۱دَ امزُو روز ها یَحیای تعمِید دِهِنده دَ بیابونِ یهُودیه ظاهِر شُد. اُو اِعلان کده مُوگُفت: ۲”از گُناه های خُو توبه کُنِید، چراکه اَمَدونِ پادشاهی آسمو نزدِیک شُده.“ ۳ یحییٰ امُو کس اَسته که اشعیای نَبی دَ بارِه شی خبر دَده مُوگیه:
”آوازِ کسی که دَ بیابو چِیغ-و-فریاد مُونه:
راه ره بَلدِه خُداوند آماده کُنِید
و راه‌رَوی شی ره راست-و-سِیده کُنِید.“
۴یحییٰ کالای ره که از پاشُمِ اُشتُر بُود مُوپوشِید و دَ گِردِ کمر خُو یگ کمربندِ چَرمی دَشت و خوراک شی مَلَخ و عسلِ صحرایی بُود. ۵ مردُم از اورُشَلیم و تمامِ یهُودیه و از پگِ منطقه های گِردوبَرِ دریای اُردُن دَ پیشِ ازُو میمَد ۶و گُناه های خُو ره اِقرار کده از دِستِ ازُو دَ دریای اُرُدن غُسلِ تعمِید مِیگِرِفت.
۷مگم وختی یحییٰ دِید که غَدر فرِیسیا و صَدُوقیا بَلدِه غُسلِ تعمِید دَ پیشِ ازُو مییه، دَزوا گُفت: ”او اَولادای تِیرمار! کِی دَز شُمو اَخطار دَد که از غَضَبی که اَمدَنی یَه دُوتا کُنِید؟ ۸پس ثَمری بِدِید که لایقِ توبه بَشه ۹و اِی توره ره دَ فِکر خُو جای نَدِید که بُگِید: ’اِبراهِیم بابه‌کَلون مو یَه،‘ چُون ما دَز شُمو مُوگُم که خُدا مِیتنه امزی سنگا بَلدِه اِبراهِیم اَولاده پَیدا کُنه. ۱۰و آلی تیشه دَ رِیشِه دِرختا ایشته شُده؛ پس هر دِرختِ که ثَمرِ خُوب نَدیه، قطع شُده دَ آتِش پورته مُوشه.
۱۱ما شُمو ره بَلدِه توبِه شُمو قد آو غُسلِ تعمِید مِیدُم، ولے کسی که بعد از مه مییه از مه کده قُدرتمَند اَسته؛ ما حتیٰ لایقِ باله کدونِ چپلی های شی ره ام نَدَرُم. اُو شُمو ره قد روح اُلقُدس و آتِش غُسلِ تعمِید مِیدیه. ۱۲شاخی ازُو دَ دِست شی اَسته و اُو خرمونجوی خُو ره پاک کده گندُم خُو ره دَ دَی‌خانِه خُو ذَخِیره مُوکُنه، ولے کاه ره دَ آتِشِ گُل ناشُدَنی دَر مِیدیه.“
۱۳دَ امزُو زمان عیسیٰ از جلِیلیه دَ دریای اُردُن پیشِ یحییٰ اَمَد تا از دِستِ ازُو غُسلِ تعمِید بِگِیره. ۱۴مگم یحییٰ اُو ره مَنع کده گُفت: ”ما ضرُورَت دَرُم که از دِستِ ازتُو غُسلِ تعمِید بِگِیرُم و تُو پیشِ ازمه مییی که غُسلِ تعمِید بِگِیری؟“ ۱۵عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”آلی بیل که امی رقم شُنه، چُون بَلدِه ازمو مُناسِب اَسته که دَ امزی رقم تمامِ عدالت ره پُوره کُنی.“ اوخته یحییٰ راضی شُد. ۱۶وختِیکه عیسیٰ غُسلِ تعمِید گِرِفت، فَوری از آو بُر شُد؛ دَمزُو لحظه آسمو بَلدِه شی واز شُد و اُو روحِ خُدا ره دِید که رقمِ کَوتر اَلّی نازِل شُده دَ بَلِه شی مییه. ۱۷دَ امزُو غَیت یگ آواز از آسمو اَمَده گُفت: ”اینَمی باچِه دوست-دَشتَنی مه یَه که ما از شی خوش-و-راضی اَستُم.“