۱شَمشون دَ غَزه رفت و دَ اُونجی یگ خاتُونِ فاحِشه ره دِیده قد ازُو خاو کد. ۲و دَ مردُمِ غَزه گُفته شُد که، ”شَمشون دَ اِینجی اَمَده.“ پس اُونا امُو جای ره محاصِره کد و تمامِ شاو دَ نزدِیکِ درگِه شار بَلدِه شی کمِین گِرِفت. اُونا تمامِ شاو خودون ره آرام گِرِفته گُفت: ”دَ وختِ روشنی صُبح اُو ره مُوکُشی.“ ۳لیکِن شَمشون تا نِیمِ شاو دَ اُونجی خاو کد و نِیمِ شاو باله شُده پَلّه های درگِه شار ره قد دُو بازُو و پُشت بَند شی کَند و دَ شانِه خُو باله کده دَ بَلِه کوهی که رُوی دَ رُوی حِبرون بُود، بُرد.
۴بعد امزی واقِعه شَمشون دَ دَرِّه سورِق عاشُقِ یگ خاتُو شُد که نام شی دِلیله بُود. ۵و حُکمرانای فَلَسطِینیا دَ پیشِ امزُو خاتُو اَمَده دَزُو گُفت: ”اُو ره مَلَم کده از شی گپ بِگِیر که قُوَتِ غَدر کَلوی شی دَ چِیزخیل اَسته و چی رقم مو مِیتَنی دَ بَلِه ازُو زور شُنی تا اُو ره بسته کده خار-و-ذلِیل کنی؛ و هر کُدَم مو یازده صد مِثقال نُقره بَلدِه تُو مِیدی.“ ۶پس دِلیله دَ شَمشون گُفت: ”اَلَی جو، دَز مه بُگی که قُوَتِ غَدر کَلوی تُو دَ چِیزخیل اَسته و چی رقم یَگو کس مِیتَنه تُو ره بسته کده خار-و-ذلِیل کنه؟“ ۷شَمشون دَزُو گُفت: ”اگه مَره قد هفت سِنگِیرِ تَر و تازه که خُشک نَشُده بَشه بسته کنه، ما ضعِیف مُوشُم و رقمِ پگِ مردُمای دِیگه جور مُوشُم.“ ۸اوخته حُکمرانای فَلَسطِینیا هفت مُونچِ تَر-و-تازه ره که خُشک نَشُدُد، دَ دِلیله اَوُرد و اُو شَمشون ره قد ازوا بسته کد. ۹و چند نفرِ ازوا دَ خانِه ازُو دَ یگ اُتاق دَ کمِین بُود، اوخته دِلیله دَزُو گُفت: ”شَمشون، فَلَسطِینیا دَ جان تُو اَمَد!“ اُو دِستی سِنگِیرا ره مُنٹی کد، رقمی که چُوغِ آتِش-خورده مُنٹی مُوشه. پس رازِ قُوَتِ ازُو پَیدا نَشُد.
۱۰اوخته دِلیله دَ شَمشون گُفت: ”اینه، تُو مَره رِیشخَند کدی و دَز مه دروغ گُفتی؛ پس آلی دَز مه بُگی که قد چِیزخیل یَگو کس مِیتَنه تُو ره بسته کنه؟“ ۱۱شَمشون دَزُو گُفت: ”اگه مَره قد ریسپونای نَو که از شی هیچ کار گِرِفته نَشُده بَشه، بسته کنه، ما ضعِیف مُوشُم و رقمِ مردُمای دِیگه جور مُوشُم.“ ۱۲پس دِلیله ریسپونای نَو ره گِرِفته اُو ره قد ازوا بسته کد و دَزُو گُفت: ”شَمشون، فَلَسطِینیا دَ جان تُو اَمَد!“ دَ امزُو غَیت چند نفر دَ اُتاق دَ کمِین بُود. شَمشون ریسپونا ره از بازُو های خُو رقمِ تار اَلّی مُنٹی کد. ۱۳دِلیله بسم دَ شَمشون گُفت: ”تا آلی ره تُو مَره رِیشخَند کدے و دَز مه دروغ گُفتے. دَز مه بُگی که قد چِیزخیل یَگو کس مِیتَنه تُو ره بسته کنه؟“ شَمشون دَزُو گُفت: ”اگه هر هفت غُنچه مُوی سر مَره قد چُوغ بُبافی [و قد میخ دَ کارگاه سخت کنی، ما ضعِیف مُوشُم و رقمِ مردُمای دِیگه جور مُوشُم.“ ۱۴پس وختِیکه شَمشون خاو کد، دِلیله هفت غُنچه مُوی سر شی ره گِرِفته قد چُوغ بافت] و قد میخ سخت کد. اوخته دَزُو گُفت: ”شَمشون، فَلَسطِینیا دَ جان تُو اَمَد!“ شَمشون از خاو باله شُد و میخ و کارگاه و چُوغ ره کَند.
۱۵و دِلیله دَزُو گُفت: ”چِطور مِیتَنی بُگی که، ’تُو ره دوست دَرُم،‘ دَ حالِیکه دِل تُو قد ازمه نِییه؟ تا آلی ره سِه دفعه مَره رِیشخَند کدے و دَز مه نَگُفتے که رازِ قُوَتِ کَلوی تُو دَ چِیزخیل اَسته.“ ۱۶ازی که دِلیله اُو ره هر روز قد تورای خُو زیرِ فِشار میوُرد و شَلّه مُوشُد، اُو ره دَ مَرگ رَسَندُد. ۱۷پس اُو هرچِیزی که دَ دِلِ خُو دَشت دَزُو بَیان کد و دَزُو گُفت: ”تیغ هرگِز دَ سر مه نَخورده، چراکه ما از رَحمِ آبِه خُو بَلدِه خُداوند نَذری شُدیم. اگه سر مه کَل شُنه، قُوَت مه از مه موره و رقمِ مردُمای دِیگه جور مُوشُم.“
۱۸وختی دِلیله دِید که شَمشون هرچِیزی که دَ دِل شی بُود، دَزُو گُفت، اُو نفر رَیی کده حُکمرانای فَلَسطِینیا ره طلب کد و دَزوا گُفت: ”اِیمدَفعه ام بیِید، چُون هرچِیزی که دَ دِل خُو دَشت دَز مه گُفت.“ پس حُکمرانای فَلَسطِینیا دَ پیشِ ازُو اَمَد و نُقره ره قد خُو گِرِفته اَوُرد. ۱۹اوخته دِلیله شَمشون ره دَ بَلِه زانُوی خُو خاوَلجی کد و یَگو کس ره کُوی کده هر هفت غُنچه مُوی سر شی ره تَراش کد. دَ امزی رقم اُو ذلِیل کدونِ شَمشون ره شُروع کد و قُوَت شی ازُو رفت. ۲۰اوخته دِلیله گُفت: ”شَمشون، فَلَسطِینیا دَ جان تُو اَمَد!“ شَمشون از خاو باله شُد و قد خود خُو گُفت: ”رقمِ دَفعه های پیش باله شُده دَ یگ تکان خود ره خلاص مُونُم.“ لیکِن اُو نَمُوفامِید که خُداوند اُو ره ایله کده. ۲۱پس فَلَسطِینیا اُو ره گِرِفتار کده چِیمای شی بُر کد. بعد ازُو اُو ره قد خُو دَ غَزه بُرده دَ زنجِیرای برونزی بسته کد و اُو دَ بَندی‌خانه غَلّه دِستاس مُوکد. ۲۲لیکِن مُوی سر شی بعد از تَراش شُدو دُوباره دَ اَمَدو شُروع کد.
۲۳اوخته حُکمرانای فَلَسطِینیا جم شُد تا یگ قُربانی کٹه بَلدِه خُدای خُو داگون تقدِیم کنه و جشن بِگِیره، چُون اُونا مُوگُفت: ”خُدای مو دُشمون مو شَمشون ره دَ دِست مو تسلِیم کده.“ ۲۴وختی مردُم شَمشون ره دِید، اُونا خُدای خُو ره سِتایش کده گُفت:
”خُدای مو دُشمون مو ره دَ دِست مو تسلِیم کده،
کسی ره که سرزمِین مو ره بیرو کد و غَدر مو ره کُشت.“
۲۵وختِیکه دِلِ ازوا خوشحال شُد، اُونا گُفت: ”شَمشون ره کُوی کنِید که ساعت مو ره تیر کنه.“ پس اُونا شَمشون ره از بَندی‌خانه بُرو اَوُرد و اُو ساعتِ ازوا ره تیر کد. اوخته اُونا اُو ره دَ مینکلِ دُو ستُونِ تَی چَت ایستَلجی کد؛ ۲۶و شَمشون دَ نفری که دِستِ ازُو ره گِرِفتُد، گُفت: ”مَره بیل تا دَ ستُون های که خانه دَ بَلِه ازوا ایسته یَه دِست بِزنُم و دَ بَلِه ازوا تکیه کنُم.“ ۲۷خانه پُر از مَردا و خاتُونو بُود؛ پگِ حُکمرانای فَلَسطِینیا دَ مَنِه ازُو بُود و تقرِیباً سِه هزار مَرد و خاتُو دَ بَلِه بام شِشتُد که ساعت تیری شَمشون ره توخ مُوکد.
۲۸اوخته شَمشون دَ پیشِ خُداوند دُعا کده گُفت: ”اَی خُداوند-خُدا، مَره دَ یاد خُو بَیر؛ اَی خُدا، فقط یگ دَفعِه دِیگه مَره قُوَت بِدی تا قد یگ حَرکت اِنتِقامِ دُو چِیم خُو ره از فَلَسطِینیا بِگِیرُم.“ ۲۹و شَمشون دُو ستُونِ مینکلِ خانه ره که خانه دَ بَلِه ازوا ایسته بُود پَیدا کد، دِستِ راست خُو ره دَ بَلِه یگ شی و دِستِ چَپ خُو ره دَ بَلِه دِیگِه شی قرار دَد و دَ بَلِه ازوا لَنگر اَندخت. ۳۰و شَمشون گُفت: ”بیل که قد فَلَسطِینیا بُمُرُم!“ اوخته قد تمامِ قُوَت خُو ستُونا ره تیله دَد و خانه دَ بَلِه حُکمرانا و تمامِ مردُمی که دَ مَنِه شی بُود، چَپه شُد. پس کسای ره که شَمشون دَ غَیت مُردون خُو کُشت، کَلوتر از کسای بُود که دَ دَورونِ زِندگی خُو کُشتُد. ۳۱اوخته بِرارون شی و پگِ خانَوارِ آتِه شی اَمَد و اُو ره بُرده دَ قبرِ آتِه شی مانوَح که دَ مینکلِ صُرعه و اِشتائول بُود، دَفن کد. شَمشون مُدَتِ بِیست سال بَنی اِسرائیل ره رهبری کد.