۱دَ روزِ سِوّم اِستِر کالای شاهانِه خُو ره پوشِید و دَ حَولی داخِلی قصرِ پادشاه، رُوی دَ رُوی دربارِ پادشاه ایسته شُد. پادشاه دَ مَنِه دَربارِ شاهی رُوی دَ رُوی درگِه قصر دَ بَلِه تَختِ پادشاهی خُو شِشتُد. ۲امی که پادشاه مَلِکه اِستِر ره دِید که دَ حَولی ایسته یَه، نظرِ لُطف شی دَ بَلِه ازُو قرار گِرِفت و پادشاه تَیاقِ طِلّایی ره که دَ دِست شی بُود، سُونِ اِستِر دِراز کد و اِستِر نزدِیک اَمَده دَ نوکِ تَیاق دِست زَد. ۳اوخته پادشاه پُرسان کده گُفت: ”چی گپ شُده مَلِکه اِستِر؟ چی خاهِش دَری؟ حتیٰ اگه نِیمِ مَملَکَت مه ام بَشه، دَز تُو دَده مُوشه.“ ۴اِستِر دَ جواب شی گُفت: ”اگه پادشاه راضی بَشه، خاهِش مُونُم که پادشاه و هامان اِمروز دَ مِهمانی که بَلدِه شی ترتِیب دَدیم بییه.“ ۵اوخته پادشاه گُفت: ”هامان ره دِستی کُوی کُنِید تا خاهِشِ اِستِر دَ جای اَوُرده شُنه.“پس پادشاه و هامان دَ مِهمانی که اِستِر ترتِیب دَده بُود رفت. ۶وختِیکه اُونا شرابِ انگُور وُچی مُوکد، پادشاه دَ اِستِر گُفت: ”درخاست تُو چی یَه؟ بُگی تا بَلدِه تُو دَده شُنه؛ چی خاهِش دَری؟ حتیٰ اگه نِیمِ مَملَکَت مه ام بَشه، خاهِش تُو پُوره مُوشه.“ ۷اِستِر دَ جواب شی گُفت: ”درخاست و خاهِش مه اینی اَسته: ۸اگه نظرِ لُطفِ پادشاه دَ بَلِه مه قرار گِرِفته و پادشاه راضی اَسته که درخاست و خاهِش مَره پُوره کنه، پادشاه و هامان صَباح ام لُطف کده دَ مِهمانی که بَلدِه ازوا ترتِیب مِیدیُم بییه، اوخته ما دَ تورِه پادشاه جواب مِیدیُم.“
۹هامان دَ امزُو روز خوشحال و طَب خوش بُر شُده رفت. لیکِن وختی هامان موردِخای ره دَ درگِه پادشاه هُوش کد و دِید که باله نَشُد و بخاطرِ ازُو خود ره شور ام نَدَد، هامان دَ بَلِه موردِخای سخت قار شُد. ۱۰مگم هامان خود ره اِداره کده خانه رفت و بعد ازُو نفر رَیی کده رفِیقای خُو و خاتُون خُو زِرِش ره کُوی کد. ۱۱اوخته هامان از مال و دَولتِ غَدر خُو، از باچه‌های کَلون خُو، از تمامِ چِیزای که پادشاه قد ازوا اُو ره بُزُرگ جور کدُد و اِی که چِطور اُو ره از نفرای دَربار و خِدمتگارای پادشاه باله قرار دَده بُود، بَلدِه ازوا پُف کد. ۱۲هامان اِدامه دَده گُفت: ”مَلِکه اِستِر ام دَ مِهمانی که ترتِیب دَده بُود، بغَیر ازمه و پادشاه هیچ کس ره طلب نَکد. صَباح ام اُو مَره قد پادشاه مِهمو کده. ۱۳ولے پگِ امزی چِیزا تا زمانی که موردِخای یهُودی ره دَ درگِه پادشاه شِشته بِنگرُم بَلدِه مه هیچ اَسته.“
۱۴اوخته خاتُون شی زِرِش و پگِ رفِیقای شی دَزُو گُفت: ”بیل که یگ دار دَ بِلندی پِنجاه توغَی جور شُنه و صَباح‌گاه رفته دَ پادشاه بُگی که موردِخای ره دَ امزُو دار اَوزو کنه؛ بعد ازُو طَب خوش قد پادشاه دَ مِهمانی بورُو.“اِی توره دَ نظرِ هامان خوش خورد و اُو اَمر کد که دار جور شُنه.