۱نیک دَ بَختِ کسی که خطای شی بخشِیده شُد
و گُناهِ شی پوشَنده.
۲نیک دَ بَختِ کسی که خُداوند گُناهِ ازُو ره دَ حِساب شی نَمیره
و دَ روحِ ازُو حِیله-و-مَکر نَبَشه.
۳وختِیکه ما دَ بارِه گُناهِ خُو چُپ شِشتُم،
استُغونای مه پوسِیده شُد
از آه-و-نالِه که تمامِ روز مُوکدُم.
۴چُون دِست تُو شاو و روز دَ بَلِه مه گِرَنگی مُوکد؛
تَری-و-تازَگی مه دَ خُشکی تایستو تبدِیل شُدُد. سِلاه.
۵اوخته ما گُناهِ خُو ره دَ پیش تُو اِقرار کدُم
و جُرم خُو ره تاشه نَکدُم؛
گُفتُم: ”ما خطاهای خُو ره دَ پیشِ خُداوند اِعتراف مُونُم،“
و تُو جُرمِ گُناهِ مَره بخشِیدی.
۶پس بیل که هر بندِه مومِن تُو
دَ حالِیکه تُو مُیَسَر اَستی، دَ پیش تُو دُعا کُنه؛
اوخته اگه آوهای کَلو ام سیل کُنه، دَزُو نَمِیرَسه.
۷تُو پناهگاهِ مه اَستی؛
تُو مَره از سختی-و-مُشکِلات نِگاه مُوکُنی
و سرُود های نِجات ره دَ چاردَور مه قرار مِیدی.
۸ خُداوند مُوگیه: ”ما تُو ره هِدایت مُونُم،
و راه-و-طرِیقی ره دَز تُو تعلِیم مِیدُم که باید بوری؛
دَ حالِیکه چِیمای مه دَ بَلِه تُو اَسته، دَز تُو مشوَره مِیدیُم.
۹رقمِ اَسپ یا قاطِر اَلّی نادو نَبَش،
که فقط دَ وسِیلِه نُخته و لَغام رام مُوشه،
دَ غَیرِ ازُو، نزدِیک تُو نَمییه.“
۱۰رَنج-و-عذابِ آدمِ شرِیر کَلو اَسته،
لیکِن رَحمت دَ چاردَورِ کسی اَسته
که دَ خُداوند تَوَکُل دَره.
۱۱اَی آدمای عادِل، دَ حُضُورِ خُداوند خوش بَشِید و خوشحالی کُنِید؛
اَی آدمای دِل راست، آواز خوشی بُر کُنِید.