۱ او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان،
چه من نادلگۆش مبئے.
اگن تئو بێتئوار ببئے،
همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
۲ منی پریات و زاریئے تئوارا گۆش دار،
وهدے چه تئو مَدَتَ لۆٹان و
وتی دستان دێم په تئیی پاکێن بارگاها بُرزَ کنان.
۳ منا بدکارانی همراهیا گِرّان مکن و مکَشّ،
هما که رَدێن کارَ کننت و
گۆن همساهگان چه سُهل و سَلاها هبرا اَنت،
بله دلِش چه شِرّ و شۆرا پرّ اِنت.
۴ کرتگێن کارانی مُزّااِش بدئے،
همسَنگ گۆن آیانی بدێن کاران،
دستئے کرتگێنانی مُزّااِش بدئے،
آیانی کارانی کَدّا.
۵ پمێشکا که هُداوندئے کارانی پرواها نکننت،
آییئے دَزهُنرئے کارانی هاترا ندارنت،
آ اِشان تباهَ کنت و
هچبر په رُست و رُدۆما نئیلیت.
۶ هُداوندا ستا بات،
چیا که منی پریات و زاریئے تئواری اِشکتگ.
۷ هُداوند منی زۆر و اسپر اِنت،
دلُن آییئے سرا تئوکلَ کنت و مَدَتُن رَستگ.
دل چه شادمانیا سررێچ اِنت و
گۆن وتی سئوت و نازێنکان آییئے شُگرا گران.
۸ هُداوند وتی مردمانی زۆر و توان اِنت،
په رۆگن پِر مُشتگێنا رکّگئے کلاتے.
۹ وتی مردمان برَکّێن و وتی کئوما برکت بدئے،
آیانی شپانک بئے و تان اَبد وتی کۆپگا بجّلِش.