۱بَنی اِسرائیل کوچ کد و دَ دَشتِ موآب دَ اُو لبِ دریای اُردُن رُوی دَ رُوی شارِ اَریحا خَیمه زَد. ۲بالاق باچِه صِفور تمامِ چِیزای ره که اِسرائیل دَ حقِ اَموری ها کدُد دِید. ۳موآبی ها از قَومِ اِسرائیل کَلو ترس خورد، چراکه تِعدادِ ازوا کَلو بُود؛ اَرے، موآبی ها از بِیمِ بَنی اِسرائیل وَحشَت زَده شُد. ۴امزی خاطر اُونا دَ رِیش سفیدای مِدیان گُفت: ”اِی گروه هر چِیزی ره که دَ گِرد-و-بَر مو اَسته کامِلاً مِیچَره، فقط امُو رقم که نَرگاو عَلَفِ صحرا ره مِیچَره.“ دَ امزُو غَیت بالاق باچِه صِفور پادشاهِ موآب بُود. ۵پس اُو قاصِدا ره دَ فِتور دَ نزدِیکِ دریای فَرات دَ پیشِ بِلعام باچِه بِعور دَ سرزمِینِ آمّاو رَیی کد تا اُو ره کُوی کُنه و دَزُو بُگیه: ”اینه، یگ قَوم از مِصر بُر شُده اَمَده و رُوی زمی ره پوشَنده و فِعلاً اُونا دَ پالُوی ازمه جای-دَ-جای شُده. ۶پس، آلی بیه و از خَیر خُو امی قَوم ره بَلدِه مه نالَت کُو، چراکه اُونا از مه کده قَوی‌تَر اَسته؛ شاید ما بِتَنُم که اُونا ره شِکَست بِدیُم و از سرزمِین خُو هَی کنُم؛ چُون ما مِیدَنُم که هر کسی ره که تُو بَرکت بِدی، بَرکت مِینگره و ھر کسی ره که تُو نالَت کُنی، نالَت مُوشه.“
۷پس رِیش سفیدای موآب و رِیش سفیدای مِدیان مُزدِ پالگری ره دَ دِست خُو گِرِفته رَیی شُد و پیشِ بِلعام رفت و پَیغامِ بالاق ره بَلدِه ازُو رَسَند. ۸اُو دَزوا گُفت: ”اِمشاو دَ امِینجی بُمنِید، تا چِیزی ره که خُداوند دَز مه مُوگیه، ما دَز شُمو نَقل کنُم.“ پس رهبرای موآب پیشِ بِلعام مَند. ۹اوخته خُدا پیشِ بِلعام اَمَده گُفت: ”اِی نفرا که دَ پیش تُو اَمَده، کِی اَسته؟“ ۱۰بِلعام دَ خُدا گُفت: ”بالاق باچِه صِفور پادشاهِ موآب امیا ره پیشِ ازمه رَیی کده و مُوگیه: ۱۱’اینه، یگ قَوم از مِصر بُر شُده اَمَده و رُوی زمی ره پوشَنده. آلی بیه و اُونا ره بَلدِه مه نالَت کُو؛ شاید ما بِتَنُم قد ازوا جنگ کنُم و اُونا ره هَی کنُم.‘“ ۱۲لیکِن خُدا دَ بِلعام گُفت: ”تُو باید قد ازوا نَرَوی؛ تُو باید اُو قَوم ره نالَت نَکُنی، چُون اُونا بَرکت یافته اَسته.“
۱۳پس بِلعام صَباح‌گاه باله شُد و دَ رهبرای بالاق گُفت: ”شُمو پس دَ سرزمِین خُو بورِید، چُون خُداوند مَره اِجازه نَدَد که قد شُمو بورُم.“ ۱۴اوخته رهبرای موآب باله شُده دَ پیشِ بالاق پس اَمَد و دَزُو گُفت: ”بِلعام درخاست مو ره رَد کد و قد ازمو نَمَد.“
۱۵اوخته بالاق بسم رهبرا ره رَیی کد که اُونا از اوّلنه کده کَلوتَر و مُهِمتَر بُود. ۱۶اُونا پیشِ بِلعام اَمَد و دَزُو گُفت: ”بالاق باچِه صِفور اینی رقم مُوگیه: ’لُطفاً هیچ چِیز ره نَیل که مانِع اَمَدون تُو دَ پیشِ ازمه شُنه؛ ۱۷چُون ما یقِیناً از تُو غَدر قدردانی مُونُم و هر چِیزی که دَزمه بُگی دَ جای میرُم. پس بیه و امی قَوم ره بَلدِه مه نالَت کُو.‘“
۱۸لیکِن بِلعام دَ جوابِ خِدمتگارای بالاق گُفت: ”حتیٰ اگه بالاق قصر خُو ره پُر از طِلّا و نُقره کده دَز مه بِدیه، ما نَمِیتنُم که از اَمرِ خُداوند، خُدای خُو سرپیچی کنُم و یا کَم و زیاد انجام بِدیُم. ۱۹لُطفاً شُمو ام اِمشاو دَ امِینجی بُمنِید تا بِنگرُم که خُداوند بَلدِه مه دِیگه چِیزخیل مُوگیه.“
۲۰امُو شاو خُدا دَ پیشِ بِلعام اَمَد و دَزُو گُفت: ”اگه امی نفرا بَلدِه کُوی کدونِ ازتُو اَمَده، باله شُو و قد ازوا بورُو، لیکِن تنها تورِه ره که ما دَز تُو مُوگیُم انجام بِدی.“ ۲۱پس بِلعام صَباح‌گاه باله شُده خَر خُو ره پالو کد و قد رهبرای موآب رَیی شُد.
۲۲اوخته قارِ خُداوند بخاطرِ رفتونِ بِلعام باله اَمَد و ملایکِه خُداوند دَ راه ایسته شُد که قد ازُو مُخالِفَت کُنه. بِلعام دَ بَلِه خَر خُو سوار بُود و دُو خِدمتگار شی ام قد شی قَتی بُود. ۲۳وختی خَرِ بِلعام ملایکِه خُداوند ره دِید که دَ راه ایسته یَه و شمشیرِ لُچ دَ دِست شی اَسته، اُو خود ره از راه گوشه کده دَ بَلِه یگ پَٹی زمی رفت؛ مگم بِلعام خَر خُو ره زَد تا اُو ره پس دَ راه بُبره. ۲۴اوخته ملایکِه خُداوند دَ یگ تَنگی مینکلِ دُو باغِ انگُور ایسته شُد که هر دُو طرف شی دیوال بُود. ۲۵وختی خَرِ بِلعام ملایکِه خُداوند ره دِید، اُو خود ره دَ دیوال چسپَند و پای بِلعام ره دَ دیوال پِچِق کد؛ اوخته بِلعام بسم اُو ره زَد. ۲۶بعد ازُو ملایکِه خُداوند پیش رفته دَ یگ جای تَنگ ایسته شُد که ازُونجی بَلدِه تاو خوردو نَه طرفِ راست راه بُود و نَه طرفِ چَپ. ۲۷وختِیکه خَرِ بِلعام ملایکِه خُداوند ره دِید، دَ تَی پای بِلعام خاو کد؛ اوخته بِلعام قار شُده خَر خُو ره قد تَیاق خُو زَد. ۲۸دَمزُو غَیت خُداوند دانِ خَر ره واز کد و اُو دَ بِلعام گُفت: ”ما دَز تُو چی کدیم که امی سِه دَفعه مَره زَدی؟“ ۲۹بِلعام دَ خَر خُو گُفت: ”بخاطری که تُو مَره رِیشخَند کدی! کشکِه شمشیر دَ دِست مه مُوبُود که تُو ره امی‌آلی مُوکُشتُم!“ ۳۰لیکِن خَر دَ بِلعام گُفت: ”آیا ما امُو خَر تُو نِیَستُم که دَ تمامِ عُمر خُو تا اِمروز مَره سوار شُدے؟ آیا ما عادت دَشتیم که قد ازتُو امی رقم رفتار کنُم؟“ بِلعام گُفت: ”نَه.“
۳۱دَ امزُو غَیت خُداوند چِیمای بِلعام ره واز کد و اُو ملایکِه خُداوند ره دِید که دَ راه ایسته یَه و شمشیرِ لُچ دَ دِست شی اَسته؛ اوخته بِلعام خود ره خَم کده رُوی دَ خاک اُفتَد. ۳۲و ملایکِه خُداوند دَزُو گُفت: ”چرا خَر خُو ره امی سِه دَفعه زَدی؟ اینه، ما بُر شُده اَمَدیم که قد تُو مُخالِفَت کنُم، چُون راهِ ازتُو دَ نظرِ ازمه نااِطاعتی-و-بےپَروایی اَسته. ۳۳امی خَر مَره دِید و سِه دَفعه خود ره از مه گوشه کد. اگه اِی خود ره از مه گوشه نَمُوکد، یقِیناً ما تُو ره مُوکُشتُم و اُو ره زِنده می‌ایشتُم.“ ۳۴اوخته بِلعام دَ ملایکِه خُداوند گُفت: ”ما گُناه کدیم، چُون نَفامِیدُم که تُو دَ راه ایسته شُدے تا قد ازمه مُخالِفَت کُنی. آلی اگه رفتون مه دَ نظر تُو بَد اَسته، ما پس دَ خانِه خُو مورُم.“ ۳۵لیکِن ملایکِه خُداوند دَ بِلعام گُفت: ”قد امزی نفرا بورُو، مگم تنها تورِه ره بُگی که ما دَزتُو مُوگیُم.“ پس بِلعام قد رهبرای بالاق رفت.
۳۶وختی بالاق شِنِید که بِلعام اَمَده، اُو دَ دَمِ راهِ شی دَ شارِ موآب دَ سرحد، دَ دریاچِه اَرنون اَمَد که مَرزِ مُلکِ خود شی بُود. ۳۷اوخته بالاق دَ بِلعام گُفت: ”آیا ما بَلدِه کُوی کدون تُو یگ پَیغامِ عاجِل رَیی نَکدُم؟ پس چرا دَ پیش مه نَمَدی؟ یا که ما واقعاً نَمِیتنُم از تُو قدردانی کنُم؟“ ۳۸بِلعام دَ جواب شی گُفت: ”اینه، ما دَ پیش تُو اَمدُم، مگم آیا قُدرت دَرُم که بِدُونِ اَمرِ خُدا یَگو چِیز بُگیُم؟ ما تنها چِیزی ره مُوگیُم که خُداوند دَ دان مه مِیندَزه.“ ۳۹اوخته بِلعام قد بالاق رفت و اُونا دَ قِریَت-حُصوت اَمَد. ۴۰دَ اُونجی بالاق گاو و گوسپو قُربانی کد و از گوشتِ قُربانی بَلدِه بِلعام و رهبرای که قد ازُو بُود، رَیی کد. ۴۱صَباح‌گاه بالاق بِلعام ره گِرِفته دَ باموت-بَعل اَوُرد و اُو ازُونجی آخِرای خَیمه‌گاهِ قَومِ اِسرائیل ره دِید.