۱خُداوند ره دوست مِیدَنُم،
چراکه اُو آواز و ناله-و-فریاد مَره شِنِید.
۲ازی که اُو گوش خُو ره سُون ازمه گِرِفت،
دَ تمامِ روزای عُمر خُو، ذِکرِ ازُو ره مُوکنُم.
۳ریسپونای مَرگ دَ گِرد مه پیچ خورد،
فِشار های عالمِ مُردا مَره دَ چنگ خُو گِرِفت؛
ما گِرِفتارِ پریشانی و غَم شُدُم.
۴اوخته نامِ خُداوند ره گِرِفته کُوی کدُم:
”اَی خُداوند، جان مَره نِجات بِدی!“
۵خُداوند پُرفَیض و عادِل اَسته؛
خُدای مو رحِیم اَسته.
۶خُداوند از آدمای ساده‌دِل مُحافِظَت مُونه؛
وختِیکه ما خار-و-ذلِیل بُودُم، اُو مَره نِجات دَد.
۷اَی جان مه، بسم آسُوده شُو،
چراکه خُداوند دَ حق تُو خُوبی کده؛
۸امُو که جان مَره از مَرگ خلاصی دَد،
چِیمای مَره از آودِیده و پایای مَره از لخشِیدو.
۹ما دَ حُضُورِ خُداوند،
دَ زمِینِ زِنده ها راه مورُم.
۱۰ما دَ خُداوند ایمان دَشتُم، وختِیکه گُفتُم:
”ما دَ مُصِیبت اَستُم!“
۱۱دَ غَیتِ پریشانی خُو گُفتُم:
”پگِ اِنسان ها دروغگوی اَسته.“
۱۲دَ خُداوند چی دَده مِیتنُم،
دَ عِوَضِ تمامِ اِحسان های که دَ حقِ ازمه کده؟
۱۳ما جامِ نِجات ره باله مُونُم
و نامِ خُداوند ره گِرِفته شُکر-و-سِپاس مُونُم،
۱۴ما نَذر ھای خُو ره دَ خُداوند اَدا مُونُم،
دَ حُضُورِ پگِ قَومِ ازُو.
۱۵مرگِ مومنِینِ خُداوند،
دَ نظر شی سُبُک-و-ساده نِییه.
۱۶اَی خُداوند، ما خِدمتگار تُو اَستُم؛
ما خِدمتگار تُو و باچِه کنِیز تُو اَستُم؛
تُو بَند-و-زنجِیرای مَره واز کدی.
۱۷ما قُربانی شُکرگُزاری دَزتُو تقدِیم مُونُم
و نام تُو ره گِرِفته، اَی خُداوند، عِبادت مُونُم.
۱۸ما نَذر ھای خُو ره دَ خُداوند اَدا مُونُم،
دَ حُضُورِ تمامِ قَوم شی،
۱۹دَ حَولی های خانِه خُداوند،
دَ مَنِه ازتُو، اَی اورُشَلیم.
حمد-و-ثنا دَ خُداوند!