قد ازوا یگجای شُنی و دَ خوردونِ قُربانی ازوا شرِیگ شُنی. ۱۶بعد ازُو تُو دُخترونِ ازوا ره دَ باچه‌های خُو مِیگِیری و دُخترونِ ازوا که دَ پُشتِ خُدایون خُو موره، اُونا باچه‌های تُو ره ام گُمراه کده دَ بُت پرَستی هِدایَت مُونه. ۱۷بُت های ریختَنده شُده ره بَلدِه خُو خُدایو جور نَکُو. ۱۸عِیدِ فطِیر ره نِگاه کُنِید و مُدَتِ هفت روز نانِ فطِیر بُخورِید، امُو رقم که دَز شُمو اَمر کدیم. اِی ره دَ وختِ مُعیَّن دَ ماهِ اَبِیب پُوره کُنِید، چراکه شُمو دَ ماهِ اَبِیب از مِصر بُر شُدید. ۱۹تمامِ اوّلباری‌های نَر از مه مُوشه: اوّلباری های نَرِ حَیوانات شُمو ام، چی از گَلِه گاو بَشه، چی از رمه گوسپو. ۲۰لیکِن دَ عِوَضِ اوّلباری خَر خُو باید یگ باره فِدیه بِدِید و اگه فِدیه نَمِیدِید باید گَردون شی ره مَیده کُنِید. بَلدِه تمامِ باچه‌های اوّلباری خُو باید فِدیه بِدِید. هیچ کس دِستِ خالی دَ حُضُورِ ازمه حاضِر نَشُنه.
۲۱شَش روز باید کار کُنی و دَ روزِ هفتُم باید آرام بِگِیری؛ حتیٰ دَ فصلِ قُلبه کدو و دِرَو کدو باید روزِ آرام ره نِگاه کُنی. ۲۲عِیدِ هفته ها ره برگُزار کُنِید، یعنی عِیدِ نَوبَرِ حاصِلاتِ ره از حاصِلِ گندُم. امچُنان عِیدِ جم‌آوَری ره دَ آخِرِ فصلِ دِرَو، هر سال نِگاه کُنِید. ۲۳سالِ سِه دفعه پگِ مَردا-و-باچه های شُمو دَ حُضُورِ مَولا، خُداوند-خُدای اِسرائیل، حاضِر شُنه. ۲۴ما دِیگه قَوم ها ره از پیشِ رُوی شُمو دُتَلجی مُونُم و سرحَد شُمو ره پِراخ مُونُم و وختِیکه شُمو هر سال سِه دفعه دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای خُو حاضِر مُوشِید، هیچ کس دَ قَصدِ گِرِفتونِ زمِین شُمو نَمییه.
۲۵خُونِ قُربانی ره قد نانِ خمِیرمایه‌تُو دَز مه تقدِیم نَکُنِید و گوشتِ قُربانی عِیدِ پِصَح تا صُبح باقی نَمَنه. ۲۶بِهترِینِ نَوبَرِ حاصِلاتِ زمِین خُو ره دَ خانِه خُداوند، خُدای خُو بیرِید. بُزغله ره دَ شِیرِ آبِه شی پُخته نَکُنِید.“
۲۷بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”اِی توره ها ره نوِشته کُو، چُون دَ مُطابِقِ امزی توره ها ما قد تُو و قَومِ اِسرائیل عهد بسته کدیم.“ ۲۸مُوسیٰ چِل شاو و چِل روز اُونجی دَ پیشِ خُداوند بُود؛ اُو نَه نان خورد و نَه آو وُچی کد. اُو تورای عهد، یعنی دَه حُکم ره دَ بَلِه لَوح های سنگی نوِشته کد.
۲۹وختِیکه مُوسیٰ از کوهِ سِینا تاه میمَد و دُو لَوحِ سنگی ام دَ دِست شی بُود، پوستِ رُوی شی دَ سَبَبِ توره گُفتو قد خُداوند نُورانی شُدُد (جَلجَل مُوکد)؛ مگم خودِ مُوسیٰ از نُورانی شُدونِ جَلجَل کدونِ رُوی خُو خبر نَدَشت. ۳۰وختی هارُون و بَنی اِسرائیل مُوسیٰ ره دِید که رُوی شی نُورانی شُده (جَلجَل مُونه)، اُونا ترس خورد که دَزُو نزدِیک شُنه. ۳۱مگم مُوسیٰ اُونا ره کُوی کد و هارُون و تمامِ رهبرای قَوم دَ پیشِ ازُو اَمَد و اُو قد ازوا توره گُفت. ۳۲بعد ازُو تمامِ بَنی اِسرائیل نزدِیک شی اَمَد و اُو تمامِ احکامِ ره که خُداوند دَ بَلِه کوهِ سِینا دَزُو گُفتُد، دَزوا نَقل کد. ۳۳وختِیکه مُوسیٰ تورِه خُو ره قد ازوا تامو کد، اُو دَ رُوی خُو رُوی‌بَند کش کد. ۳۴مگم زمانِیکه مُوسیٰ بَلدِه توره گُفتو دَ حُضُورِ خُداوند مورفت، اُو رُوی‌بَند خُو ره از رُوی خُو پس مُوکد، تا وختِیکه از خَیمه بُر مُوشُد. و غَیتِیکه اُو از خَیمه بُر مُوشُد، امُو چِیزی که دَزشی اَمر شُده بُود، اُو ره دَ بَنی اِسرائیل نَقل مُوکد، ۳۵و بَنی اِسرائیل رُوی مُوسیٰ ره مِیدِید که پوستِ چِهرِه شی نُورانی شُده. پس مُوسیٰ تا زمانِ دُوباره رفتون خُو دَ حُضُورِ خُداوند، رُوی‌بَند ره بسم دَ رُوی خُو کش مُوکد.