۱آیا حِکمت کُوی نَمُوکُنه
و دانایی آواز خُو ره بِلند نَمُونه؟
۲دَ جایای بِلند، دَ لبِ راه،
دَ مَنِه چار راهی ها حِکمت ایسته یَه؛
۳دَ نزدِیکِ دَروازِه شار، دَ دانِ درگِه شی
حِکمت ایسته شُده بِلند چِیغ مِیزَنه:
۴”او مردَکو، شُمو ره کُوی مُونُم!
ما بَلدِه پگِ مردُم جار مِیزَنُم.
۵او آدمای نادو، هُوشیاری پَیدا کُنِید.
اَی نفرای بےعقل، دانایی ره حاصِل کُنِید.
۶گبای مَره گوش کُنِید، چراکه تورای مه بااَرزِش-و-کم‌پَیدا اَسته
و از لب های مه چِیزای خُوب-و-نیک بُر مُوشه.
۷دان مه راستی ره بیان مُوکُنه،
مگم لب های مه از بَد گُفتو بَد مُوبَره.
۸تمامِ تورای دان مه صادِق-و-راست اَسته
و دَزُو هیچ چِیزی کَج و کِیل وجُود نَدره.
۹دَ آدمای دانا پگِ امزی چِیزا واضِح اَسته
و دَ کسای که عِلم-و-دانِش پَیدا کده، سِیده-و-ساده.
۱۰پَند-و-نصِیحَت مَره دَ عِوَضِ نُقره قبُول کُنِید
و دانایی ره از طِلّا کده کَلو اَرزِش بِدِید،
۱۱چُون حِکمت از لعل کده قِیمَت‌تَر اَسته
و هیچ چِیز ره قد ازُو برابر کده نَمیتنِید.“
۱۲”ما حِکمت اَستُم و قد هُوشیاری یگجای زِندگی مُونُم.
ما دانایی و بِینایی ره پَیدا کدیم.
۱۳ترس از خُداوند یعنی نَفرَت دَشتو از بَدی.
ما از غرُور و کِبر و از رفتار و گُفتارِ غَلَط نَفرَت دَرُم.
۱۴ما صاحِبِ مشوَره و کامیابی اَستُم،
ما دانایی اَستُم و قُوَت دَ دِستِ ازمه یَه.
۱۵دَ زورِ ازمه پادشاه ها، پادشاهی مُوکُنه
و حُکمرانا دَ عدَل-و-اِنصاف قضاوَت مُونه.
۱۶دَ وسِیلِه ازمه رَهبرا حُکُومت مُونه
و آدمای شرِیف دَ عدَل-و-اِنصاف قضاوَت مُونه.
۱۷ما کسای ره دوست دَرُم که اُونا مَره دوست دَشته بَشه،
و اُونای که دَ جُستُجوی ازمه اَسته، مَره پَیدا مُونه.
۱۸دَولَت، عِزَت، مالِ دایمی
و کامیابی دَ اِختیار ازمه یَه.
۱۹فایده های مه از طِلّا کده کم پَیدا
و حاصِل مه از نُقرِه خالِص کده بِهتر اَسته.
۲۰ما دَ راهِ راستی-و-عدالت
و دَ راه های اِنصاف قَدَم میلُم.
۲۱و ثُروَت ره دَ اُو کسای مِیدُم که مَره دوست دَره،
و خَزانه ها و گَوصَندُق های ازوا ره پُر مُونُم.
۲۲خُداوند از اوّل، پیش از خِلقَتِ دُنیا
مَره قد خود خُو دَشت.
۲۳از اَزَل، از اِبتِدا،
پیش از پَیدا شُدونِ دُنیا، ما مُقرَر شُدُم.
۲۴پیش ازی که بَحر و دریا ها دَ وجُود بیه،
و پیش ازی که از چِشمه ها آو جاری شُنه، ما پَیدا شُدُدُم.
۲۵پیش ازی که کوهها دَ جای خُو قرار بِگِیره
و پیش از جور شُدونِ تِپه ها، ما پَیدا شُده بُودُم.
۲۶وختِیکه خُداوند هنوز زمی و دَشت ره اَست نَکدُد
و خاکِ زمِی ره جور نَکدُد،
۲۷غَیتِیکه آسمونا ره جای-دَ-جای کد، ما دَ اُونجی بُودُم.
وختِیکه خُداوند خطِ اُفُق ره دَ بَلِه بَحر کشِید
۲۸و آوُرها ره دَ آسمونا شکل دَد
و چِشمه ها ره از چُقُوری زمی جاری کد؛
۲۹وختِیکه خُداوند اندازِه دریا ها ره تعِیین کد
تاکه آو ها از حَدّ خُو تَجاوز نَکُنه،
و غَیتِیکه پای سنگِ زمی ره ایشت
۳۰ما دَ پیش ازُو مِثلِ یگ اُستا بُودُم
و روزانه یگ مَنبِع خوشی بَلدِه شی بُودُم
و دَ حُضُور شی همیشه خوشحالی مُوکدُم.
۳۱خوشی ازمه دَ بارِه ازی دُنیا بُود
و ما از دِیدونِ بَنی آدم لِذَت بُردُم.
۳۲و آلی اَی بچکِیچای مه، دَز مه گوش بِدِید:
نیک دَ بَختِ کسای که از راهِ از مه پَیرَوی کُنه.
۳۳نصِیحَت مَره گوش کده هُوشیار بَشِید
و اُو ره رَد نَکُنِید.
۳۴نیک دَ بَختِ امزُو نفرِ که دَز مه گوش بِدیه
و هر روز چِیم شی دَ درگِه مه بَشه،
دَ لبِ چارچیوِ درگِه مه اِنتِظار مَره بِکشه.
۳۵چُون هر کسی که مَره پَیدا کُنه، زِندگی ره پَیدا مُونه
و اُو رضایَتِ خُداوند ره حاصِل مُونه.
۳۶مگم کسی که مَره از دِست مِیدیه، اُو دَ جان خُو نُقصان مِیرسَنه
و اُونای که از مه نَفرَت دَره، اُونا مَرگ ره دوست دَره.“