۱در روزهای آخر، کوهی که عبادتگاه خداوند بر آن بنا یافته است، بلندترین کوه دنیا میشود و اقوام زیادی به آن جا می آیند ۲و میگویند: «بیایید که بر کوه خداوند و عبادتگاه خدای یعقوب برویم. او به ما راهی را که انتخاب کرده است، نشان میدهد تا مطابق آن رفتار کنیم، زیرا شریعت از صَهیون و کلام خداوند از اورشلیم صادر میشود.»
۳ خداوند دورترین قومهای جهان را داوری میکند و ایشان را تنبیه مینماید. مردم از شمشیرهای خود گاوآهن و از نیزه های خود اره میسازند. قومی بروی قوم دیگری شمشیر نمیکشد و به جنگ و خونریزی خاتمه داده میشود. ۴ هر کسی در تاکستان و در زیر سایۀ درخت انجیر خود، بدون ترس، در صلح و آرامش زنده گی میکند. این وعده را خداوند قادر مطلق داده است.
۵اقوام جهان خدایان خود را میپرستند و از آنها پیروی میکنند، ولی ما برای همیشه خداوند، خدای خود را عبادت میکنیم و پیرو احکام و هدایات او میباشیم.
۶خداوند میفرماید: «در آن روز مردمان لنگ و غمدیده را که از دیار شان رانده شده و جزا دیده بودند، جمع میکنم ۷از اشخاص لنگ و بازمانده گان قوم که در تبعید بسر میبرند، یک قوم نیرومند میسازم. من در کوه صَهیون، از آن روز تا ابد، بر آنها سلطنت میکنم.»
۸ای کوه دختر صَهیون، تو برج دیده بانی خداوند هستی. او از بالای تو مراقب قوم برگزیدۀ خود است و تو را مثل دوران سابق، پایتخت سلطنت مقتدری میسازد. ۹چرا فریاد میزنی؟ چرا مانند زنی که در حال زایمان باشد، درد میکشی؟ آیا به خاطر این است که پادشاه نداری و مشاورینت همه مُرده اند؟ ۱۰ای دختر صَهیون، مثل یک زنی که میزاید، از درد بخود بپیچ و بنال، زیرا تو باید از این شهر بیرون بروی و در صحرا زنده گی کنی. تو به بابل برده میشوی، اما در آن جا خداوند به دادت میرسد و تو را از دست دشمنان نجات میدهد. ۱۱اقوام زیادی علیه تو با هم متفق شده اند و میگویند: «صَهیون باید نابود شود! ما این شهر را خراب میکنیم!» ۱۲اما آنها از ارادۀ خداوند آگاه نیستند و نمیدانند که خداوند آنها را مانند خوشه های گندم در خرمنگاه جمع میکند.
۱۳خداوند میفرماید: «ای دختر صَهیون، برخیز و دشمنان را بزیر قدمهایت پایمال کن. من به تو قدرت و نیرو میبخشم و شاخهای آهنین و سُمهای برنجی عطا میکنم تا اقوام زیادی را شکست بدهی. اموالی را که بزور و جبر به دست آورده اند، از آنها بگیر و به من، خداوند که مالک تمام جهان هستم، تقدیم کن.»