۱خُداوند چوپون مه اَسته؛
دَ هیچ چِیز مُحتاج نَمُوشُم.
۲دَ تاله های سرسَبز مَره خاو مِیدیه
و مَره سُون آوھای آرام ھِدایَت مُونه.
۳اُو جان مَره تازه مُونه
و بخاطرِ نام خُو، مَره دَ راه های راست راهنُمایی مُونه.
۴حتیٰ وختِیکه از دَرِّه ترِیکِ مَرگ ام تیر مُوشُم،
از هیچ بَدی ترس نَمُوخورُم،
چراکه تُو قد ازمه اَستی؛
تَیاق و سوٹِه تُو بَلدِه مه دِلداری مِیدیه.
۵دَ پیشِ رُوی دُشمنای مه بَلدِه مه دِستَرخو اَوار مُونی.
مِهمون نَوازی کده سر مَره قد روغو چرب مُونی؛
پیلِه مه لَبریز مُوشه.
۶یقِیناً خُوبی و رَحمت دَ تمامِ روزای زِندگی مه قد ازمه قتی مُومنه
و ما بَلدِه همیشه دَ خانِه خُداوند جای-دَ-جای مُوشُم.