۱نامِ نیک از مال-و-دَولتِ کَلو بِلندتَر اَسته،
و تَوفِیق از طِلّا و نُقره کده بِهتر.
۲یگرَنگی غرِیب و سرمایهدار دَزی اَسته
که هر دُوی شی ره خُداوند خَلق کده.
۳آدمِ هُوشیار خطر ره مِینگره و خود ره تاشه مُونه،
مگم آدمِ نادو پیش موره و خود ره گِرِفتار مُونه.
۴نتِیجِه بےکِبری و ترسِ خُداوند اینی اَسته:
مال-و-دَولَت، اِحتِرام و زِندگی.
۵خار ها و دام ها دَ راهِ آدمِ کَجرَو وجُود دَره،
مگم کسی که جان خُو ره نِگاه کُنه ازوا دُور مُومَنه.
۶باچِه خُو ره دَ راهی که باید بوره تَربیه کُو
و اُو تا غَیتِ پِیری خُو امُو راه ره ایله نَمُونه.
۷آدمِ پُولدار دَ سرِ غرِیب حُکمرانی مُونه،
و قرضدار غُلامِ قرض دِهِنده یَه.
۸کسی که ظُلم کِشت کُنه بَلا-و-مُصِیبت دِرَو مُونه
و تَیاقِ غَضَب شی از بَین موره.
۹خَیر-و-بَرکت نصِیبِ آدمِ دِستواز مُوشه،
چراکه دَ فقِیرا-و-غرِیبا از نان خُو مِیدیه.
۱۰آدمِ رِیشخَندگر ره از منطقه بُر کُو تاکه جنجال از بَین بوره،
و حتیٰ نِزاع و دَو زَدو ام خلاص مُوشه.
۱۱کسی که دِلِ پاک ره دوست مِیدَنه، تورِه شی مِهربو اَسته؛
دَمزی دَلِیل پادشاه ام دوستِ ازُو مُوشه.
۱۲چِیمای خُداوند دانایی ره نِگاه مُونه،
مگم تورای فِریبکارا ره باطِل.
۱۳آدمِ ٹمبل مُوگه: ”دَ بُرو شیر اَسته؛
اگه دَ کوچه بورُم مَره مُوکُشه!“
۱۴گبِ دانِ خاتُونِ بَدکار رقمِ یگ چاه اَلّی غَوُوج اَسته
و کسی که دَ غَضَبِ خُداوند گِرِفتار مُوشه دَمزُو چاه موفته.
۱۵جهالَت دَ دِلِ هر بَچکِیچه پیچ خورده،
مگم تَیاقِ سرزنِش اُو ره از شی دُور مُونه.
۱۶کسی که دَ بَلِه غرِیبا ظُلم مُونه تا سرمایِه خُو ره کَلو کنه
و کسی که دَ پُولدارا تُحفه مِیدیه، هر دُوی شی دَ آخِر مُحتاج مُوشه.
۱۷گوش خُو ره واز کُو و تورای آدمای دانا ره بِشنَو؛
هُوش-و-دِل خُو ره دَ تعلِیمِ ازمه آموخته کُو،
۱۸چُون حِفظ کدونِ ازوا دَ دِل
و جاری کدونِ ازوا دَ لب لِذَتبَخش اَسته.
۱۹اینه، امی چِیزا ره ما اِمروز دَز تُو یاد دَدُم
تاکه اِعتِماد-و-تَوَکُل تُو دَ خُداوند بَشه.
۲۰آیا ما دَز تُو سی مِثال نوِشته نَکدیم؟
اُو مِثال ها پُر از مشوَره و دانایی اَسته،
۲۱تا تورای حقِیقت و راستی ره دَز تُو درس بِدُم
و تاکه بِتَنی دَ امزُو کسای که تُو ره رَیی کده، جواب های راست ره بُگی.
۲۲آدمِ غرِیب ره چُور-و-چَپاوُل نَکُو که اُو مُفلِس اَسته
و حقِ بیچاره‌گو ره دَ محکمه پایمال نَکُو،
۲۳چراکه خُداوند دعوای ازوا ره فَیصَله مُوکُنه
و کسای که اُونا ره چُور کده بَشه، خُداوند اُونا ره ام چُور مُونه.
۲۴قد آدمِ تُند خُوی شِشت-و-بَرخاست نَکُو
و قد شخصی که زُود قار مُوشه رفِیق نَشُو،
۲۵تاکه دَ راه های ازوا نَرَوی
و جان تُو دَ دام گِرِفتار نَشُنه.
۲۶ضامِنِ کس نَشُو
و یَگو چِیز خُو ره بَلدِه کسِ دِیگه گِرَو نَدی.
۲۷چُون اگه چِیزی نَدَشته بَشی که قرض شی ره بِدی،
اُونا حتیٰ لیاف و توشَک تُو ره از زیرِ پای تُو جَم کده مُوبَره.
۲۸پُلوانی ره که اَجداد تُو از قدِیم نشانی کده، اُو ره
تَغِیر نَدی.
۲۹امُو کس ره مِینگری که دَ کار خُو قابِل اَسته؟
اُو آدم نَه دَ پیشِ نفرای عام،
بَلکِه دَ حُضُورِ پادشاه ها بَلدِه خِدمت ایسته مُوشه.