۱عِیدِ فطِیر که عِیدِ پِصَح ام گُفته مُوشُد، نزدِیک بُود. ۲پیشوایونِ عالی مقام و عالِمای دِین دَ تلاشِ ازی بُود که عیسیٰ ره خَپ-و-چُپ دَ قتل بِرسَنه، چُون اُونا از مردُم ترس مُوخورد.
۳دَمزُو غَیت شَیطو دَ پوستِ یهُودا که اِسخَریوطی گُفته مُوشُد و یکی از دوازده یارای عیسیٰ بُود، دَر اَمَد؛ ۴و اُو رفته قد پیشوایونِ عالی مقام و قومَندانای مُحافِظِینِ خانِه خُدا مشوَره کد که چی رقم عیسیٰ ره دَزوا تسلِیم کُنه. ۵اُونا خوشحال شُد و قَول دَد که بَلدِه ازُو پَیسه مِیدیه. ۶یهُودا قبُول کد و پُشتِ یگ فرصت مِیگشت تا دَ نَبُودِ مردُم عیسیٰ ره دَزوا تسلِیم کُنه.
۷پس روزِ عِیدِ فطِیر که دَمزُو روز بارِه پِصَح باید قُربانی شُنه رسِید. ۸اوخته عیسیٰ پِترُس و یوحَنّا ره رَیی کده گُفت: ”بورِید و نانِ پِصَح ره بَلدِه مو تَیار کُنِید تا بُخوری.“ ۹اُونا پُرسان کد: ”دَ کُجا میخاهی که نان ره تَیار کُنی؟“ ۱۰اُو دَزوا گُفت: ”وختِیکه دَ شار داخِل مُوشِید، یگ آدم قد شُمو رُوی دَ رُوی مُوشه که یگ کُوزِه آو ره مُوبره. از پُشتِ ازُو بورِید و دَ خانِه که اُو موره داخِل شُنِید ۱۱و دَ صاحِبِ خانه بُگِید، ’اُستاد مُوگیه، مِهمونخانِه مه دَ کُجا یَه تا نانِ پِصَح ره قد یارای خُو دَ اُونجی بُخورُم؟‘ ۱۲اوخته اُو یگ اُتاقِ کٹه ره دَ باله‌خانه دَز شُمو نِشو مِیدیه که فرش شُده اَسته. دَ اُونجی بَلدِه مو تَیاری بِگِیرِید.“
۱۳پس اُونا رفت و امُو رقم که عیسیٰ دَزوا گُفتُد، تمامِ چِیزا ره پَیدا کد و نانِ پِصَح ره تَیار کد.
۱۴وختِیکه ساعتِ نان خوردو رسِید عیسیٰ قد دوازده رسُول خُو دَ سرِ دِسترخو شِشت. ۱۵اوخته اُو دَزوا گُفت: ”ما کَلو شَوق دَشتُم که امی نانِ پِصَح ره پیش از رَنج-و-عذاب خُو قد شُمو بُخورُم. ۱۶چُون ما دَز شُمو مُوگُم که دِیگه نانِ پِصَح ره نَمُوخورُم تا غَیتِیکه اِی قُربانی دَ پادشاهی خُدا پُوره شُنه.“
۱۷اوخته اُو جام ره دَ دِست خُو گِرِفته شُکرگُزاری کد و گُفت: ”اِی ره بِگِیرِید و دَ مینکل خُو تقسِیم کنِید، ۱۸چُون ما دَز شُمو مُوگُم که بعد ازی از میوِه تاگِ انگُور دِیگه وُچی نَمُونُم تا وختِیکه پادشاهی خُدا بییه.“
۱۹بعد ازُو نان ره گِرِفت و شُکرگُزاری کده ٹوٹه کد و دَ یارای خُو دَده گُفت: ”اِی جِسم مه اَسته که بَلدِه نِجات شُمو دَده مُوشه. اِی مَراسِم ره دَ یادِ ازمه دَ جای بیرِید.“ ۲۰دَ عَینِ رقم، بعد از نان خوردو جام ره گِرِفت و گُفت: ”اِی جام عهدِ نَو اَسته که قد خُون مه بسته مُوشه؛ خُون مه بَلدِه بخشِشِ گُناهای شُمو ریختَنده مُوشه. ۲۱مگم اینه، دِستِ کسی که مَره تسلِیم مُونه قد ازمه قَتی دَ دِسترخو دِراز مُوشه. ۲۲«باچِه اِنسان» امُو رقم که بَلدِه شی تعیین شُده، ازی دُنیا موره، مگم وای دَ حالِ کسی که دَ وسِیلِه ازُو تسلِیم مُوشه!“
۲۳اوخته یارا از یگدِیگِه خُو دَ پُرسان کدو شُد که کُدَم شی دِست دَمزی کار مِیزَنه.
۲۴ دَ امزُو غَیت دَ بَینِ یارا جنجال پَیدا شُد که دَ مینکلِ ازوا کِی بُزُرگتَر اَسته؟
۲۵عیسیٰ دَزوا گُفت: ”پادشاه های مردُمای غَیرِ یهُود دَ بَلِه ازوا باداری مُونه و صاحِبای قُدرت خودون ره آدمای سَخی مِیدَنه. ۲۶مگم شُمو اِی رقم نَبَشِید، بَلکِه بُزُرگتَرِین دَ بَین شُمو باید مِثلِ ریزه‌تَرِین بَشه و رهبر مِثلِ یگ خِدمتگار. ۲۷چُون کِی بُزُرگ اَسته: کسی که دَ سرِ دِسترخو مِیشِینه یا کسی که خِدمت مُونه؟ آیا کسی که دَ سرِ دِسترخو مِیشِینه بُزُرگتَر نِییه؟ مگم ما دَ مینکل شُمو مِثلِ یگ خِدمتگار اَستُم.
۲۸شُمو کسای اَستِید که دَ آزمایش ها قد مه ایسته بُودِید. ۲۹پس امُو رقم که آتِه مه دَز مه یگ پادشاهی عطا کد، ما ام دَز شُمو عطا مُونُم ۳۰تا شُمو دَ پادشاهی مه دَ دِسترخون مه شِشته بُخورِید و وُچی کنِید و دَ تَخت ها شِشته دَ بَلِه دوازده طایفِه اِسرائیل قضاوَت کُنِید.
۳۱اَی شِمعون، اَی شِمعون، شَیطو تقاضا کده که شُمو ره مِثلِ گندُم از ایلَگِ وَسوَسه تیر کُنه، ۳۲مگم ما بَلدِه تُو دُعا کدُم، تا ایمان تُو از بَین نَرَوه. و غَیتِیکه تُو پس سُون خُدا مییی، بِرارونِ ایماندار خُو ره تقویَت کُو.“
۳۳ پِترُس دَزشی گُفت: ”یا مَولا، ما حاضِر اَستُم که قد تُو دَ بَندی‌خانه بورُم و حتیٰ بُمُرُم.“ ۳۴عیسیٰ گُفت: ”پِترُس، ما دَز تُو مُوگُم که اِمروز خرُوس بَنگ نَمِیدیه تاکه تُو سِه دفعه مَره اِنکار کده نَگی که مَره نَمِینَخشی.“
۳۵بعد ازُو عیسیٰ ازوا پُرسان کد: ”وختِیکه ما شُمو ره بِدُونِ خلطِه پَیسه، خُرجِین و چپلی رَیی کدُم، آیا دَ کُدَم چِیز مُحتاج شُدِید؟“
اُونا گُفت: ”نَه، دَ هیچ چِیز مُحتاج نَشُدی!“
۳۶اوخته اُو دَزوا گُفت: ”مگم آلی هر کسی که خلطِه پَیسه دَره، باید اُو ره بِگِیره و امچُنان خُرجِین خُو ره. و کسی که شمشیر نَدره، باید چَپَن خُو ره سَودا کده یگ شمشیر بِخَره. ۳۷چُون ما دَز شُمو مُوگیُم که اِی نوِشته باید دَ بارِه ازمه پُوره شُنه که مُوگیه: ’اُو از جُملِه خطاکارا حِساب شُد.‘ اَرے، هر چِیزی که دَ بارِه ازمه نوِشته شُده، دَ حالِ پُوره شُدو اَسته.“
۳۸یارا گُفت: ”یا مَولا، اینه، دَ اِینجی دُو شمشیر اَسته.“
مگم عیسیٰ گُفت: ”بَس کُنِید!“
۳۹بعد ازُو عیسیٰ بُرو اَمَد و مُطابِقِ عادت خُو دَ کوهِ زَیتُون رفت و یارای شی از پُشت ازُو رفت. ۴۰وختِیکه اُو دَ امزُو جای رسِید، دَزوا گُفت: ”دُعا کُنِید تا دَ آزمایش قرار نَگِیرِید.“
۴۱اوخته اُو دَ اندازِه یگ سنگرَس راه ازوا دُورتَر رفته زانُو زَد و دُعا کده گُفت: ۴۲”اَی آتِه آسمانی، اگه خاست تُو اَسته، اِی جام ره از مه دُور کُو؛ مگم نَه دَ خاستِ ازمه، بَلکِه دَ خاست-و-اِرادِه خود خُو.“ ۴۳دَمزُو غَیت از عالمِ باله یگ ملایکه بَلدِه شی ظاهِر شُد و اُو ره قُوَت دَد. ۴۴پس عیسیٰ دَ حالِیکه سخت کوٹیوبار بُود قد قُوَتِ کَلو دُعا کد و عَرَق شی مِثلِ قطره های خُون دَ زمی مِیچَقِید.
۴۵وختِیکه اُو از دُعا کدو باله شُده دَ پیشِ یارای خُو اَمَد و دِید که اُونا از غَم-و-غُصّه خاو رفته، ۴۶اُو دَزوا گُفت: ”چرا خاو کدید؟ باله شُنِید و دُعا کُنِید تا دَ آزمایش قرار نَگِیرِید.“
۴۷دَ حالِیکه عیسیٰ هنوز توره مُوگُفت، بےبلغه یگ ڈَل رسِید و یهُودا که یکی از دوازده یارا بُود، پیش پیشِ ازوا میمَد. اُو دَ بیخِ عیسیٰ اَمَد تا قد شی رُوی ماخی کنه. ۴۸مگم عیسیٰ دَزُو گُفت: ”اَی یهُودا، آیا «باچِه اِنسان» ره قد یگ رُوی ماخی تسلِیم مُونی؟“
۴۹وختی نفرای گِرد-و-بَر شی فامِید که چی مُوشه، اُونا گُفت: ”یا مَولا، آیا مو قد شمشیرای خُو حَمله کنی؟“ ۵۰اوخته یکی ازوا غُلامِ پیشوای بُزُرگ ره زَد و گوشِ راست شی ره مُنٹی کد.
۵۱مگم عیسیٰ گُفت: ”بَس کُنِید اِی کارا ره!“ و گوشِ ازُو ره دِست زَده اُو ره شفا دَد.
۵۲بعد ازُو عیسیٰ دَ پیشوایونِ عالی مقام، قومَندانای پَیرَدارای خانِه خُدا و رِیش سفیدای که بَلدِه دِستگِیر کدون شی اَمدُد گُفت: ”آیا ما راهزَن اَستُم که قد شمشیر و سوٹه پُشت مه اَمَدید؟ ۵۳ما هر روز قد شُمو دَ خانِه خُدا بُودُم و شُمو دَ بَلِه مه دِست دِراز نَکدِید. مگم اِی ساعتِ ازشُمو و ساعتِ قُدرتِ ترِیکی اَسته.“
۵۴اوخته اُونا عیسیٰ ره گِرِفت و اُو ره پیش اَندخته دَ خانِه پیشوای بُزُرگ اَوُرد و پِترُس از دُور اُو ره دُمبال مُوکد. ۵۵ پَیره‌دارا دَ مَنِه حَولی آتِش دَر دَده دَ گِرد شی شِشتُد؛ اوخته پِترُس ام قد ازوا شِشت. ۵۶اوخته یگ کنِیز اُو ره دَ روشنَی آتِش دِید و دَزُو چِیم دوخته گُفت: ”اِی آدم ام قد ازُو بُود.“
۵۷مگم پِترُس اِنکار کده گُفت: ”او خاتُو، ما اُو ره نَمِینَخشُم.“
۵۸بعد از کم وخت یگ نفرِ دِیگه اُو ره هُوش کده گُفت: ”تُو ام یکی امزوا اَستی.“
پِترُس گُفت: ”او آدم، ما نِیَستُم.“
۵۹تقرِیباً بعد از یگ ساعت یگ نفرِ دِیگه تاکِید کده گُفت: ”یقِیناً، اِی آدم ام قد ازُو بُود، چُون اِی ام از جلِیلیه اَسته.“ ۶۰پِترُس گُفت: ”او آدم، ما هیچ نَمُوفامُم که تُو چِیزخیل مُوگی.“
دَ امزُو لحظه، دَ حالِیکه اُو هنوز توره مُوگُفت، خرُوس بَنگ دَد. ۶۱اوخته مَولا عیسیٰ رُوی خُو ره دَور دَد و سُون پِترُس توخ کد؛ و پِترُس تورِه مَولا ره دَ یاد خُو اَوُرد که دَزشی گُفتُد: ”اِمروز پیش از بَنگِ خرُوس سِه دفعه مَره اِنکار مُونی.“ ۶۲پس پِترُس ازُونجی بُرو رفت و زار زار چخرا کد.
۶۳نفرای که عیسیٰ ره دَ بَند نِگاه مُوکد دَ رِیشخَند کدو و زَدونِ ازُو شُروع کد. ۶۴اُونا چِیمای شی ره بسته کدُد و پُرسان کده مُوگُفت: ”نَبُوَت کُو، کِی تُو ره زَد؟“ ۶۵و اُونا اُو ره غَدر تحقِیر-و-تَوهِینِ دِیگه ام کد.
۶۶امی که روز واز شُد، شورای رِیش سفیدای قَوم، یعنی پیشوایونِ عالی مقام و عالِمای دِین جَم شُد و عیسیٰ ره دَ شورا اَوُرده ۶۷ دَز شی گُفت: ”اگه تُو مسیح اَستی، دَز مو بُگی.“
اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”اگه دَز شُمو بُگُم، شُمو باوَر نَمُونِید، ۶۸و اگه از شُمو سوال کنُم، شُمو جواب نَمِیدِید. ۶۹مگم ازی اُوسُو «باچِه اِنسان» دَ دِستِ راستِ خُدای قادِر مِیشِینه.“
۷۰پگِ ازوا چِیغ زَده گُفت: ”پس تُو باچِه خُدا اَستی؟“
اُو دَزوا گُفت: ” خودون شُمو مُوگِید که ما اَستُم.“
۷۱اوخته اُونا گُفت: ”دِیگه مو دَ شاهِدی چی ضرُورَت دَری؟ مو خودون مو از دان شی شِنِیدی!“