محبوب
۱ ستا پښې په څپلو کښې څومره ښُکلې ښکارينه،
اے د شهزادګۍ لورې.
ستا غونډى پتونونه د قيمتى کاڼو په شان دينه،
لکه چې دا يو ماهر زرګر جوړ کړى وينه.
۲ ستا نوم د يوې پيالۍ په شان دېنه
لکه چې د خوشبوداره ميو نه ډکه وينه.
ستا پښې لکه د غنمو د ګېډۍ په شان دينه
چې ګېرچاپېره ترې نه د لاله ګلونه راتاو شوى وينه.
۳ ستا سينې لکه د هوسو د جوړه بچو په شان دينه،
۴ ستا غړۍ لکه د هاتى د غاښونو نه جوړه شوې مينارې په شان ښائسته ده نه.
ستا سترګې د حسبون ښار د ځلېدونکو تالابونو په شان دينه،
کوم تالابونه چې د دې ښار د بيترابيم دروازې سره دينه.
ستا پوزه د لبنان د برج په شان ښائسته ده نه
چې د دمشق ښار ترې نه ښکارينه.
۵ ستا سر لکه د کرمل د غرۀ په شان اوچت دېنه،
ستا د زلفو ښائست لکه د شاهى ګُلکارۍ په شان دېنه
تر دې چې بادشاهان هم ستا د کمڅو د ولونو بنديوان دينه.
۶ اے محبوبې، تۀ څومره ښُکلې او حسينه ينه،
تۀ څومره د خوشحالو نه ډکه ينه.
۷ ستا قد او قامت د کجورې د ونې په شان دېنه،
او ستا سينې د مېوو د غونچو په شان دينه.
۸ ما وئيل زۀ به د کجورې ونې ته وخېژمه
او کجورو ته به يې لاس وروړمه.
ستا سينې دې د مېوو د غونچو په شان وينه،
او ستا د خولې خوشبو دې لکه د سيوانو په شان وينه.
۹ او ستا شونډې د اعلىٰ ميو په شان دينه.
نو دا مے دې زما د جانان په غاښونو
او شونډو باندې په نرمۍ سره وبهيږينه.
محبوبه
۱۰ زۀ د خپل جانان يمه،
او د هغۀ زړۀ ما غواړينه.
۱۱ زما جانانه راشه، راځه چې بهر پټو ته لاړ شُو نه
او هلته په کلى کښې شپه تېره کړو نه.
۱۲ راځه چې سحر وختى پاڅيږونه
او د انګورو باغونو ته لاړ شونه
چې د انګورو د ځيلو راټوکېدل ووينو
او چې انارو ګلونه کړى دى کۀ نه،
هلته به زۀ خپله مينه تا ته وښايمه.
۱۳ هلته به د مړه غونو بوټو خپله خوشبو راپرېښې وينه،
او د ټولو نه ښې مېوې به زمونږ دروازې سره وينه،
نوې او زاړۀ خوندونه،
جانانه کوم چې ما ستا دپاره ساتلى دينه.