۱شریعت فقط سایِه چِیزای خُوب اَسته که دَ آینده اَمدَنی یَه، نَه شکلِ حقِیقی ازوا. امزی خاطر شریعت هرگِز نَمِیتنه که قد امزُو قُربانی های که سال دَ سال دَوامدار تقدِیم مُوشه، کسای ره که بَلدِه عِبادت نزدِیک مییه، کامِل کُنه. ۲اگه مُوکد، آیا تقدِیم کدونِ قُربانی ها بَند نَمُوشُد؟ چُون عِبادت کُنِنده ها یگ دفعه از گُناهای خُو پاک مُوشُد و وِجدانِ ازوا دِیگه احساسِ گُناه نَمُوکد. ۳مگم دَ وسِیلِه امزی قُربانی ها هر سال یگ یادآوَری از گُناه ها مُوشه، ۴چُون اِمکان نَدره که خُونِ نَرگاو ها و بُز ها گُناه ها ره از بَین بُبره. ۵امزی خاطر وختِیکه مسیح دَ دُنیا اَمَد، اُو گُفت:
”قُربانی و هدیه طلب نَکدی،
مگم یگ جِسم بَلدِه مه آماده کدی؛
۶از قُربانی های سوختَنی و قُربانی های گُناه راضی نَبُودی.
۷اوخته گُفتُم: ’اینه، ما اَمَدیم،
امُو رقم که دَ طومارِ نوِشته های مُقَدَّس دَ بارِه مه نوِشته شُده،
تا خاست-و-اِرادِه تُو ره انجام بِدیُم، اَی خُدا.‘“
۸ اوّل دَ باله مُوگیه:
”قُربانی ها و هدیه ها، قُربانی های سوختَنی و قُربانی های گُناه طلب نَکدی
و نَه ام ازوا راضی بُودی،“
اگرچِه اُونا مُطابِقِ شریعت تقدِیم مُوشُد. ۹بعد ازُو مُوگیه: ”اینه، ما اَمَدیم تا خاست-و-اِرادِه تُو ره انجام بِدُم.“ دَ امزی حِساب اُو عهدِ اوّلی ره باطِل مُونه تا دوّمی ره برقرار کُنه. ۱۰و دَ وسِیلِه امزی خاست-و-اِرادِه خُدا مو از طرِیقِ قُربانی جِسمِ عیسیٰ مسیح یگ دفعه و بَلدِه همیشه تقدِیس شُدی.
۱۱هر پیشوا هر روز بَلدِه خِدمت ایسته مُوشه و امُو قُربانی ها ره بار بار تقدِیم مُونه، قُربانی های که هرگِز نَمِیتنه گُناه ره از بَین بُبره. ۱۲مگم مسیح وختِیکه یگ قُربانی دایمی بَلدِه گُناه ها تقدِیم کد، اُو دَ دِستِ راستِ خُدا شِشت. ۱۳و امزُو غَیت معطل اَسته تا دُشمَنای ازُو تَی‌پَیی زیرِ پای شی شُنه. ۱۴اُو قد یگ قُربانی کسای ره که تقدِیس شُدُد، بَلدِه همیشه کامِل جور کد. ۱۵روح اُلقُدس ام دَزی باره بَلدِه مو شاهِدی مِیدیه، چُون اوّل مُوگیه:
۱۶”خُداوند مُوگه: اِی امُو عهد اَسته که بعد امزُو روزا قد ازوا بسته مُونُم:
احکام خُو ره دَ دِل های ازوا قرار مِیدیُم
و اُونا دَ فِکرای ازوا نَقش مُونُم.“
۱۷و بعد ازُو مُوگیه:
”ما گُناه‌ها و خطاهای ازوا ره دِیگه دَ یاد خُو نَمیرُم.“
۱۸پس دَ امزُو جای که گُناه ها بخشِیده شُده، دَ اُونجی بَلدِه قُربانی گُناه دِیگه جای نِییه.
۱۹پس اَی بِرارو، مو اِطمِینان دَری که دَ وسِیلِه خُونِ عیسیٰ دَ جایگاهِ مُقَدَّس داخِل مُوشی. ۲۰ مو از طرِیقِ راهِ نَو و زِنده که مسیح از مینکلِ پرده یعنی جِسمِ خود خُو بَلدِه مو واز کده داخِل موری. ۲۱آلی که مو یگ پیشوای بُزُرگ دَ بَلِه خانِه خُدا دَری، ۲۲بیِید که قد دِلِ راست و اِطمِینانِ کامِلِ ایمان دِل های خُو ره از وِجدانِ شرِیر شُشته و جِسم های خُو ره قد آوِ پاک غُسل دَده دَ حُضُورِ خُدا نزدِیک شُنی. ۲۳ بیِید، دَ اُمِیدی که اِقرار کدے بِدُونِ دُودِله شُدو اُو ره محکم بِگِیری، چُون امُو که وعده کده وفادار اَسته. ۲۴ و بیِید، فِکر کُنی که چی رقم مو یگدِیگِه خُو ره سُون مُحَبَت و اعمالِ نیک تشوِیق کُنی ۲۵و از جم شُدو دَ جماعتِ ایماندارا غَفلَت نَکُنی، امُو رقم که بعضی کسا عادت کده، بَلکِه یگدِیگِه خُو ره تشوِیق کُنی، خصُوصاً آلی که مِینگرِید که روزِ خُداوند نزدِیک شُده موره. ۲۶چُون اگه بعد از حاصِل کدونِ شِناختِ حقِیقت مو قَصداً گُناه کده بوری، دِیگه هیچ قُربانی بَلدِه گُناه ها باقی نَمُومَنه، ۲۷بَلکِه اِنتِظارِ وَحشتناکِ قضاوَت و غَضَبِ آتِشی که مُخالِفِینِ خُدا ره قُورت مُونه باقی مُومنه. ۲۸هر کسی که شریعتِ مُوسیٰ ره رَد کُنه، بِدُونِ رَحم-و-دِلسوزی دَ وسِیلِه شاهِدی دُو یا سِه شاهِد کُشته مُوشه. ۲۹پس فِکر کُنِید، سزاوارِ چِیقَس جَزای سخت‌تَر اَسته کسای که باچِه خُدا ره تَی پای کده و خُونِ عهدی ره که اُونا دَ وسِیلِه شی تقدِیس شُده ناپاک حِساب کده و دَ روحِ فَیض بےاِحتِرامی کده! ۳۰چُون مو اُو ره مِینَخشی که گُفت:
”اِنتِقام گِرِفتو کارِ ازمه یَه، ما جزا مِیدیُم.“
و بسم گُفت: ”خُداوند قَوم خُو ره قضاوَت.“ ۳۱اُفتَدو دَ دِستای خُدای زِنده یگ چِیزی ترسناک اَسته.
۳۲روزای سابِق ره دَ یاد خُو بیرِید، بعد از زمانی ره که شُمو پُرنُور شُده بُودِید، شُمو کشمَکش های سخت ره قد رَنج ها تَحَمُل کدِید، ۳۳بعضی وختا دَ پیشِ رُوی مردُم بےآبرُو و آزار-و-اَذیَت مُوشُدِید و بعضی وختا یارِ کسای مُوشُدِید که اُونا گِرِفتار امزی رقم بدرفتاری بُود. ۳۴شُمو قد بَندی ها همدَردی مُوکدِید و غارَت شُدونِ مال خُو ره دَ خوشی قبُول مُوکدِید، چُون شُمو مُوفامِیدِید که شُمو دَ عالمِ باله مالِ خُوبتَر و دایمی دَرِید. ۳۵پس اِطمِینان خُو ره از دِست نَدِید، چراکه اَجر شی بُزُرگ اَسته. ۳۶بَلدِه شُمو لازِم اَسته که صَبر کُنِید تا خاست-و-اِرادِه خُدا ره دَ جای اَوُرده وعده ره دَ دِست بیرِید. ۳۷ امُو رقم که نوِشته یَه:
”چُون بعد از یگ وختِ کم،
امُو که اَمدَنی اَسته، مییه و ناوخت نَمُوکُنه.
۳۸لیکِن شخصِ عادِل مه دَ وسِیلِه ایمان زِندگی مُوکُنه،
و اگه کس پس بِگَرده، جان مه ازُو خوش نَمُوشه.“
۳۹مگم مو از جُملِه ازُو کسا نِیَستی که پس مِیگرده و از بَین موره، بَلکِه از جُملِه کسای اَستی که ایمان دَره تا جانِ ازوا نِجات پَیدا کُنه.