۱اَی خُداوند، دَ غَیتِ قار خُو مَره سرزَنِش نَکُو
و دَ وختِ غَضَب خُو مَره اِصلاح نَکُو.
۲اَی خُداوند، دَ بَلِه مه رَحم کُو، چُون ما بےحال-و-پژمُرده اَستُم؛
اَی خُداوند، مَره شفا بِدی، چراکه استُغونای مه آزُرده یَه
۳و جان مه سخت پَریشان اَسته؛
ولے تُو، اَی خُداوند، تا چی غَیت نَمییی؟
۴اَی خُداوند، پس بیه و جان مَره ازی حالت خلاص کُو،
بخاطرِ رَحمت خُو مَره نِجات بِدی؛
۵چُون دَ دُنیای مَرگ یادِ از تُو نَمُوشه،
دَ عالمِ مُرده ها کِی مِیتَنه تُو ره شُکر-و-سِپاس بُگیه؟
۶ما از نالِیدو مَنده شُدیم؛
تمامِ شاو آودِیدِه مه جاگِه مَره غَرق مُونه
و تَختِ خاو مَره تَر مُونه.
۷چِیمای مه از غَم-و-غُصّه خِیره شُده
و بخاطرِ دُشمَنای مه ضعِیف شُده.
۸اَی تمامِ بَدکارا، ازمه دُور شُنِید،
چراکه خُداوند آوازِ چخرای مَره شِنِیده.
۹خُداوند ناله-و-زاری مَره شِنِیده؛
خُداوند دُعای مَره قبُول کده.
۱۰پگِ دُشمَنای مه شرمِنده و سخت پَریشان مُوشه،
اُونا پس تاو مُوخوره و بےبلغه خِجالَت زَده مُوشه.