د زبورونو کتاب

دوه دېرشم زبور

په ګناه اقرار کول او بخښنه

(د داود زبور)

۱ بختور دی هغه څوک چې سرکښي یې بخښل شوې

هغه څوک چې په ګناهونو یې اچول شوې پرده

۲ بختور دی هغه څوک چې څښتن یې نه ګڼي مجرم

او هغه څوک چې د ټګۍ نه پاک وي

۳ کله چې نه مې کاوه اقرار په ګناهونو خپلو

نو ټوله ورځ به له زګېروو نه زه ستومانه ومه

۴ راکوله به سزا راته شپه او ورځ تا ای څښتنه

ما قوت خپل بیخي ورکړ له لاسه

لکه څنګه چې د اوړي ګرمي وچ کړي لنده بل

۵ نو ما تاته اقرار وکړلو د خپلو ګناهونو

پټ مې نه کړل ما له تا نه خپل جرمونه

دا مې وویل د خپل ځان سره په زړه کې:

«زه به په خپلو سرکښیو باندې وکړمه اقرار څښتن ته»

او تا زما ټول ګناهونه معاف کړل

۶ نو چې موقع نه وي د لاس ځینې وتلې

باید ټول وفادار خلک دعا وغواړي له تا نه

چې کله زیات شي تکلیفونه د سېلاب په شان

تکلیف به دوی ته ور ونه رسیږي

۷ ته پناه یې زما ما به ساتې د تکلیفونو نه

زما د بچ کېدو نغمې چاپېره به ویلی شي

۸ څښتن وایي: «هغه لار به درته ښایم

چې باید ته پرې لاړ شې

تاته به وکړم لارښوونه زه

او په تا به ساتم نظر

۹ بې‌عقل کېږئ مه لکه د اس او د قچر په شان

چې کنترول یې په قیضه او واګي کیږي

او که نه نو رابه نه شي ستاسو خواته»

۱۰ ډېر وي غمونه بدکارانو لره

خو چې څوک کړي په څښتن باندې توکل

ساتل کیږي به هغه د ده په تلپاتې مینه

۱۱ ای نېکانو، هغه څه چې څښتن کړي

په هغو خوشحاله اوسئ او ښادي کړئ

صادقانو، د خوښۍ ووهئ چیغې!