۱ هُداوند منی رُژن و رَکّێنۆک اِنت،
چه کئیا بترسان؟
هُداوند منی زِندئے کلات اِنت،
چه کئیا بیمّے ببیت؟
۲ وهدے بدکار هملهَ کننت که منی جسم و جانا بدِرّنت و اێر ببرنت،
وهدے دژمن و بدواه منی سرا اُرُشَ کننت،
آ وت ٹگلَ ورنت و کپنت.
۳ بِلّ که لشکرے منی چاگردا وتی گِدانان مِکّ بکنت،
اَنگت منی دلَ نلرزیت،
اگن جنگے هم منی سرا بکپیت،
اَنگت دلجم آن.
۴ چه هُداوندا یک چیزّے لۆٹتگُن و
همِشیئے پد و رندا بان،
که وتی زِندئے سجّهێن رۆچان
هُداوندئے لۆگا جهمنند ببان،
تانکه هُداوندئے زێباییا بگندان و
پرستشگاها چه هماییا رهشۆنی بلۆٹان.
۵ چیا که سکّی و سۆریانی رۆچا
منا وتی ساهگا داریت،
وتی تمبوئے تها چێرَ دنت و
تلارێئے سرا بُرزا اۆشتارێنیت.
۶ نون دژمنانی انگرّا
سرپرازَ بان و
گۆن شادمانیانی کوکّارا آییئے تمبوئے تها کُربانیگَ کنان،
هُداوندا په سئوت و سازَ نازێنان.
۷ او هُداوند! وهدے پریاتَ کنان منی تئوارا بِشکن،
منی سرا رهم کن و پَسّئو بدئے.
۸ تئو گوَشتگ: ”منی چِهرگئے شۆهازا ببئے.“
دلَ گوَشیت: ”هُداوندا! تئیی چِهرگئے شۆهازا آن.“
۹ دێما چه من چێر مدئے،
وتی هزمتکارا گۆن هِژم پِر مترّێن،
تئو که منی مَدَتکار بوتگئے.
او منی رَکّێنۆکێن هُدا!
منا دئور مدئے و یله مکن.
۱۰ اگن مات و پت هم منا یله بکننت،
هُداوند وت منا زوریت و دستَ گیپت.
۱۱ او هُداوند! وتی راها منا سۆج دئے،
دژمنانی سئوَبا منا راست و تچکێن راها رهشۆن بئے.
۱۲ په دژمنانی واهگا منا یله مکن،
چیا که درۆگێن شاهد منی هلاپا پاد آتکگ‌اَنت
که جنگ و چۆپئے آسا دمنت.
۱۳ دلجم آن که هُداوندئے نێکیا
زندگێنانی زمینا گندان.
۱۴ هُداوندئے ودارا بئے،
زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن.
هئو! هُداوندئے ودارا بئے.