۱دَ امزُو غَیت مردُم و خاتُونوی ازوا دَ خِلافِ بِرارونِ یهُودی خُو غَدر سر-و-صَدا بُر کد. ۲بعضی ازوا مُوگُفت: ”مو قد باچه‌ها و دُخترون خُو غَدر کَلو اَستی، بَلدِه ازمو باید غَلّه-و-دانه دَده شُنه تا مو بُخوری و زِنده بُمنی.“ ۳بعضی شی مُوگُفت: ”مو زمِینا، باغ‌های انگُور و خانه‌های خُو ره گِرَو کده رَیی اَستی تا دَ دَورونِ قحطی غَلّه-و-دانه بِگِیری.“ ۴بعضی دِیگِه ازوا مُوگُفت: ”مو پَیسه قرض گِرِفتے و زمِینا و باغ‌های انگُور خُو ره ضمانَت دَدے تا مالیِه پادشاه ره بِدی. ۵با وجُودِ که گوشت و خُون مو رقمِ گوشت و خُونِ بِرارونِ یهُودی مو اَسته و اَولادای مو رقمِ اَولادای ازوا، ولے مو مجبُور اَستی که باچه‌ها و دُخترون خُو ره دَ غُلامی تسلِیم کنی. بعضی از دُخترون مو امی آلی کنِیز شُده و هیچ چِیز از دِست مو نَمییه، چراکه زمِینا و باغای انگُور مو دَ دِیگرو تعلُق گِرِفته.“
۶وختی ما سر-و-صَدای ازوا و امی تورا ره شِنِیدُم، غَدر قار شُدُم ۷و دَ دِل خُو فِکر کده کٹه‌سرا و حاکِما ره ملامَت کدُم و دَزوا گُفتُم: ”شُمو هر کُدَم شُمو از قَومای خُو سُود مُوخورِید.“بعد ازُو دَ خِلافِ ازوا یگ جمعیَتِ کٹِه مردُم ره جَم کدُم ۸و دَزوا گُفتُم: ”مو بِرارونِ یهُودی خُو ره که دَ مِلَّت‌ها سَودا شُدُد، دَ اندازِه وَس-و-تَوان خُو پس خرِیدی؛ لیکِن شُمو بِرارونِ یهُودی خُو ره سَودا مُونِید تا اُونا دُوباره دَ بَلِه ازمو سَودا شُنه!“پس اُونا چُپ مَند و چِیزی نَدَشت که بُگیه. ۹اوخته ما گُفتُم: ”کاری که شُمو مُونِید خُوب نِییه، آیا شُمو نَباید رقمی رفتار کُنِید که ترسِ خُدای مو دَ دِل شُمو بَشه تا مانِع عَیب جویی مِلَّت‌های شُنِید که دُشمون مو اَسته؟ ۱۰اینه، ما و بِرارون مه و خِدمتگارای مه ام پَیسه و غَلّه-و-دانه دَزوا قرض دَدے؛ پس بیِید که سُود خوری ره ایله بِدی. ۱۱ تقاضا مُونُم که امی اِمروز زمِینا، باغ‌های انگُور، باغ‌های زَیتُون و خانه‌های ازوا ره قد فِیصَدی پَیسه، غَلّه-و-دانه، شِیرِه انگُور و روغونِ زَیتُون که دَ عِنوانِ سُود ازوا گِرِفتید، دَزوا پس بِدِید.“ ۱۲اُونا گُفت: ”مو تمامِ چِیزا ره پس مِیدی و ازوا هیچ چِیز طلب نَمُونی؛ مو امُو رقم مُونی که تُو گُفتی.“اوخته ما پیشوایو ره کُوی کدُم و دَ پیش رُوی ازوا، اُونا ره قَسم دَدُم که مُطابِقِ گُفته‌های خُو عمل کنه. ۱۳امچُنان دامون خُو ره تکان دَده گُفتُم: ”هر کسی که امی گُفته‌ها ره عملی نَکنه، خُدا اُو ره از خانه و مُلک شی بِتَکنه و اُو امی رقم تَکنده شُده خالی شُنه.“اوخته تمامِ جماعت آمین گُفته خُداوند ره سِتایش کد. و مردُم چِیزی ره که وعده کدُد دَ جای اَوُرد.
۱۴علاوه ازی، از روزی که ما والی سرزمِینِ یهُودا تعیِین شُدُم، یعنی از سالِ بِیستُم تا سالِ سی و دوّمِ حُکمرانی اَردِشیر پادشاه، دَ امزُو دوازده سال ما و بِرارون مه نانی ره که اِستِحقاقِ والی بُود، نَخوردی. ۱۵لیکِن والی‌های سابِق که پیش ازمه بُود دَ بَلِه مردُم بارِ گِرَنگ ایشتُد و علاوه از چِل مِثقال نُقره، نان و شراب ام ازوا مِیگِرِفت؛ حتیٰ خِدمتگارای ازوا ام دَ بَلِه مردُم حُکمرانی مُوکد. مگم ما بخاطرِ ترس از خُدا اُو رقم نَکدُم، ۱۶بَلکِه ما خود ره سخت دَ کارِ دیوال مصرُوف کدُم. مو حتیٰ زمی ام نَخرِیدی و تمامِ خِدمتگارای مه دَ اُونجی بَلدِه کار جَم بُود. ۱۷یگ صد و پِنجاه نفر از یهُودیا و حاکِما، بغَیر از کسای که از مِلَّت‌های گِردوبَر دَ پیش مو میمَد، از دِستَرخون مه نان مُوخورد. ۱۸چِیزای که بَلدِه خوراکِ یگ روز آماده مُوشُد، یگ گاو و شَش گوسپونِ چاغی بُود؛ امچُنان بَلدِه مه مُرغای کَلو آماده مُوشُد و هر دَه روز بعد مِقدارِ کَلو از هر رقم شراب میمَد. با وجُودِ ازی ام ما نانی ره که اِستِحقاقِ والی بُود طلب نَکدُم، چراکه بارِ امزی مردُم گِرَنگ مُوشُد. ۱۹ فقط دُعا کده گُفتُم: ”اَی خُدای مه، پگِ چِیزای ره که بَلدِه امزی مردُم انجام دَدیم، دَ اعمالِ نیک مه حِساب کُو.“