۱ ما د ځانه سره وویل: «څه چې کړمه
په هغه کې به احتیاط کړم
خپله ژبه به پرېنږدم چې ګناه راباندې وکړي
د بدکارانو خلکو مخکې به زه هېڅ نه وایم»
۲ هېڅ خبره مې ونه کړه زه خاموش پاتې شوم
زه وم خاموش حتی د ښو شیانو ذکر مې هم نه کولو
خو پرېشاني مې نوره هم زیاته شوه
۳ زړګی مې ډک د پرېشانۍ ځینې شو
څومره ژور فکر چې ما به کاوه
راباندې اور لګېده
ترڅو اخر مې وویل:
۴ «زه به ترڅو یمه ژوندی څښتنه
او زه به کله مرمه؟
راته ووایه چې ژوند به زما څنګه زر شي ختم!»
۵ تا زما د ژوند نه مازدیګر د ژمي جوړ کړ
نه دی هېڅ شی ستا نظر کې زما ژوندون
ژوند د انسان دی په رښتیا لکه پوکي په شان
۶ په رښتیا د انسان ژوند لکه سیوری پناه کیږي
په رښتیا چې دی زحمت وباسي هغه بېځایه دی ټول
راټولوي دولت خو نه پوهیږي چاته پاتې کیږي به ترې
۷ نو ای څښتنه، بیا د څه امید کولای شمه؟
دی توکل زما په تا
۸ خپلو ټولو ګناهونو نه مې خلاص کړه
کمعقلان مه پرېږده خندا وکړي په ما پورې
۹ زه وم خاموش او هېڅ مې نه ویله
ځکه چې تا راباندې دارنګه عذاب راوستلی
۱۰ نور مې مه ځوروه ډېر دې ځورولی یمه
زه ستا په وهلو باندې ډېر ضعیفه شوی یمه
۱۱ په سبب زمونږ د خپلو ګناهونو
راکوې سزا ته مونږ ته په رټلو
هغه څه چې خوښوو مونږ
هغه ته بربادوې لکه حشرې په شان
په رښتیا چې مونږ پوکی یو بل څه نه یو
۱۲ ای څښتنه، ته دعا واوره زما
غوږ دې ونیسه فریاد ته ته زما
هغه وخت چې زه ژړا کړم نو کومک لره مې راشه
زه د څو شېبو دپاره ستا مېلمه یم
لکه څنګه چې نیکونه وو زما
۱۳ مخکې له دې نه چې زه مړ شم او نور پاتې نه شم
یوازې پرېږده ما ترڅو چې لږ خوشحاله شمه