۱وختی سَنبَلَّط شِنِید که مو دیوال ره دُوباره آباد مُونی، قار شی باله اَمَد و سخت غَضَبناک شُده یهُودیا ره رِیشخَند کد ۲و دَ پیشِ رُوی همدِستای خُو و قُوای مُسَلَحِ سامِره گُفت: ”اِی یهُودیای ناتو چِیز کار مُونه؟ آیا اُونا قَصد دَره که اُونجی ره دُوباره آباد کنه و بسم قُربانی تقدِیم کنه؟ آیا اُونا دَ یگ روز امی کار ره خلاص مُونه؟ آیا اُونا سنگا ره امزی شارِ سوخته، از کوڈِ خاک دُوباره بُر کده سرِ جای شی میله؟“ ۳طوبیای عمونی که دَ پالُوی ازُو بُود، گُفت: ”دیوالِ سنگی ره که اُونا آباد مُونه، اگه یگ روباه ام دَ بَلِه شی باله شُنه امُو چِیزی آباد کدِه ازوا ره چَپه مُونه.“
۴ اوخته ما دُعا کده گُفتُم: ”اَی خُدای مو بِشنَو، چُون مو تحقِیر شُدی! تَوهِینِ ازوا ره پس دَ سرِ خودونِ ازوا بَیر و اُونا ره تسلِیم کُو تا غارَت شُده دَ سرزمِینِ دِیگه اسِیر بُرده شُنه. ۵خطای ازوا ره پوش نَکُو و نَیل که گُناهِ ازوا از نظر تُو پاک شُنه، چُون اُونا دَ پیشِ رُوی کارگرا غُر زَده تَوهِین کد.“
۶پس دیوال ره دُوباره آباد کدی و دیوال از هرطرف دَ یگدِیگِه خُو وَصل شُد و بِلندی شی تا نِیم باله شُد، چُون مردُم از تَی دِل خُو کار مُوکد.
۷لیکِن وختی سَنبَلَّط، طوبیا، عَرَبها، عمونیا و اَشدودیا شِنید که کارِ دُوباره آباد کدونِ دیوالِ اورُشَلیم پیشرَفت کده و سُلاخ‌های شی دَ حالِ کور شُدو یَه، قارِ ازوا غَدر باله اَمَد. ۸اوخته پگِ ازوا یگ جای شُده نقشه کشِید که بییه و قد اورُشَلیم جنگ کنه و دَ مَنِه شی گڈوَڈی بِندَزه. ۹پس مو دَ پیشِ خُدای خُو دُعا کدی و بخاطرِ ازوا پَیره‌دارا مُقرَر کدی تا شاو و روز دَ مُقابِلِ ازوا پَیره‌داری کنه. ۱۰دَ امزُو غَیت مردُمِ یهُودا مُوگُفت: ”قوَّتِ نفرای بارکَش دَ حالِ خلاص شُدو یَه و سنگ-و-قُلوخِ دیوالای چَپه شُده ام دَ اندازِه کَلو یَه که مو نَمِیتَنی دیوال ره دُوباره آباد کنی.“ ۱۱دُشمَنای مو ام مُوگُفت: ”اُونا خبر نَمُوشه و نَمِینگره و پیش ازی که پَی بُبره، مو دَ بَینِ ازوا داخِل شُده اُونا ره مُوکُشی و کار ره ایسته مُونی.“ ۱۲اوخته یهُودیای که دَ نزدِیکِ ازوا بُود، بار بار اَمَده دَز مو گُفت: ”وختِیکه شُمو پس بورِید، اُونا از هر جای دَ خِلاف مو مییه.“ ۱۳پس مردُم ره دَ جایای پَخچی پُشتِ دیوال و جایای خالی دَ مُطابِقِ اَولادِ بابه‌های ازوا قد شمشیرا، نَیزه‌ها و کمون‌های ازوا جای-دَ-جای کدُم. ۱۴بعد از بررَسی امزی چِیزا باله شُدُم و دَ کٹه‌سرا، حاکِما و باقی مردُم گُفتُم: ”ازوا ترس نَخورِید. خُداوند ره که بُزُرگ و باهَیبَت اَسته یاد کُنِید و بخاطرِ بِرارو، باچه‌ها، دُخترو، خاتُونو و خانه‌های خُو جنگ کُنِید.“
۱۵وختی دُشمَنای مو شِنِید که مو از نقشِه ازوا باخبر شُدے و خُدا قَصدِ ازوا ره باطِل کده، اوخته پگ مو پس سُون دیوال رفتی و هر کس دَ کار خُو مصرُوف شُد. ۱۶امزُو روز بعد نِیمِ مَردای مه کار ره پیش مُوبُرد و نِیمِ دِیگِه شی قد نَیزه‌ها، سِپرها، کمون‌ها و زِرِه‌ها مُسَلَح بُود و رهبرا دَ پُشتِ تمامِ مردُمِ یهُودا ۱۷که دیوال ره آباد مُوکد ایسته بُود. کسای که بارکَش بُود، بار ره دَ طرِیقِه مُوبُرد که قد یگ دِست خُو کار مُوکد و قد دِیگه دِست خُو سَلاح ره مِیگِرِفت. ۱۸اُستاکارا ام هر کُدَم شی شمشیر ره دَ کمر خُو بسته کده کارِ آباد کدو ره پیش مُوبُرد و شیپُورنَواز دَ پالُوی ازمه ایسته بُود. ۱۹ما دَ کٹه‌سرا، حاکِما و باقی مردُم گُفتُم: ”کار دَ ساحِه غَدر کٹه جریان دَره و مو دَ بَلِه دیوال تِیت‌پَرَک و از یگدِیگِه خُو دُور اَستی. ۲۰پس دَ هر جایی که آوازِ شیپُور ره شِنِیدِید دَ امُونجی دَ پیشِ ازمو جَم شُنِید و خُدای مو بَلدِه مو جنگ مُونه.“ ۲۱دَ امزی رقم مو دَ کار اِدامه دَدی و نِیمِ مردُم نَیزه‌ها ره گِرِفته از صَباح‌گاه تا بُر شُدونِ سِتاره‌ها پَیره مُوکد. ۲۲امچُنان دَ امزُو غَیت دَ مردُم گُفتُم: ”بیلِید که تمامِ مَردا قد خِدمتگارای خُو دَ اورُشَلیم بُمنه تا دَ غَیتِ شاو بَلدِه مو پَیره‌داری کنه و دَ وختِ روز کار ره پیش بُبره.“ ۲۳پس نَه خود مه، نَه بِرارون مه، نَه خِدمتگارای مه و نَه پَیره‌دارای که قد مه بُود، هیچ کُدَم مو کالای خُو ره بُر نَکدی؛ هر کس سَلاحِ شی دَ پیش شی بُود، حتیٰ پُشتِ آو ام که مورفت.