۱اَی خُدای مه، اَی خُدای مه، چرا مَره ایله کدے؟
چرا از نِجات دَدون مه
و از توره های پُرناله-و-فِغان مه خود ره دُور گِرِفتے؟
۲اَی خُدای مه، ما دَ غَیتِ روز ناله-و-فریاد مُونُم، ولے تُو جواب نَمِیدی؛
دَ غَیتِ شاو ام مِینالُم و آرامی نَدرُم.
۳ولے تُو مُقَدَّس اَستی،
اَی خُدای که دَ تَخت شِشتے
و بَنی اِسرائیل تُو ره حمد-و-ثنا مُوگیه.
۴بابه‌کَلونای مو دَزتُو تَوَکُل کد؛
اُونا تَوَکُل کد و تُو اُونا ره خلاصی دَدی.
۵اُونا پیشِ ازتُو ناله-و-فریاد کد و نِجات پَیدا کد.
اُونا دَزتُو تَوَکُل کد و شرمِنده نَشُد.
۶ولے ما یگ کِرم اَستُم، نَه اِنسان.
ما رِیشخندِ آدما اَستُم و دَ وسِیلِه مردُم تحقِیر-و-تَوهِین مُوشُم.
۷ھرکسی که مَره مِینگره، دَ بَلِه مه رِیشخَندی مُونه.
اُونا لب خُو ره تُرد مُونه و سر خُو ره شور دَده مُوگیه:
۸”دَ خُداوند تَوَکُل کُو!
بیل که خُداوند اُو ره خلاصی بِدیه.
بیل که اُو ره نِجات بِدیه، اگه از شی خوش-و-راضی اَسته.“
۹ اَی خُداوند، تُو بُودی که مَره از کَورِه آبِه مه بُرو اَوُردی
و غَیتِیکه دَ شِیرِ آبِه خُو بُودُم، دَزمه اِطمِینان دَدی.
۱۰ما از رَحمِ آبِه خُو دَزتُو تعلُق دَشتُم
و از کَورِه آبِه مه، تُو خُدای مه اَستی.
۱۱از مه دُور نَبَش،
چراکه مُشکِلات-و-سختی نزدِیک اَسته
و هیچ یار-و-مَدَدگار نِییه.
۱۲نَرگاو های کَلو دَور مَره گِرِفته،
نَرگاو های زورتُوی باشان مَره محاصِره کده.
۱۳اُونا دان های خُو ره دَ بَلِه مه کٹه واز کده
مِثلِ شیرای دَرِنده و غُران.
۱۴ما مِثلِ آو اَلّی لَوُو شُدیم
و پگِ استُغونای مه بَند بَند جدا شُده.
دِل مه رقمِ مُوم دَ مَنِه جِسم مه آو شُده.
۱۵قُوَت مه از دِست رفته و رقمِ کوزِه گِلی خُشک شُده
و زِبون مه دَ کام مه چسپِیده.
تُو مَره دَ خاکِ مَرگ شَندے،
۱۶چُون سَگا دَور مَره گِرِفته؛
یگ ڈلِ شرِیر-و-بَدکار مَره محاصِره کده؛
دِستا و پایای مَره سُلاخ کده.
۱۷ما مِیتنُم که پگِ استُغونای خُو ره حِساب کنُم.
اُونا توخ مُونه و چِیم خُو ره دَزمه دوخته.
۱۸اُونا کالای مَره مَنِه خُو تقسِیم کده
و دَ بَلِه لِباس مه پِشک اَندخته.
۱۹مگم تُو، اَی خُداوند، از مه دُور نَبَش!
اَی قُوَت مه، بَلدِه کومَک مه عَجَله کُو!
۲۰جان مَره از دَمِ شمشیر خلاص کُو
و زِندگی مَره از چنگِ سَگا.
۲۱مَره از دانِ شیرا نِجات بِدی
و از شاخای گاوای وَحشی؛
دُعای مَره قبُول کُو!
۲۲ما نام تُو ره دَ بِرارون خُو اِعلان مُونُم
و دَ مینکلِ جماعت تُو، تُو ره سِتایش مُونُم.
۲۳اَی کسای که از خُداوند مِیترسِید، اُو ره حمد-و-ثنا بُگِید؛
اَی تمامِ نسلِ یعقُوب، اُو ره بُزُرگی-و-جلال بِدِید؛
اَی تمامِ نسلِ اِسرائیل، ازُو ترس دَشته بَشِید.
۲۴چُون اُو مُصِیبتِ آدمِ مُصِیبت زَده ره خار و حقِیر حِساب نَکده
و رُوی خُو ره ازُو دَور نَدَده،
بَلکِه وختی دَ پیشِ ازُو ناله-و-فریاد کد اُو گوش گِرِفت.
۲۵حمد-و-ثنای که دَ مینکلِ جماعتِ کٹه مُوگیُم، از طرفِ ازتُو مییه.
ما نَذر های خُو ره دَ حُضُورِ کسای اَدا مُونُم که از تُو ترس دَره.
۲۶آدمای غرِیب نان خورده سیر مُوشه؛
کسای که دَ طلبِ خُداوند اَسته اُو ره سِتایش مُونه؛
دِل های شُمو تا اَبَد زِنده باد!
۲۷تمامِ گوشه های زمی کارای خُداوند ره دَ یاد خُو میره
و سُون خُداوند تاو مُوخوره
و تمامِ طایفه های مِلَّت ها دَ حُضُورِ ازُو پرستِش مُونه،
۲۸چراکه پادشاهی دَ خُداوند تعلُق دَره
و اُو دَ بَلِه مِلَّت ها حُکمرانی مُونه.
۲۹پگِ دَولتمَندای زمی که از ناز-و-نِعمت برخوردار اَسته ام اُو ره سَجده مُونه،
تمامِ کسای که دَ تَی خاک موره دَ حُضُورِ ازُو زانُو مِیزَنه؛
هیچ کس نَمِیتنه که جان خُو ره زِنده نِگاه کنه.
۳۰نسلِ نَو دَزُو خِدمت مُونه؛
و دَ نسل های آینده دَ بارِه خُداوند خبر مِیدیه.
۳۱اُونا مییه و بَلدِه قَومی که دَ آینده تَوَلُد مُوشه عدالتِ خُداوند ره اِعلان مُونه
و مُوگیه که اُو امی کار ره کده.