۱اَی خُداوند، قد کسای مُخالِفَت کُو که قد ازمه مُخالِفَت مُونه
و قد کسای جنگ کُو که قد ازمه جنگ مُوکُنه.
۲سِپرِ کٹه و سِپرِ ریزه ره بِگِیر
و دَ کومَک مه باله شُو.
۳نَیزه و تَوَر خُو ره بُر کُو
و دَ دَمِ رُوی کسای که مَره دُمبال مُونه ایسته شُو؛
دَ جان مه بُگی: ”نِجات دِهِندِه تُو ما اَستُم.“
۴کسای که قَصد گِرِفتونِ جان مَره دَره،
بیل که شرمِنده و رَسوا شُنه؛
کسای که دَ ضِد مه تَوطیه مُونه،
بیل که پس بِگرده و خجِل-و-سرخَم شُنه.
۵بیل که اُونا رقمِ کاه دَ دَمِ باد بَشه
و ملایکِه خُداوند اُونا ره هَی کُنه.
۶بیل که راهِ ازوا ترِیک و لَخشَندُک بَشه
و ملایکِه خُداوند اُونا ره دُمبال کُنه،
۷چراکه اُونا بِدُونِ دلِیل دَ سرِ راهِ مه دام ره دَ مَنِه چاه تاشه کد؛
اُونا بِدُونِ سَبَب بَلدِه گِرِفتونِ جان مه چاه کَند.
۸بیل که تباهی بےخبر دَ بَلِه ازوا بییه
و اُونا دَ دامی که بَلدِه ازمه تاشه کده، گِرِفتار شُنه؛
بیل که اُونا دَ چنگِ تباهی اُفتده نابُود شُنه.
۹اوخته جان مه دَ حُضُورِ خُداوند خوشی مُونه
و بَلدِه نِجات از جانِب ازُو خوشحال مُوشه.
۱۰تمامِ استُغونای مه مُوگیه:
”اَی خُداوند، کِی رقمِ ازتُو اَسته؟
تُو آدمِ مظلُوم ره از دِستِ کسای خلاص مُونی که ازُو کده زورتُو یَه،
و آدمِ مُسکِین و بیچاره ره از دِستِ کسای که اُو ره غارَت مُونه.“
۱۱شاهِدای کِینه‌توز باله مُوشه
و از مه چِیزای ره پُرسان مُونه که ما خبر نَدرُم.
۱۲اُونا جوابِ نیکی مَره قد بَدی مِیدیه
و جان مَره نَومِید-و-دَرمَنده مُونه.
۱۳لیکِن وختِیکه اُونا ناجور مُوشُد،
ما پلاس مُوپوشِیدُم؛
ما جان خُو ره قد روزه گِرِفتو رَنج مِیدَدُم.
و غَیتِیکه دُعای مه بےجواب پس میمَد،
۱۴ما ماتَم کده مورَفتُم،
رقمی که مُوگُفتی بَلدِه دوست یا بِرار خُو ماتَم مُوکنُم؛
و مِثلِ کسی که بَلدِه آبِه خُو سوگواری مُونه، از شِدَّتِ غَم خَم مُوخوردُم.
۱۵لیکِن وختِیکه ما اُفتَدُم،
اُونا خوشحالی کده دَ گِرد مه جم شُد،
امُو آدمای بےپاس دَ بَلِه مه جم شُد
کسای که بَلدِه مه ناشِنَخته بُود، بِدُونِ دَمراسی مَره تِکه-و-پاره کد.
۱۶اُونا مِثلِ آدمای بےوَقار که دَ مِهمانی ها رِیشخَندی مُوکُنه،
دَ بَلِه مه دَندوخَیی کد.
۱۷یا مَولا، تا چی وخت اِی حالت ره توخ مُونی؟
جان مَره از شَرِ ازوا خلاص کُو
و زِندگی مَره از چنگِ شیرای غُران.
۱۸ اوخته ما تُو ره دَ مینکلِ جماعتِ کٹه شُکر-و-سِپاس مُونُم
و دَ بَینِ مردُمِ کَلو حمد-و-ثنای تُو ره مُوگیُم.
۱۹نَیل که دُشمنای خاین مه دَ بَلِه مه خوشی کُنه
و کسای که بےدلِیل از مه بَد مُوبره، دَ بَلِه مه چِشمَک بِزَنه،
۲۰چراکه اُونا از صُلح-و-صفا توره نَمُوگیه،
بَلکِه دَ ضِدِ کسای که دَ زمی آرام اَسته،
توره های پُر از حِیله-و-مَکر مِیسَنجه.
۲۱اُونا دان خُو ره دَ ضِد مه کٹه واز کده مُوگیه:
”هَه هَه! چِیمای مو دِیده.“
۲۲اَی خُداوند، تُو کارِ ازوا ره دِیدے،
چُپ نَشی!
یا مَولا، از مه دُور نَبَش!
۲۳وَرخَی و دَ دِفاعِ مه باله شُو،
اَی خُداوند، خُدای مه، دَ داد مه بِرَس!
۲۴اَی خُداوند، خُدای مه، دَ مُطابِق عدالت خُو مَره دَ حق مه بِرسَن.
و نَیل که اُونا دَ بَلِه مه خوشی کُنه.
۲۵نَیل که اُونا دَ دِل خُو بُگیه: ”اینه، مو دَ آرزوی خُو رَسِیدی!“
نَیل که بُگیه: ”مو اُو ره قُورت کدی!“
۲۶کسای که بخاطرِ بَلا-و-مُصِیبت مه خوشی مُونه،
بیل که پگِ ازوا شرمِنده و خجِل شُنه؛
کسای که خود ره دَ بَلِه مه کٹه کٹه مُونه،
بیل که قد شَرم و رَسوایی پوشَنده شُنه.
۲۷کسای که دَ آرزوی عادِل حِساب شُدون مه اَسته،
بیل که آوازِ خوشی بُر کُنه و خوشحال بَشه،
و دایم بُگیه: ”خُداوند بُزُرگ اَسته
که از سلامَتی خِدمتگار خُو خوشحال مُوشه.“
۲۸اوخته زِبون مه عدالت تُو ره بیان مُونه
و حمد-و-ثنای تُو ره تمامِ روز مُوگیه.