۱پس پادشاه و هامان دَ مِهمانی مَلِکه اِستِر رفت. ۲دَ روزِ دوّم ام وختِیکه اُونا شرابِ انگُور وُچی مُوکد، پادشاه دَ اِستِر گُفت: ”درخاست تُو چی یَه مَلِکه اِستِر؟ بُگی، بَلدِه تُو دَده مُوشه؛ چی خاهِش دَری؟ حتیٰ اگه نِیمِ مَملَکَت مه ام بَشه، خاهِش تُو پُوره مُوشه.“ ۳مَلِکه اِستِر دَ جواب شی گُفت: ”اَی پادشاه، اگه نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه قرار گِرِفته و اگه پادشاه راضی اَسته، بیله که جان مه دَ درخاست مه و قَوم مه دَ خاهِش مه بخشِیده شُنه. ۴چُون مو، یعنی ما و قَوم مه سَودا شُدے که گردو زَده شُنی، کُشته شُنی و از بَین بُرده شُنی. اگه مو فقط دَ عِنوانِ غُلام و کنِیز سَودا مُوشُدی، ما خود ره چُپ مِیگِرِفتُم، چُون لازِم نِییه که بَلدِه اِی رقم مُشکِلات دَ پادشاه زَحمت دَده شُنه.“
۵خشایارشاه از مَلِکه اِستِر پُرسان کده گُفت: ”اُو کِی اَسته و دَ کُجا اَسته که جُراَت کده تا اِی رقم کار ره انجام بِدیه؟“ ۶اِستِر گُفت: ”مُخالِف و دُشمو، اینَمی هامانِ شرِیر اَسته.“اوخته هامان دَ حُضُورِ پادشاه و مَلِکه دَ ترس-و-وَحشَت اُفتَد. ۷پادشاه سرِ غَضَب از مِهمانی باله شُده دَ باغِ قصر رفت، لیکِن هامان شِشت تا بَلدِه نِجاتِ جان خُو از مَلِکه اِستِر درخاست کنه، چُون اُو دِید که پادشاه تصمِیم گِرِفته و اُو ره نابُود مُونه. ۸وختی پادشاه از باغِ قصر دَ صالُونِ مِهمانی پس اَمَد، هامان دَ تَختی که اِستِر دَ بَلِه شی بُود اُفتَدُد؛ پادشاه چِیغ زَده گُفت: ”آیا اِی نفر حتیٰ دَ پیشِ رُوی مه و دَ خانِه مه دَ مَلِکه دِست دِرازی مُونه؟“امی که اِی توره‌ها از دانِ پادشاه بُر شُد، حاضِرباشا رُوی هامان ره پوشَند. ۹اوخته حَربونا یکی از حاضِرباشا که دَ حُضُورِ پادشاه مُوبُود، گُفت: ”اونه، داری که پِنجاه توغَی بِلندی دَره و هامان بَلدِه موردِخای، بَلدِه کسی که دَ خُوبی پادشاه توره گُفت آماده کده، دَ خانِه هامان تَیار اَسته.“پادشاه گُفت: ”اُو ره دَ امزُو اَوزو کُنِید!“ ۱۰پس هامان ره دَ داری که اُو بَلدِه موردِخای آماده کدُد، اَوزو کد و قارِ پادشاه تاه شِشت.