۱بعد ازُو یگ ملایکِه دِیگه ره دِیدُم که از آسمو تاه مییه. اُو قُدرت-و-اِختیارِ کَلو دَشت و زمی از شِکوه-و-جلال شی روشو شُد. ۲اُو دَ آوازِ بِلند چِیغ زَده گُفت:
”سقُوط کد، بابُلِ بُزُرگ سقُوط کد!
اُو جای بُود-و-باشِ جِنیات جور شُده،
پناهگاهِ هر روحِ ناپاک
و پناهگاهِ هر مُرغَکِ ناپاک و نَفرَت اَنگیز.
۳چُون پگِ مِلَّت ها از شرابِ دیونه کُنِندِه زِناکاری ازُو وُچی کده
و پادشایونِ دُنیا قد ازُو زِنا کده
و تُجارای دُنیا از عیاشی کَلونِ ازُو دَولتمَند شُده.“
۴اوخته یگ آوازِ دِیگه ره از آسمو شِنِیدُم که مُوگُفت: ”اَی قَوم مه، از مَنِه ازُو بُر شُنِید، نَشُنه که دَ گُناه های ازُو شرِیک شُنِید و بَلاهای شی دَ بَلِه ازشُمو بییه، ۵چراکه گُناه های ازُو تا آسمو رَسِیده و خُدا شرارَت های شی ره دَ یاد خُو اَوُرده. ۶چِیزی ره که اُو دَده، بَلدِه شی پس بِدِید و مُطابِقِ اعمالِ ازُو دُوچند شی ره دَزُو پس بِدِید. دَ جامی که اُو گٹ کده، دُو برابر بَلدِه شی گٹ کُنِید. ۷دَ اندازِه که اُو خود خُو ره شان-و-شَوکَت دَد و عَیاشی کد، دَ امزُو اندازه اُو ره عذاب و غَم بِدِید، چراکه دَ دِل خُو مُوگیه: ’ما مِثلِ مَلِکه شِشتُم و بیوه نِییُم و هرگِز غَم نَمِینگرُم.‘ ۸پس بَلاهای ازُو دَ یگ روز دَ بَلِه ازُو مییه، یعنی مَرگ و ماتَم و قحطی؛ و اُو دَ آتِش مُوسوزه، چُون خُداوند-خُدای که اُو ره قضاوَت مُونه، قُدرتمَند اَسته.
۹پادشایونِ زمی که قد شی زِنا کده و قد ازُو دَ عیاشی زِندگی کده، وختی دُودِ سوختونِ ازُو ره بِنگره، دَ حالِ ازُو چخرا و ماتَم مُونه. ۱۰اُونا از ترسِ عذابِ ازُو دُور ایسته شُده، مُوگیه:
’وای، وای، اَی شارِ بُزُرگ! اَی بابُل، اَی شارِ زورتُو،
که دَ یگ ساعت جَزای تُو دَ بَلِه تُو اَمَد!‘
۱۱تُجارای دُنیا بَلدِه ازُو چخرا و ماتَم مُونه، چراکه دِیگه هیچ کس مال-و-اَسبابِ ازوا ره نَمیخَره، ۱۲نَه طِلّا و نُقره و سنگای قِیمَتی و مُرواری های ازوا ره؛ نَه کتان نَرم و رَختِ اَرغَوانی و اَبریشُم و رختِ سُرخ رنگِ ازوا ره؛ نَه هر رقم چیو های خوشبُوی و رقم رقم چِیزای صَدَفی و هر رقم چِیزای چیوِ قِیمَتی، برِنجی، آینی و سنگِ مَرمَری ازوا ره؛ ۱۳نَه دارچِینی و مَسالِه دیگ و عَطر ها و مُر و کُندُرِ ازوا ره؛ نَه شراب و روغونِ زَیتُون و بِهترِین آرد و گندُمِ ازوا ره؛ نَه گاو و گوسپو و اَسپ ها و گاڈی های ازوا ره و نَه جِسم ها و جان های اِنسان ها ره. ۱۴ اُونا دَزُو مُوگیه: ’امُو میوِه که جان تُو دَ آرزوی شی بُود، از پیش تُو رفت و تمامِ شان و شَوکَت تُو از بَین رفت و اُونا دِیگه هرگِز پَیدا نَمُوشه.‘ ۱۵تُجارای امزی چِیزا که امزُو شار دَولتمَند شُده، از ترسِ عذابِ ازُو دُور ایسته مُوشه و چخرا و ماتم کده ۱۶مُوگیه: ’وای، وای! اَی شارِ بُزُرگ که کالای کتانِ نَرم و رَختِ اَرغَوانی و سُرخ رَنگ دَ جان تُو بُود و قد طِلّا و دانه های قِیمَتی و مُرواری ها مُزَیَن بُودی! ۱۷دَ یگ ساعت امِیقَس دارایی کَلوی تُو از بَین رفت!‘
و تمامِ کِشتی‌وانا و مُسافِرای کِشتی، خِدمتگارای کِشتی و پگ کسای که کار-و-بار شی دَ دریا بُود، دُور ایسته شُد ۱۸و غَیتِیکه دُودِ سوختونِ ازُو ره دِید، اُونا فریاد کده گُفت: ’کُدَم شار رقمِ امزی شارِ بُزُرگ اَلّی بُوده؟‘ ۱۹و اُونا خاک دَ سر خُو اَندخته چخرا و ماتَم کد و چِیغ زَده گُفت: ’وای، وای دَ حالِ شارِ بُزُرگ که دَ اُونجی تمامِ کسای که دَ دریا کِشتی دَشت، از دارایی شی دَولتمَند شُد! اُو دَ یگ ساعت بیرو شُد!‘ ۲۰اَی آسمو، بَلدِه نابُودی ازُو خوشی کُو! اَی مُقَدَّسِین و رسُولا و پَیغمبرا خوشی کُنِید! چراکه خُدا دَ حق شُمو دَ ضِدِ ازُو قضاوَت کد.“
۲۱اوخته یگ ملایکِه قُدرتمَند، یگ سنگ ره که رقمِ سنگِ آسیا اَلّی کٹه بُود گِرِفته دَ دریا پورته کد و گُفت: ”امِیطور قد شِدَّت شارِ بُزُرگِ بابُل سرنِگون مُوشه و دِیگه هرگِز پَیدا نَمُوشه. ۲۲آوازِ بَربط‌نَوازا و بَیت خانا و توله‌چی ها و شیپُورنَوازا دِیگه هرگِز دَز تُو شِنِیده نَمُوشه و هیچ صَنعتگر از هیچ کِسب دِیگه هرگِز دَز تُو پَیدا نَمُوشه. آوازِ سنگِ آسیا دِیگه هرگِز دَز تُو شِنِیده نَمُوشه. ۲۳روشَنی چِراغ دِیگه هرگِز دَز تُو روشنَیی نَمِیدیه و آوازِ بیری و داماد دِیگه هرگِز دَز تُو شِنِیده نَمُوشه، چراکه تُجارای تُو دَ بَلِه مردُمای دُنیا باداری کد و دَ وسِیلِه جادُوگری تُو تمامِ مِلَّت ها گُمراه شُد ۲۴و دَز تُو خُونِ پَیغمبرا و مُقَدَّسِین و تمامِ کسای که دَ رُوی زمی دَ قتل رسِید، پَیدا شُد.“