۱خُداوند ره دَ ھر زمان سِتایش مُونُم؛
حمد-و-ثنای ازُو همیشه دَ زِبون مه یَه.
۲جان مه دَ خُداوند اِفتخار مُونه؛
بیل که آدمای مُسکِین بِشنَوه و خوشی کُنه.
۳بُزُرگی خُداوند ره قد ازمه اِعلان کُنِید
و بیِید که نامِ ازُو ره یگجای سِتایش کنی.
۴ما خُداوند ره طلب کدُم و اُو دُعای مَره قبُول کد
و مَره از تمامِ ترس ھای مه خلاص کد.
۵اُونا سُون ازُو توخ کد و چِیمای ازوا روشو شُد
و رُوی های ازوا شرمِنده نَشُد.
۶امی مُسکِین ناله-و-فریاد کد و خُداوند آواز شی ره شِنِید
و اُو ره از تمامِ مُشکِلات-و-سختی شی نِجات دَد.
۷ملایکِه خُداوند دَ گِردِ کسای خَیمه مِیزَنه که از خُداوند ترس دَره،
و اُونا ره خلاصی مِیدیه.
۸آزمایش کُنِید و بِنگرِید که خُداوند نیکو اَسته؛
نیک دَ بَختِ کسی که دَزُو پناه مُوبره.
۹اَی مُقَدَّسِینِ خُداوند، ازُو بِتَرسِید،
چُون کسای که ازُو ترس دَره دَ هیچ چِیز مُحتاج نَمُوشه.
۱۰ حتیٰ شیرای غُران مُحتاج و گُشنه مُوشه،
لیکِن کسای که دَ طلب خُداوند اَسته، هیچ چِیزِ خُوب کمبُود نَدره.
۱۱اَی بچکِیچا، بیِید و دَزمه گوش بِدِید
تا ما دَزشُمو ترسِ خُدا ره تعلِیم بِدُم.
۱۲کِی دَ مینکل شُمو آرزوی زِندگی دَره
و خوشدارِ روزای کَلونِ زِندگی اَسته تا از خُوبی برخوردار شُنه؟
۱۳اُو باید زِبون خُو ره از بَدی نِگاه کُنه
و لَبای خُو ره از گُفتونِ تورِه پُرفِریب؛
۱۴از بَدی دُوری کُنه و نیکی کُنه،
دَ طلبِ صُلح بَشه و پُشت شی بِگرده.
۱۵چِیمای خُداوند دَ بَلِه آدمای عادِل اَسته
و گوشای شی سُون ناله-و-فریادِ ازوا.
۱۶رُوی خُداوند دَ ضِدِ آدمای بَدکار اَسته
تا یاد-و-بُودِ ازوا ره از رُوی زمی رِیشه کَن کُنه.
۱۷وختِیکه آدمای عادِل ناله-و-فریاد مُونه،
خُداوند آوازِ ازوا ره مِیشنَوه
و اُونا ره از تمامِ مُشکِلات-و-سختی های ازوا خلاص مُونه.
۱۸خُداوند نزدِیکِ آدمای دِل‌مَیده یَه
و کسای ره که روحاً ضَربه خورده، نِجات مِیدیه.
۱۹رَنج-و-مُصِیبتِ آدمِ عادِل کَلو اَسته،
لیکِن خُداوند اُو ره از پگ شی خلاصی مِیدیه.
۲۰اُو پگِ استُغونای شی ره حِفظ مُونه
که حتیٰ یکی ازوا ام مَیده نَمُوشه.
۲۱آدمِ شرِیر ره شرارَت نابُود مُونه
و کسای که از آدمِ عادِل بَد بُبره، محکُوم مُوشه.
۲۲خُداوند جانِ خِدمتگارای خُو ره بازخرِید مُونه؛
و هیچ کُدَمِ امزُو کسا که دَزُو پناه مِیگِیره، محکُوم نَمُوشه.