۱اوخته امزُو هفت ملایکِه که هفت پیله دَشت، یگ شی اَمَده دَز مه گُفت: ”بیه که جَزای امزُو فاحِشِه کٹه ره که دَ بَلِه آو های کَلو شِشته، دَز تُو نِشو بِدیُم. ۲پادشایونِ دُنیا قد ازُو زِنا کد و باشِنده های رُوی زمی از شرابِ زِنای ازُو نِشه شُد.“ ۳پس امُو ملایکه مَره دَ روح دَ یگ بیابو بُرد و دَ اُونجی یگ خاتُو ره دِیدُم که دَ بَلِه جانوَرِ وَحشی سُرخ رنگ سَوار شُدُد که جِسمِ جانوَر پُر از نام های کُفرآمیز بُود و هفت سر و دَه شاخ دَشت. ۴امُو خاتُو کالای اَرغَوانی و سُرخ رنگ دَ جان خُو دَشت و قد طِلّا و دانه های قِیمَتی و مُرواری ها مُزَیَن شُدُد. اُو دَ دِست خُو یگ پیلِه طِلّایی دَشت که پُر از بَدکاری و نِجاسَتِ زِنای شی بُود. ۵دَ بَلِه پیشانِه ازُو اینی نام نوِشته بُود که یگ راز اَسته: «بابُلِ بُزُرگ، آبِه فاحِشه ها و نِجاسَتِ زمی.» ۶و ما دِیدُم که امُو خاتُو از خُونِ مُقَدَّسِین و از خُونِ شاهِدای عیسیٰ نشه بُود و ما از دِیدونِ ازُو بےاندازه حَیرو شُدُم. ۷لیکِن امُو ملایکه دَز مه گُفت: ”چرا حَیرو شُدے؟ ما رازِ خاتُو و رازِ امزُو جانوَرِ وَحشی ره که هفت سر و دَه شاخ دَره و خاتُو ره دَ بَلِه خُو مُوبره دَز تُو بَیان مُونُم. ۸امُو جانوَرِ وَحشی ره که دِیدی، یگ زمان بُود، مگم آلی نِییه؛ اُو دَ زُودی از چاهِ بےآخِر بُر مُوشه و سُون نابُودی خُو موره. باشِنده های رُوی زمی که نام های شی از شُروعِ پَیدایشِ عالم دَ کِتابِ حَیات نوِشته نَشُده، از دِیدونِ امزی جانوَرِ وَحشی حَیرو مُوشه، چراکه اُو یگ زمان بُود، و آلی نِییه ولے دَ آینده مییه.
۹دَ اِینجی ذِهنی دَ کار اَسته که حِکمت دَشته بَشه: امُو هفت سر، هفت تِپه اَسته که خاتُو دَ بَلِه شی شِشته. اُونا امچُنان هفت پادشاه اَسته ۱۰که پَنج ازوا سقُوط کده؛ یگ شی اَسته و دِیگِه شی هنوز نَمَده و غَیتِیکه بییه، اُو باید بَلدِه یگ مُدَتِ کم بُمنه. ۱۱امُو جانوَرِ وَحشی که یگ زمان بُود و آلی نِییه، اُو پادشاهِ هشتُم اَسته و دَ امزُو هفت تعلُق دَره و سُونِ نابُودی خُو موره. ۱۲و امُو دَه شاخ ره که دِیدی، اُونا دَه پادشاه اَسته که هنوز دَ پادشاهی نَرسِیده، لیکِن بَلدِه ازوا اِختیار دَده مُوشه که مُدَتِ یگ ساعت قد جانوَرِ وَحشی قَتی پادشاهی کُنه. ۱۳امیا یگ مقصد دَره و قُدرت و اِختیار خُو ره دَ جانوَرِ وَحشی مِیدیه. ۱۴اُونا دَ ضِدِ باره جنگ مُونه، لیکِن باره دَ بَلِه ازوا پیروز مُوشه، چراکه اُو رَب-اُلارباب و شاهِ شاهان اَسته و کسای که قد ازُو قتی اَسته کُوی شُده ها و اِنتِخاب شُده ها و وفادار اَسته.“
۱۵بعد ازُو ملایکه دَز مه گُفت: ”امُو آو ها ره که دِیدی، جای ره که فاحِشه شِشته، اُونا قَوم ها، جماعت ها، مِلَّت ها و زِبونا اَسته. ۱۶و امُو دَه شاخ و جانوَرِ وَحشی ره که دِیدی، اُونا از فاحِشه بَدبُر مُوشه و اُو ره بیرو کده لُچ-و-لَق ایله مُونه؛ اُونا گوشتِ ازُو ره مُوخوره و اُو ره دَ آتِش مُوسوزَنه. ۱۷چُون خُدا اِی ره دَ دِل های ازوا قرار دَده که مقصدِ ازُو ره پُوره کُنه و اِتفاق کده پادشاهی خُو ره دَ جانوَرِ وَحشی تسلِیم کُنه تا کلامِ خُدا پُوره شُنه. ۱۸و امُو خاتُو ره که دِیدی، اُو شارِ بُزُرگ اَسته که دَ بَلِه پادشایونِ زمی حُکمرانی مُونه.“