۱بعد ازُو یگ آسمونِ نَو و یگ زمِینِ نَو دِیدُم، چُون آسمونِ اوّل و زمِینِ اوّل از بَین رفت و دریا دِیگه وجُود نَدَشت. ۲اوخته شارِ مُقَدَّس، یعنی اورُشَلیمِ نَو ره دِیدُم که از طرفِ خُدا از آسمو تاه مییه، آماده شُده رقمِ یگ بیری که بَلدِه شوی خُو جور شُده. ۳و یگ آوازِ بِلند ره از تَخت شِنِیدُم که مُوگُفت:
”اینه، جایگاهِ خُدا دَ مینکلِ اِنسان ها اَسته
و اُو قد ازوا بُود-و-باش مُونه.
اُونا قَومِ ازُو مُوشه
و خُدا خود شی قد ازوا مُوبَشه
و خُدای ازوا مُوشه.
۴اُو هر آودِیده ره از چِیمای ازوا پاک مُونه.
و مَرگ دِیگه نِیَسته
و ماتم و ناله و دَرد وجُود نَمِیدَشته بَشه،
چراکه چِیزای اوّل از بَین رفت.“
۵اوخته امُو که دَ بَلِه تَخت شِشتُد، گُفت: ”اینه، تمامِ چِیزا ره از نَو جور مُونُم.“ و بسم گُفت: ”نوِشته کُو، چراکه امی توره ها قابِلِ اِعتِماد و حقِیقت اَسته.“ ۶بسم دَز مه گُفت: ”تکمِیل شُد! ما «اَلِف و یا» و «شُروع و خَتم» اَستُم. هر کسی که تُشنه یَه، ما از چِشمِه آبِ حَیات مُفت-و-رایگان دَز شی مِیدیُم. ۷و هر کسی که پیروز شُنه، وارِثِ پگِ امزی چِیزا مُوشه و ما خُدای ازُو مُوبَشُم و اُو فرزند مه. ۸لیکِن تَرسُوها، بےایمانا، فاسِدا، آدم‌کُشا، زِناکارا، جادُوگرا، بُت پرَستا و تمامِ دروغگویا، جای شی دَ دریاچِه اَسته که قد آتِش و گوگِرد سوخته رَیی یَه که مَرگِ دوّم اَسته.“
۹بعد ازُو یکی امزُو هفت ملایکه که هفت پیلِه پُر از بَلای آخِری دَشت، اَمَده دَز مه گُفت: ”بیه که ما بیری ره دَز تُو نِشو بِدیُم، خاتُونِ باره ره.“ ۱۰اوخته اُو مَره دَ روح دَ یگ کوهِ کٹه و قِیل بُرد و شارِ مُقَدَّسِ اورُشَلیم ره دَز مه نِشو دَد که از آسمو از طرفِ خُدا تاه میمَد. ۱۱اُو شار پُر از جلالِ خُدا بُود و روشَنی شی رقمِ سنگِ قِیمَتی، یعنی مِثلِ یَشم بُود و شَفاف مِثلِ بِلَور. ۱۲اُو یگ دیوالِ کٹه و قِیل و دوازده درگه دَشت که دَ درگه های شی دوازده ملایکه بُود و دَ بَلِه درگه ها نام های دوازده طایفِه بَنی اِسرائیل نَقش شُدُد: ۱۳ اُو سِه درگه سُون شَرق دَشت، سِه درگه سُون شمال، سِه درگه سُون جنُوب و سِه درگه سُون غَرب. ۱۴دیوالِ شار دوازده پای-سنگ دَشت که دَ بَلِه ازوا نام های دوازده رسُولِ باره نَقش شُدُد.
۱۵امُو ملایکِه که قد ازمه توره مُوگُفت، یگ سِیخِ اندازه گِیری طِلّایی دَشت تا شار و درگه های شی و دیوالای شی ره اندازه بِگِیره. ۱۶شار دَ شکلِ چارکُنجی بُود و دِرازی شی دَ اندازِه بَر شی بُود. امُو ملایکه شار ره قد امزُو سِیخ اندازه گِرِفت که دِرازی ازُو دوازده هزار تِیر پورتَو بُود و دِرازی و بَر و بِلندی شی یگ برابر بُود. ۱۷اُو دیوال شی ره ام اندازه گِرِفت که یگ صد و چِل و چار توغَی بُود، مُطابِقِ اندازه گِیری اِنسان که ملایکه ازُو کار مِیگِرِفت. ۱۸دیوال شی از یَشم جور شُدُد و خودِ شار از طِلّای خالِص جور شُدُد که رقمِ شِیشه پاک بُود. ۱۹پای سنگ های دیوالِ شار قد هر رقم سنگ های قِیمَتی مُزَیَن شُدُد: پای سنگِ اوّل یَشم بُود، دوّمی یاقُوتِ نِیلی، سِوّمی عقِیقِ آوی، چارُمی زَمَرُد، ۲۰پَنجُمی عقِیق سُرخ، شَشُمی عقِیقِ جِگری، هفتُمی زَبَرجَدِ زَرد، هشتُمی عقِیقِ آسمانی، نُهمی یاقُوتِ زَرد، دَهُمی عقِیقِ سَوز، یازدَهُمی فیروزه و دوازدَهُمی لعلِ کَبُود. ۲۱ امُو دوازده درگه، دوازده مُرواری بُود، هر درگه از یگ مُرواری جور شُدُد. سَرَکِ کٹِه شار از طِلّای خالِص بُود، پاک رقمِ شِیشه.
۲۲ما هیچ خانِه خُدا دَ امزُو شار نَدِیدُم، چراکه خُداوند-خُدای قادِرِ مُطلَق و باره، عِبادتگاهِ ازُو اَسته. ۲۳و شار دَ آفتَو و ماهتَو ضرُورَت نَدره که دَ بَلِه شی روشنَیی کُنه، چراکه جلالِ خُدا اُو ره روشو مُونه و باره چِراغِ ازُو اَسته. ۲۴مِلَّت ها دَ روشَنی ازُو راه موره و پادشایونِ زمی شان-و-شَوکت خُو ره دَ مَنِه ازُو میره. ۲۵درگه های شی دَ غَیتِ روز بسته نَمُوشه، چراکه شاو دَ اُونجی وجُود نَمِیدَشته بَشه. ۲۶ مردُم شان-و-شَوکت و ثُروَتِ مِلَّت ها ره دَ مَنِه ازُو میره. ۲۷و هیچ چِیزِ ناپاک دَ مَنِه ازُو داخِل نَمُوشه و نَه ام کسی که کارای زِشت ره انجام بِدیه یا فریبکاری کُنه، بَلکِه تنها کسای که نام های ازوا دَ کِتابِ حَیاتِ باره نوِشته شُده، داخِل مُوشه.